Jedna Chwila

Ludzie, codziennie dziesiątki osób mijasz na ulicy, w szkole, pracy. Często krótka chwila wystarczy by człowieka ocenić. Jedna krótka chwila, która zostanie usunięta z twojej pamięci, bo po co Ci ona. Nie wykorzystasz jej do niczego. Często ta jedna chwila może wpłynąć na twoje życie : pozytywnie lub negatywnie. Może ona je uczynić kolorowym i barwnym ale również wywrócić do góry nogami. Nie jesteśmy jasnowidzami i nie wiemy jak bardzo ona wpłynie ale jednego jesteśmy pewni może ona bardzo namieszać w naszym życiu.

Opowiem wam dzisiaj historię pewnego chłopaka, któremu jedna chwila namieszała w życiu. Pewnie pomyślicie każdy ma swoje problemy więc po co to spisywać a co lepsze czytać? Nie udzielę wam tej odpowiedzi, ale może was uświadomię jak właśnie działa chwila.

 

Samotność doskwiera człowiekowi najbardziej. Myśl, że jest się samemu wobec całego świata wydaje się być straszna. Brakuje ci czegoś w życiu przez co nieraz masz podły humor, zły dzień. Takie odczucie miał również nasz bohater. Ciągła samotność, która mu doskwierała była nie do zniesienia. Owszem miał znajomych kolegów. Lecz taka samotność w gronie znajomych jest najgorsza. Możesz pogadać z nimi, lecz nie możesz im powiedzieć, możesz ich widzieć ale nie zobaczyć wtedy kiedy najbardziej tego potrzebujesz. Taka sytuacja często prowadzi do zamknięcia się w sobie. Człowiek staję się jak lawa : z wierzchu sucha twarda i zimna nie pokazuje oznak problemu, lecz w środku płonie nieugaszone uczucie samotności.

Adam bo tak nasz przyjaciel ma na imię próbował ten płomień zgasić. Ratował się ciągłym poznawaniem nowych ludzi, licząc, że któraś z nich właśnie ugasi pożar w jego wnętrzu. Ciągłe to poznawanie stało się jego uzależnieniem, niewidzialnym więzieniem którego kratami był telefon, komputer. Zaczął się okres w którym Adam zaczął odsiadywać wyrok samotności w celi internetu. Okres poszukiwań był dla niego jak codzienna praca, wstawał rano i szukał. Skutek jednak był mizerny. Każda osoba, którą poznał nie dawała mu nic poza poszerzającym się uczuciem. Każda chwila, każdy dzień dawał nowe doznania. Z czasem oprócz samotności pojawiła się utrata wartości a przecież jego główną zaletą była wartość. Adam obdarzony był bowiem darem muzyki. Brał do ręki instrument i grał. Nie ważne jaki, brał i grał. W ten sposób wypowiadał się do świata jak jest naprawdę. Muzyka była dla niego jak most między jego wnętrzem a światem. Po utracie wartości rozpoczął się okres przemyśleń. Dlaczego ja? Czemu akurat to mnie spotyka? Dlaczego inni czerpią radość z życia, gdzie mi to przychodzi z takim trudem ? Pytania prowadziły donikąd. Wszystkie te pytania, gromadziły ból jaki znosił przez pewien okres swojego życia. Tak mijały dni, tygodnie. Wciąż szukając miał nadzieję, że spotka kogoś kto to wszystko zakończy. „ I zjawi się człowiek, który podźwignie mnie, i pomoże stanąć na nogi.”

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (1)

  • Canulas 28.01.2019
    Trochę kuleje interpunkcja. Zarejestruj się, bo tak zza drzewka, to średnio.
    Tekst nie urzeka, ale i gorsze były.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania