Kiedyś chciałam.

Kiedyś chciałam dojść na szczyt.

Lecz pomyliłam drogi i poplątałam sny.

I jak zawsze nie wyszło z tego nic.

Wśród papierowych zdjęć, próbuję cię znaleźć.

Lecz zabrał mi czas pamięć.

Więc jak mogę być kimś, na piedestale świata.

Skoro nie mam z kim.

Przeczekiwać zimy i oczekiwać lata.

Bo zbyt zwykła jestem by, dzielić z wielkim światem sny.

Kolejny błąd to to, że nie zgubiłam siebie.

I nie chcę chodzić po wyższych sfer niebie.

Dlatego, gdy wieje wiatr ja otwieram oczy na świat.

Patrze, teraz tam na tych ludzi, których znam.

Podobno z kolorowych gazet.

Lecz zamiast nich, widze ich cienie.

Bo człowieczeństwo odebrało im do sławy dążenie.

A ja wśród nich jak jakiś duch.

Chodzę i liczę na jakiś cud.

I chcę by świat mi oddał cię.

Bo po co mi to wszystko, co mam.

Skoro nie mam z kim.

Doczekać tych ostatnich dni.