katedra ciała

bywa tak, że najwyższy łuk sklepienia

w katedrze mojego ciała

zadrży u podstaw

zatrzęsie i rozsadzi

nagromadzony żal

tłamszony smutek

w świetle dni tak obcych

jakbym po nie swojej ziemi stąpał

jakbym pod nie swoim niebem mieszkał

i tylko serce drgnęło znowu

zadając kłam nieprawdzie

tamtych przeżyć tak bardzo realnych

odchodzę od ciebie

i na powrót wracam

rysując życia linię za linią