Poprzednie częściKambion#1 - Prolog

Kambion#1 - Rozdział 10

Nikola zamarła w bezruchu, a serce waliło jej jak oszalałe.

 

Anioł wyglądał zniewalająco, nieomal błyszczał w swojej doskonałości, mimo iż Nikola nie widziała dokładnie jego twarzy w całym zgiełku, jaki nastąpił. Płomienie między dwójką walczących zatańczyły taniec zwiastujący złowieszczo niechybną śmierć jednego z nich. Nikola nie mogła oderwać od nich wzroku, jakby zahipnotyzowana i przerażona zarazem. Całkiem zapomniała przy tym o celu, jaki powinien przysłonić ten niesamowity widok. Zapomniała o tym, że chciała uwolnić Natiela, swojego anioła.

 

Natiel...

 

Nikola raptem otrząsnęła się z odrętwienia i szoku trawiącego jej serce bez reszty. Podniosła się z ziemi, ledwie utrzymując równowagę, musiała podeprzeć się o karoserię samochodu, by ponownie nie upaść. Spojrzała na skrępowanego anioła leżącego wciąż w bagażniku i dojrzała w jego oczach lęk większy od tego, który sama czuła w obecnej sytuacji. Rozejrzała się wokół i odnalazła scyzoryk, który Bastien upuścił. Leżał porzucony w bagażniku tuż obok Natiela. Złapała go bez zastanowienia i rozcięła węzły liny, którą był związany. Uwolniła go.

 

– Nie rób tego, nie uwalniaj mnie – powiedział Natiel, a ton jego głosu przyprawił Nikolę o ciarki na plecach.

 

– Jak to nie... – zaczęła, jednak nie dane było jej dokończyć pytanie.

 

Natiel wolny wyskoczył z bagażnika z taką prędkością, iż zupełnie nie można by przypuszczać, że ktoś może się tak poruszać. Chwycił Nikolę od tyłu, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch i zasłonił usta, po czym cisnął zaskoczoną dziewczyną za samochód, padając wprost na nią i sprawiając jej tym samym ból. Zdążyła się obrócić, kiedy tylko nieco rozluźnił swój silny uścisk i znalazła się twarzą w twarz z aniołem.

 

– Beliar nie może odkryć, kim jesteś i że cię ocaliłem – warknął cicho w ucho Nikoli, a ją znowu przeszył dreszcz. – Nie będę mógł wtedy cię chronić, a już na pewno sam będę stracony.

 

Nikola spojrzała w miodowe oczy Natiela. Jego twarz była tak blisko jej, że mogła czuć na swojej jego ciepły oddech, który mógłby jej sprawiać przyjemność, gdyby nie okoliczności, jakie nastąpiły. Widziała w nich przerażenie i bezsilność, jakiej nie mogła się spodziewać.

 

Przeszła jej przez głowę myśl, która absolutnie jej się nie spodobała, zważając na to, iż istota napierająca na nią swoją klatką piersiową jest tym, kim jest. Niestety Natiel był zbyt atrakcyjny.

 

– Złaź ze mnie – zażądała rozzłoszczona, chociaż wiedziała, że wcale nie jest zła na niego, aczkolwiek wolała, by właśnie tak uważał. Nie mogła pozwolić, by dostrzegł w jej spojrzeniu targające nią sprzeczne emocje.– To boli!

 

Odepchnęła go resztkami sił, jakie miała, biorąc pod uwagę, że zabrakło jej tlenu, tak na nią napadł. Zrzuciła go z siebie nie bez wysiłku.

 

Nikola domyśliła się, że Beliar to imię anioła, który ich zaatakował.

 

Dziewczyna przycupnęła koło samochodu, a Natiel poszedł za jej przykładem, aby dokładnie widzieć, co dzieje się kilka metrów dalej.

 

Beliar i Bastien kontynuowali swój bój bez przerwy, co jakiś czas słychać było miecze uderzające o siebie raz za razem i ich bojowe okrzyki, które mogły wywoływać lęk w sercach obserwujących zdarzenie. Nikolę znowu zachwycił widok walczących tytanów, bo inaczej nie mogła tego określić. Obaj – anioł i Nefilim – byli do siebie podobni niemal jak dwie krople wody, od razu widać, że są to postacie nie z tej ziemi. Płomienne miecze fruwały w tę i z powrotem, nacierały na siebie, a siła walczących wojowników była tak niesamowicie wielka i przerażająca, że nawet jakby chciała jakoś zareagować, wiedziała, że to byłoby samobójstwo. Nawet Natiel nie śmiałby się wtrącać między nich, choć miał zapewne taką samą siłę i odwagę co oni.

 

Drugim powodem, dla którego Natiel nie włączył się do walki, było to, że musiałby się opowiedzieć po jednej ze stron, a to nie byłoby łatwe. Zresztą, jak sam powiedział, Beliar nie mógł odkryć, że ten pomógł Nikoli. To również równało się samobójstwu.

 

Nikola zerknęła na anioła na ułamek sekundy, nie chcąc stracić nic z walki.

 

– Co robimy? – spytała cicho.

 

Natiel nie odpowiedział od razu.

 

– Nie wiem. Musimy stąd jakoś zniknąć – powiedział, po czym dodał: – Ale musimy to zrobić niezauważenie.

 

Natiel nie spuszczał z oczu walki, podobnie jak Nikola. Walczący z jego pobratymcem Nefilim zdawał się być mu znajomy, gdzieś go widział wcześniej, nie mógł jednak sobie przypomnieć, gdzie dokładnie. Z drugiej strony wydawało się być niemożliwe, by go wcześniej spotkał, gdyż musiałby wtedy wyczuć, kim on jest, a przecież nie pamiętał jego aury. Podobnie jak anioły, Nefilimy miały unikalne cechy aur, dzięki którym można odróżnić je od siebie i rozpoznać obecność konkretnego anioła, czy Nefilima w pobliżu. A tej aury po prostu nie pamiętał. Niestety twarz wydała się niepokojąco znajoma.

 

Anioł myślał, jak uciec z tego miejsca, gdy nagle drzwi samochodu, za którym się ukrywali, otworzyły się i wyjrzała z niego czarnowłosa dziewczyna, towarzyszka walczącego Nefilima. Natiel przypuszczał, że jest człowiekiem, na pierwszy rzut oka nie miała żadnych anielskich cech ani w wyglądzie, ani w aurze.

 

– Bastien! – krzyknęła i rzuciła się w stronę walczących.

 

Natiel omal nie skoczył za nią, by nie dopuścić do tego, co chciała zrobić. Dziewczyna była w niebezpieczeństwie. Szybciej jednak zareagowała Nikola, która wyskoczyła za czarnowłosą.

 

– Honorata, nie! – zawołała, biegnąc za nią.

 

Wtem Natiel przeżył szok.

 

Ciemnowłosa dziewczyna rozpostarła czarne jak noc skrzydła i wzniosła się ku górze. W jej dłoni zabłysł pokaźnych rozmiarów miecz z płomieni. Podfrunęła do Beliara i zamachnęła się z pół obrotu na posłańca Potęg z gracją, jaką widział tylko u jednego ze znanych mu aniołów i domyślił się czyim dzieckiem może ona być. Ten zrobił unik i kolejny atak padł ze strony chłopaka, który zdawał się nie mieć możliwości lotu.

 

I wtedy Natiel przeżył kolejny szok.

 

Nie dość, iż dziewczyna również była anielskim dzieckiem, to jeszcze większe zaskoczenie wywołało podobieństwo do kogoś, kogo nigdy w całym swoim wiecznym życiu by się nie spodziewał o taki czyn. Oczywiście wiedział, iż to jest niemożliwe, jednak ruchy, pewne i twarde spojrzenie oraz twarz, która nieomal była lustrzanym odbiciem jego pobratymca, nie pozostawiała nic do dodania. Teraz nawet aura dziewczyny rozbłysła tak jasnym światłem i miała dokładnie takie same wibracje, że nie pozostawiało to żadnych wątpliwości.

 

Córka Kamaela... – pomyślał oszołomiony i zaskoczony swoim odkryciem. – Ale to niemożliwe... To nieprawdopodobne...

 

Natiel zupełnie zapomniał o tym, że powinien uważać na obecnego w walce Beliara, by go nie dostrzegł. Starł teraz całkiem prosto z szeroko otwartymi ustami i przyglądał się dziewczynie, która włączyła się do walki, by pomóc swojemu towarzyszowi.

 

Anioł nie mógł tak stać i się przyglądać, musiał coś w końcu zrobić, zwłaszcza że Beliar był świadomy obecności swojego brata. Natiel ruszył w ich stronę, wyminął Nikolę, która usiłowała za wszelką cenę coś zrobić, jednak trzymała się w bezpiecznej odległości, by nie oberwać. Może to i le­piej, w końcu nie wybaczyłby sobie, iż coś się stało ocalonemu przez niego Kambionowi.

 

Natiel w stosunku do Nikoli czuł dokładnie to samo, co do każdego ze swoich podopiecznych, jakich dane mu było posiadać. Więź wciąż się umacniała, choć zdawałoby się to równie nieprawdopodobne, co istnienie córki Kamaela, zważywszy na to, że dziewczyna była pół demonem. Jednak coś kazało mu się nią zaopiekować, coraz częściej łapał się na tym, że podświadomie wyczuwa, czy z nią jest wszystko w porządku i uświadomił sobie, że gdy ją zgubił w lesie, też ją wychwytywał bardzo wyraźnie, jednak to uczucie było tak odległe w jego całym życiu, jakby już zupełnie nie potrafił go rozpoznawać po tym, jak odebrano mu przywileje Stróża. Teraz jednak uświadomił sobie, że od samego początku, gdy tylko ją zobaczył taką bezbronną po ataku na bliźniaczki w ich mieszkaniu, więź się pojawiła, jednak wcale jej nie dostrzegał. Teraz zdała mu się nad wyraz jaskrawa w jego jaźni.

 

– Przestańcie! – zagrzmiał Natiel głosem tak potężnym, iż chyba tylko Nikola zareagowała. Pozostali walczyli dalej.

 

Anioł nie wytrzymał i z jego pleców wystrzeliły skrzyła, po czym wzniósł się w górę. W ręku jak u reszty walczących pojawił się miecz i wbił się między Bastiena i Beliara, atakując swego pobratymca. Miecz Natiela uderzył w miecz Beliara, a ich oczy spotkały się w spojrzeniu tak wrogim, iż serce Nikoli zabiło mocniej. Bastien i Honorata wstrzymali swoje ataki oniemiali reakcją Natiela.

 

– Zdrajca – wysyczał Beliar, napierając mieczem na miecz Natiela, zmuszając go do wycofania się. Skrzydła aniołów poruszały się, dodając im siły do starcia. – Jak mogłeś zdradzić naszą misję i zbratać się z tymi wyrzutkami?

 

Beliar otaksował wszystkich po kolei niechętnie i z odrazą.

 

– Nikogo nie zdradziłem – zaprzeczył Natiel. – Kto inny nas zdradził!

 

Natiel dalej patrzył na Beliara twardo, próbując go przekonać do swoich racji, jednak po chwili uznał, że Beliar nie ufa już Natielowi i powie pobratymcom o wyczynach Stróża, nie zważając na konsekwencje, z jakimi będzie musiał się zmierzyć Natiel.

 

Na twarzy Beliara wykwitł przebiegły uśmiech.

 

– Uciekajcie – stanowczy ton Natiela świadczył o tym, iż nie ma innego wyjścia. – Uciekajcie, zanim cokolwiek się stanie!

 

Przez chwilę wszyscy stali jak posągi nie reagując na słowa anioła. Nikola przygryzła wargę, wpatrując się w dwójkę aniołów będących w górze. Widziała, że nie jest dobrze, że zaraz się pozabijają. Bastien i Honorata mieli dokładnie takie samo spojrzenie jak anioły – twarde i nieustępliwe, jak gdyby własnymi rękami chcieli pozabijać obydwóch aniołów.

 

Nikola wpatrywała się w całą tą scenę z coraz większym przerażeniem. I co gorsza wcale nie bała się o własne życie. Właściwie nie miała już nic do stracenia, więc czemu miałaby się bać o siebie?

 

– No już! – warknął zniecierpliwiony anioł.

 

I wtedy Beliar zrobił unik, znalazł się za placami Natiela, by zadać mu cios. Natiel zupełnie się tego nie spodziewał. Wrzasnął z bólu, gdy tylko miecz z płomieni przesunął się po jego skrzydle, raniąc go i padł na ziemię.

 

– Nie! – krzyknęła Nikola i chciała podbiec do rannego anioła, jednak Bastien złapał ją i pociągnął za sobą.

 

Honorata rzuciła się na Beliara z bojowym okrzykiem i rozpoczęła się zacięta walka między nimi. Nikola jednak wcale nie zwracała uwagi na walkę, w ogóle jej w tamtej chwili nie interesowała. Krzyczała i szarpała się Basteinowi, chciała za wszelką cenę podbiec do Natiela i mu pomóc, patrzyła na niego z przerażeniem, ale uścisk Nefilima był zbyt mocny. Miał zbyt dużo siły, by Nikola dała sobie z nim radę. Bastien wepchnął ją do samochodu i zajął miejsce za kierownicą, ruszając z piskiem opon. Zablokował wyjście, by Nikola nie mogła wyskoczyć w nagłym odruchu paniki. Jedyne, co mogła zrobić, to patrzeć przez szybę na Natiela, który z ledwością podniósł się z klęczek i próbował się ratować.

 

– On jest ranny! Trzeba mu pomóc!

 

Rudowłosa szarpała za klamkę samochodu, nie mogąc znaleźć blokady drzwi, by usiec Bastienowi i pomóc Stróżowi.

 

– Nic nie można zrobić – odparł stanowczo Bastien. – Honorata zajmie się wszystkim.

 

– Czy ona pomoże Natielowi? – spytała Niki, patrząc z nadzieją na Bastiena.

 

Chłopak dodał gazu i jechali już ponad setkę na godzinę. Zręcznie wymijał samochody i wchodził w zakręty niczym rajdowy kierowca.

 

– Wątpię – powiedział, nie kryjąc prawdy przed dziewczyną. – Wątpię, czy jemu jeszcze można pomóc, poza tym nie zwykliśmy ratować naszych oprawców.

 

– Ale on ocalił nam życie! – upierała się Nikola. W oczach miała rozpacz. – Nie możemy go tak zostawić. On chciał nam pomóc.

 

Bastien roześmiał się, jednak w jego spojrzeniu bynajmniej nie było wesołości.

 

– To anioł – stwierdził po chwili. – One nas nienawidzą, nie ważne, czy nam pomógł, czy nie. Prędzej, czy później i tak mógł nam zagrozić.

 

– Nieprawda!

 

Samochód przyspieszył jeszcze bardziej.

 

Nikola rozsiadła się wygodniej na siedzeniu, zastanawiając się przez chwilę, czy nie powinna zapiąć pasów dla własnego bezpieczeństwa. Szybko jednak jej myśli powędrowały do Natiela.

 

Bała się. Bała się i nie sądziła, że mogłaby się o niego bać, podczas gdy był jednym z nim. Ale zwyczajnie martwiła się o anioła i nie potrafiła zrozumieć, dlaczego. Czy to dlatego, iż ocalił jej życie? Chyba tak. Było w nim coś znajomego, coś, czego nie potrafiła nazwać. Miała okropne wyrzuty sumienia, czuła się winna tego, co go spotkało, no bo gdyby nie ona to przecież nic by się nie wydarzyło. Niestety anioł zdawał się poświęcić dla nich dosłownie wszystko i ta świadomość przygniotła ją tak bardzo, że nie mogło to wywoływać w niej żadnych pozytywnych uczuć.

 

Jechali tak, pnąc do przodu. Nikola pogrążona w ponurych myślach nie była w stanie sobie poradzić z coraz bardziej przytłaczającą rzeczywistością. W pierwszej chwili nawet nie dostrzegła tego, że Bastien wciąż spogląda w lusterko wsteczne z narastającą obawą wypisaną na twarzy.

 

– Co się stało?

 

Bastien nie odpowiedział od razu, dociskając jedynie mocniej pedał gazu i zmieniając biegi. Jechali naprawdę szybko, a śliska zlodowaciała nawierzchnia drogi nie wróżyła powodzenia tego przedsięwzięcia.

 

– Mamy ogon – powiedział, czując się w obowiązku jednak łaskawie wyjaśnić swój niepokój.

 

Jakby na potwierdzenie tych słów w dach samochodu uderzyło coś z dużą siłą. Nikola wzdrygnęła się, spoglądając w górę, a potem na Bastiena.

 

– Lepiej zapnij pas – polecił wspaniałomyślnie Nefilim. – Zaraz zrobi się naprawdę gorąco.

 

– Co to było? – spytała, idąc za radą kierowcy i zapinając pasy. W jej głosie pojawiła się panika.

 

– Honorata nas dogoniła – wyjaśnił. – Niestety anioł także.

 

Bastien wcisnął jakiś przycisk przy drzwiach i zwolnił blokady. Uchylił okno, a do środka dostało się lodowate powietrze, które przyprawiło Nikolę o dreszcz. Usłyszała głos Honoraty, aczkolwiek w samochodzie tak bardzo szumiało, że nie usłyszała jej wypowiedzi.

 

Jechali dalej, a na drodze oprócz nich nie było żywego ducha. Wokół znajdowały się tylko pagórki i drzewa złowrogo pochylające się nad jezdnią, tworząc coś na podobieństwo tunelu. Nagie gałęzie przypominały macki oślizgłego potwora, który próbuje złapać i pochłonąć w odmętach ciemności pędzący pojazd. Światła rozjaśniały drogę przed nimi, odbijały się blaskiem od leżącego na ziemi śniegu teraz położonego cienką warstewką, a z nieba zaczęły sypać pojedyncze drobne płatki.

 

Basien wszedł w zakręt, a tyłem samochodu zarzuciło niebezpiecznie, przyprawiając Nikolę o szybsze bicie serca. Dziewczyna złapała się mocno uchwytu nad drzwiami, a drugą dłoń przycisnęła na siedzeniu, zaciskając palce na tapicerce.

 

Nagle coś ponownie uderzyło w dach, a przed szybą przeleciała postać z czarnymi skrzydłami, która chwyciła się maski przy przednim oknie, by nie spaść i nie zostać rozjechana przez samochód. Nikola krzyknęła, ale dźwięk ten zniknął gdzieś w szumie, jaki panował w kabinie przy otwartej szybie. Serce waliło jej niemiłosiernie mocno i szybko. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że patrzy na Honoratę, a jej skrzydła zasłaniają cały widok przed pojazdem.

 

Samochodem zaczęło zarzucać w tę i z powrotem. Bastien manewrował sprawnie kierownicą, aby utrzymać się na drodze i nie wjechać do rowu. Z dachu słyszalne było strzelanie blachy, jakby ktoś po niej stąpał, a zaraz potem jasne światło rozbłysło przed przednią szybą. Honorata puściła się jedną ręką, by zrobić unik przed mieczem z płomieni.

 

– Cholera! – wrzasnął Bastien, a jego głos, mimo iż tłumiony przez wiatr targający włosami Nikoli, doskonale było słychać. – Zaraz ją zabije!

 

Bastien zaciągnął hamulec ręczny i zakręcił kierownicą tak, że samochód zrobił obrót o pełne sto osiemdziesiąt stopni na lodzie, który okalał ulicę. Nikola zamknęła oczy, a z jej gardła ponownie dobył się krzyk przerażenia. Gdy otworzyła oczy, ujrzała pustkę przed sobą, Honoraty nie było.

 

Nikola oddychała ciężko. Nastała zupełna cisza, a ona nie mogła się ruszyć całkiem przygwożdżona do siedzenia. I wtedy szyba przed nią pękła od uderzenia pięści anioła, który pozostał na dachu samochodu, jakby ten manewr nie uczynił nic, by ten spadł na ziemię. Nikola krzyknęła, zasłaniając twarz rękami. Czuła drobinki szkła, które uderzyły w nią bezceremonialnie, raniąc miejscami skórę jej szyi, twarzy i dłoni zaciśniętych w pięści. Gdy szkło opadło zupełnie, spojrzała na Bastiena, a ten miał rękę anioła zaciśniętą na swoim gardle, który usiłował pozbawić go tchu.

 

– Zostaw go, ty bydlaku! – wrzasnęła, rzucając się na anioła, by ocalić Bastiena.

 

Anioł rozpostarł wielkie skrzydła i spojrzał na Nikolę, jakby była zwykłym obrzydliwym robakiem, którego należy natychmiast się pozbyć.Oczy przybrały barwę intensywnego złota i ciskały w kierunku Nikoli nieomal gramy z jasnego nieba.

 

Gdyby spojrzenie mogło zabić, już bym była martwa – pomyślała Nikola tuż przed tym, jak anioł, którego imię brzmiało Beliar, puścił Bastiena i chwycił Nikolę za bluzkę, wyciągając ją przez okno i wznosząc się w górę. Zrobił to bez większego wysiłku, jakby Nikola ważyła zaledwie tyle co mały kociak.

 

Serce Nikoli było niespokojne, zupełnie odwrotnie, co jej nerwy. Wiedziała, że jej koniec jest bliski i chyba to akceptowała. Nie czuła strachu – uświadomiła to sobie. Właściwie już dawno powinna nie żyć; swoje życie bowiem zawdzięczała Natielowi, który jej pomógł w chwili, kiedy naprawdę tego potrzebowała. Tylko dzięki jego dobroci mogła cieszyć się kolejnym dniem, kolejnym wschodem słońca i kolejnymi emocjami, jakie dawało jej życie. Tylko dzięki jego dobroci mogła uwierzyć, że czeka ją jeszcze jakaś przyszłość, nawet jeśli teraz zdawało się to jednym wielkim oszustwem. To i tak teraz nie miało już dla niej najmniejszego znaczenia.

 

Głęboko wierzyła w to, że tam po drugiej stronie jednak będzie coś jeszcze ją czekać, iż nie jest to koniec wszystkiego. Wierzyła, że w końcu spotka swoją babcię, której zabrakło siły i zdrowia, by obdarzyć należytą opieką bliźniaczki, które po jej śmierci tułały się po różnych rodzinach zastępczych, domach dziecka i na ulicy, dopóki nie dorosły.

 

– Twój anielski przyjaciel już został ukarany za swój haniebny czyn – powiedział Beliar. Głos miał dźwięczny, hipnotyzujący i zdawał się być jedną z najpiękniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek Nikola miała okazję słyszeć. – Teraz przyszła kolej na ciebie – dodał złowieszczo.

 

Beliar wyciągnął rękę, którą nie trzymał Nikoli, na bok. Dziewczyna tylko kątem oka ujrzała blask miecza, który pojawił się w uścisku jego dłoni. Nie miała odwagi choćby nawet zerknąć w tamtą stronę, obawiając się tego, że gdy tylko to uczyni, strach przed śmiercią, który czaił się gdzieś w zakamarkach jej świadomości, wypełznie i pochłonie ją bez reszty. A nie chciała się bać, nie teraz, gdy miała umrzeć i nie mogła nic zrobić. Tarczą przed jej emocjami stało się wspomnienie jej bliźniaczej siostry – Sabiny i babci, które kochała najmocniej na świecie i bardzo za nimi tęskniła.

 

Nikola starała się jakoś utrzymać i nie patrzeć w dół. Pod sobą czuła tylko pustkę, która nie napawała entuzjazmem, zwłaszcza gdy przez jej głowę przemknęła niechciana myśl o tym, jak wysuwa się z uścisku anioła i spada dobre dwadzieścia metrów, jeśli nie więcej, w przepaść pod nią.

 

Słowa anioła tylko sprawiły, iż Nikolą targnęło poczucie winy. Zdawała sobie sprawę z tego, że to z jej powodu Natiela spotkał właśnie taki, a nie inny los. Gdyby ich drogi się nie skrzyżowały, Natiel zapewne mógłby dalej żyć spokojnie, a teraz nie wiedziała nawet, czy nic mu nie jest.

 

Nikola nie miała odwagi spytać Beliara o losy anioła– nie teraz, gdy ten właśnie zamachnął się trzymanym w ręku mieczem, by zadać jej ostateczny cios. Nikola zacisnęła powieki mocno.

 

Strach w końcu przebił się przez tarczę, którą w sobie miała i, która w mgnieniu oka zamieniła się w pył. Przerażenie zacisnęło supeł w jej gardle tak, że nie mogła wydobyć z siebie choćby jęku, który świadczyłby o tym, że nie chce jeszcze umierać, bo właśnie uświadomiła sobie, jak bardzo się pomyliła, myśląc że jest na to przygotowana. Teraz wiedziała, że to absolutnie nie jest prawdą.

 

Już myślała, że płomienie miecza dosięgną jej głowy, nawet miała wrażenie, iż poczuła jego ciepło obok swojej twarzy. A potem anioł ją puścił i leciała w dół.

 

Nikola otworzyła oczy i anioła nie było w miejscu, gdzie był wcześniej, a właściwie palił się i upadł na ziemię, miotając się i wrzeszcząc z bólu. Tam, gdzie wcześniej znajdował się Beliar, była teraz Honorata, trzymająca w dłoni miecz, którym przebiła na wylot posłańca niebios. Nawet nie spojrzała na spadającą Nikolę, jakoby wcale się nią nie przejęła.

 

A Nikola krzyczała i znowu zamknęła oczy.

 

Zaraz potem jej krzyk ucichł...

 

Cisza, jaka nastała była bardzo przejmująca, Nikola myślała, że już nie żyje. W uszach jej szumiało, a oddech miała niespokojny i głośny, tylko on zakłócał niczym nie zmąconą ciszę. Jednak nie czuła zderzenia z ziemią, nie czuła bólu... Co najwyżej zdała sobie sprawę, że jakieś ręce ją obejmują.

 

Nikola otworzyła oczy. Ujrzała twarz z brązowo-miodowymi oczami, zgrabnym nosem i dość dużymi ustami wykrzywionymi w uśmiechu tuż przy swojej. Oddech jej wybawcy owiewał jej twarz i szyję. Dreszcz przeszedł przez jej ciało. Wiedziała, że jeśli zrobi choćby niewielki ruch do przodu ich usta się zetkną i mogłaby go wtedy pocałować.

 

– Dlaczego nie podfrunąłeś po mnie w górę jak Honorata, bym nie spadła? – palnęła Nikola pierwsze, co przyszło jej do głowy. Nie wiedziała, czy bardziej wyprowadziła ją z równowagi świadomość, że może skończyć marnie, czy bliskość Bastiena. – Przecież jesteś taki jak ona.

 

Bastien przestał się uśmiechać, spojrzenie mu stwardniało, gdy tylko słowa popłynęły z ust Nikoli. Puścił ją, a ta upadła z impetem na ziemię, ryjąc dłońmi w śniegu i wydając z siebie niekonwencjonalny dźwięk. Honorata w tym samym czasie wylądowała tuż obok nich. Nikola podniosła się, otrzepując swoje wilgotne ubranie i dłonie ze śniegu.

 

– To nie twoja sprawa – odparł beznamiętnie, jakby to nie wywołało u niego zniesmaczenia i jakiegokolwiek zainteresowania. Tylko wyraz jego twarzy świadczył o tym, że Nikola nie powinna była pytać go o to. – Musimy wymienić samochód, bo ten nie nadaje się już do niczego.

 

Nefilim spojrzał na samochód, który naprawdę nie wyglądał najlepiej. Czerwony lakier zdawał się odchodzić od niego płatami z śladami rys i zadrapań. Szyby były powybijane, a karoseria powgniatana z kilku stron. Fakt, wśród ludzi nie wypadało się pokazywać takim pojazdem.

 

Bastien wszedł do środka, a Honorata poszła w jego ślady. Chłopak zatrzasnął za sobą drzwi i odpalił silnik wraku. Spojrzał na oniemiałą rudowłosą dziewczynę.

 

– Wsiadasz, czy wolisz tutaj zostać? – spytał, jednak ton, jakim zadał pytanie wyrażał niejako niechęć do Nikoli.

 

Nikola wpatrywała się w dwójkę Nefilimów, po czym otrząsnęła się.

 

– Jadę z wami – powiedziała szybko i poszła w ich ślady.

Następne częściKambion#1 - Rozdział 11

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania