Kamaa

Biegła boso przez leśne ostępy

Z oczami jak dwa słońca

Czoło miała rozżarzone

Suknię na piersi rozchełstaną

Nogi niosły ją tam, gdzie

spoczęło serce

Niebo zaciągnęło się czernią

Gaje oliwne szumiały

Grały cykady

Pod osłoną nocy spotkało się

w altanie

dwoje kochanków

Kamaa i Niro

Ona oddała mu wraz z pocałunkiem

Godność

Pijana szczęściem,

Pragnęła, by uczynił ją kobietą

Obnażyła swoją słabość i bezbronność

Za świadka miała tylko drzewa

On pragnął ciała, potu i krwi

Zbudziła się ze świtem

Deski altany były twarde i chłodne

Niro odszedł

Pozostał po nim zapach zwycięstwa

Usiadła z kolanami pod brodą

Wstyd wypalił na niej piętno

Płakała gruzem,

Który zamknął się w zimną fortecę

Siódmego dnia forteca runęła

Znalazła miejsce

zaznaczone krzyżykiem

Gołymi dłońmi zerwała deski

I wyjęła z ziemi

serce, które spisała już

na straty

Zeszła po schodkach altany

Wyczuła stopami ziemię

Zagarnęła ją chciwie palcami

Ona sama była teraz jak forteca z gruzu