Kamienica

Spotkałam cię przypadkiem, na rogu ulicy.

Tak się złożyło, że obok tej starej kamienicy.

Która nie jedną miłość widziała, i nie jedno w swych murach serce pocieszała.

Ile ona ogników w oczach widziała, i piosenek katarynki słyszała.

Swoim żyła życiem, i dalej by nie ugięta stała.

Gdyby nie wojna, co wszystko zmieszała.

Koszmary sennne do jawy przywołała, i oczy słoną wodą zalała.

Ciebie daleko z tąd rzuciła, a mnie za do zamążpójścia zmusiła.

Niewoli słotki znak, w kawałek blaszki zmieniła.

Co zamiast cieszyć, to ciąży na sercu.

Dziś tyle lat już za nami, a ja ciągle słyszę te słowa.

Kocham cię ale, nie czekaj bo chcę byś wolnym świecie żyła.

I co rano może, nie naszym dziecią piosenki nuciła.

I mówiąc to poszedł w świat mój ukochny.

A ja przychodziłam, na róg tej kamienicy.

Bo ona jedyna na świecie, pielęgnowała wraz ze mną tę historię.

Podczas gdy świat na zewnątrz, toczył grę w haosu teorię.

Dziś ty i ja te same serca, i oczy.

Ten sam zakątek uroczy, tylko że nie nam błogosławią.

Tylko na ślub naszych wnuków patrzymy.

I żal znów nam serca ściska, bo miłość co umarła znów stała się bliska.

A świat postarał się nam krzywdy wynagrodzić.

Bo po latach nas na drodze swej postawił, i rodziny nasze na zawsze złączył.

Tak jak dwie jabłka połówki, tak jak studinę i wodę, jak burzę i smudki.

A ty kamienico stój tu dalej, bo z mego starego życia ty mi pozostałaś.

A w murach twych wciąż słyszę grę muzyczki, i śmiechy ulicy.