Wieersz <*> Kalejdoskop - 2

wytrwale kroisz

chlebem nóż

chłoniesz wzrokiem

choć oczy masz puste

spadasz do góry

wzbijasz się w dół

nie łamiesz słowa

bo dawno złamane

drzewo co w ziemię

wrosnąć by chciało

styropianowy kamień

przytłacza

swą złudną lekkością

co ostra jak kość

się tobą dławi

nie biegnij tyłem

do swego cienia

gdy on się potknie

ty zrobisz to samo

załóż swe ciało

na ciepłą koszulę

zatrzymaj na torach

żelazne marzenie

papier ścierny

twoją ślizgawką

lepsza przyczepność

chociaż cierpienie

lepiej się toczy

po gładkim lodzie

spójrz na kwiaty

wąchają ciebie

niebo tak nisko

czasami przytłacza

piekło wysoko

spadnie rozgniecie

flaki szybują

na morze wzburzone

gdzie strumyk

maleńki znów

się narodził

zaczekaj przystopuj

i tak nie uciekniesz

twojej norki

nikt ci nie porwie

jest tą jedyną

tylko dla ciebie

możesz jedynie

zmienić kierunek

wiesz że nie stoisz

dopiero gdy leżysz?

a wszystko co kochasz

w bliskiej oddali

po co ulica biegła

tak szybko

po twoim oddechu

cholernie spoconym

był kiedyś pierwszy

będzie ostatni

nie możesz narzekać

dano ci wybór

dwie strony księżyca

jasna i ciemna

jest jeszcze słońce

blask może oślepić

spójrz

z kukułki wyskoczył zegar

głowa do góry

poczekaj na wczoraj