Kartki niepoukładane - 2 - Homo sapiens, quo ty gonisz?

Każdy o każdym z każdym, właściwie przy każdym napatoczeńcu. Gdzie podziały się rozum – kultura – powściągliwość? Brak mi już słów na wszystkie nonsensy i głupstwa popełniane codziennie przez Homo sapiens. Czy już żyję w innym świecie, skoro nie widzę ich olbrzymich problemów? Kłótnie są płytkie – sapiensy próbują dusić się nawzajem tlenem i topić w kałużach. Gniew jest dziecinny – o nic im nie chodzi, naburmuszone pyzy, ot co. Zemsta jest psikusem – słodki żarcik, zapomną o nim jutro.

Odcinam się od tego. Wolność. Czuję ją na każdym kroku. Szczęście. Chyba zaczęło mnie gonić. Cisza. Ale taka przyjemna. Samotność. Nie licząc bakterii. Lekkość. Jakbym latała – dosłownie…

Roztacza się przede mną trawa zielona, soczysta i błyszcząca, rosą tak chyba przebijająca. I to na mnie dziwnie jakoś wpływa, przypuszczać śmiem tak przynajmniej. Rzeczywistość cukierkowa, lukrowa, do rzygania, za przeproszeniem, nakłaniająca. Coś na firmamencie niebieskim, jasnym błękitem i bielą przeplatanym, pojawia się znienacka. Ni to ptak, ni ryba, jeśli me oko nie chybia.

Ludzie… Gońta się, za przeproszeniem w rzeczy samej. Zastanówta, jeśli umieta, bez obrazy oczywiście. Czy wyśta rozumy z całyma mózgowymi oponami powyjadali? Z wyrazami szacunku z mojej strony niewątpliwie – pytam. Żeśta życia innym zatruwać się nauczyli, ale żeby na was wióry i opary nie leciały, to już nie! Ukłony szczere składam, niskie w dodatku słusznym…

Raz, zwei, tri… I już moje zainteresowanie zjawiskiem ludzkości, problematyką jej i wieloma innymi aspektami przygasło. A czemuż to? Nie narzucając się, pytam. Obraz znika sprzed błękitnych moich oczu, a ta ciemność mieszająca uczucia wstępuje. A czemuż to? Koniec to czy początek to końca? Strachu, z barków mych zejdź! O… Dziękuję przeuprzejmie.

Miło było.

Zamentorzyłam w życiu przynajmniej, bynajmniej.

*

– Noż ku… Znowu mnie wywaliło.

Patrzę na zegarek – trzecia czterdzieści. Wyciągam spod poduszki mój zeszyt (znaleziony zresztą wczoraj z ostatkami nadziei) i długopis. No to zaczynamy. Taki i taki dzień, taka godzina. Opisuję dokładnie mój sen, nie chcąc ominąć żadnego szczegółu. Wszystko jest istotne.

– Może jutro przeniosę się na ten Escobar, Srobar… Bora Bora, o! Bez przygód tym razem.

Egzystencyja, filozofija… Dość tego. Boru, to ty to dziadostwo w śnie do mnie posłałeś? Żebym ja tak głupio gadała? Ja tak nawet nie myślę!

Zamykam oczy z dziwnym niepokojem. A no tak! Do pracy trza na ósmą. Trzy godziny snu… Myślę, że mogę sobie na nie pozwolić.