Joanna

Niewidzialny chłopiec sięgnął po jaśniejący odłamek. Napis mówiący, wołający - "Pereat! Pereat! Pereat!". Kim jest jegomość godny i zdolny wydobyć głos? Czy upadek może być podyktowany predestynacją? Niewidzialny chłopiec błąkający się po czeluściach; mantra nowej rzeczywistości.

Zapomnieliśmy jak to jest być Joanną. Walczyliśmy ramię w ramię, przeciw niezliczonym zastępom świętych legionów. Układaliśmy sobie sny; jawa wydawała się przeistaczać. Joanno... odeszłaś tak młodo. Joanno... kajałaś się tak młoda. Zapomnieliśmy jak to jest być Joanną.

Dzisiaj pędzimy za chłopcem. Musimy go pochwycić. Nadchodzi czas sądu; zewnętrzny pancerz pokryje się rdzą. Staliśmy się katami - nienawistnymi marami, łaknącymi delikatnych głosów. Ciemny raj za oknem duszy. Chłopiec odnalazł ostatnią kryjówkę.

Święta Matko, bogini ma rozkoszna. Chciałbym Cię pocałować. Ten jeden, ostatni raz.

Zguba skryta pod skórą; serce podszyte manifestem. Módlmy się. W imię...

Dziękuję.

Nienawidzę miłością.

Kocham gwałtem.

Na wieki wieków.