Jesiennik

Jesienniczy po sadzie jesieni pozłotą.

Jabłka z gałęzi dojrzałe postrącał słotą.

W płaszczu swym krogulczym, stąpając szeliści,

W barwach snując marzenia - a nuż się co ziści.

Powędrowaniem cichem, po parku przechadza,

Szarochmurny nastrój tam ze sobą prowadza,

I cisowy kostur w dłoni dzierżąc, smutnieje,

Bo coraz wcześniej zmierzcha i później dnieje.

Aż powraca do altany, w dalekie strony,

I głowę na jesienniku składa znużony.

Jeśni jawy skromne i pory nieprawdziwe,

Ckniąc też czasem cuda i dziwy niemożliwe.

[wygrałem tym wierszem licealny konkurs na wiersz o jesieni. Nie jest to dzieło wysokiej próby, bardziej juwenilia]