Klauny się nie śmieją - wstęp

Opowiadanie w uniwersum DC Comics, lecz to fanfic. Bez znajomości postaci, spokojnie można czytać :D

/

- Donny! Donny! - dobijał się do drzwi właściciel cyrku, Alberto Gavarro. Otyły Włoch z wielkim cygarem w zębach stał rozwścieczony przed garderobą.

W środku siedział wychudzony, trzydziesto kilku letni mężczyzna. Jego zniszczone włosy opadały bezwładnie na zimne czoło zroszone potem, na którym pojawiały się kolejne fragmenty makijażu. Donny wstał z krzesła wyraźnie znudzony i zrezygnowany. Dowlekł się powoli do drzwi, otworzył je kluczem i spojrzał na zdenerwowanego właściciela.

- Tak jak myślałem - kiwnął głową Włoch - Zaczynamy za pięć minut, ty jesteś pierwszy, a nawet się nie przygotowałeś! Nędzny szczur... ludzie śmieją się teraz z twojej nieudolności, a nie występów. Lepiej żebyś się postarał. Nie trudno znaleźć klaunów na twoje miejsce. Pospiesz się, do cholery! - klasnął w dłonie i odszedł rozgoryczony.

Donny opierając się o framugę patrzył jeszcze przez chwilę na odchodzącego właściciela. Drżącymi palcami zamknął drzwi i usiadł znowu na krześle przed lustrem. Niepewnym ruchem wziął do ręki pędzel i dotknął nim farby

- Szedł wesoły klaun - śpiewał ledwie słyszalnie malując twarz mężczyzna - z dziećmi wciąż się bawił

Donny... mój kochany Donny...

- Wciąż uśmiechał się, żarty śmieszne prawił

Donovanie, musisz się uspokoić. Wszystko możemy spokojnie wyjaśnić. Nie rób czegoś głupiego... kurwa!

- Szedł wesoły klaun, potknął się na moście

A teraz przed państwem...

- Wpadł prosto do wody... - Donny złamał pędzel. Uspokoił oddech, odsunął krzesło i ustał przed lustrem. Przybliżył twarz patrząc we własne oczy. Czerwone usta wykrzywiły się w sztucznym uśmiechu, a prawie niewidoczna łza rozmazała czarny tusz przy oczach.