Pokaż listęUkryj listę

Opoowi *** Kłopot Krasnoludków→???→Opow ***→ ƝⱭՏƬĘƤƝⱭ  LӀՏƬⱭ

Było siedem plag. Tak samo jak siedmiu krasnoludków. Tylko że one z plagami nie mają nic wspólnego. Siedzą żwawo przy okrągłej ławie, popijają wywar z grzyba i rozprawiają filozoficznie o wpływie brody na stosunki między: purpurowymi mrówkami a różowymi. Lub na jakich gałęziach, najładniej by dyndały czerwone pomidory. Oczywiście całe to ich gadanie, nie ma większego wpływu na rozwój lasu. Las szumi i będzie szumiał. Podobanie lub jego brak nie ma tu nic do rzeczy. Z zewnątrz, jako że zmrok nadchodzi, widać światło w zasłoniętych oknach oraz różne cienie gestykulujące lub w bezruchu. Aż by się tam chciało wejść, by ogrzać zimne członki swoje. No chyba, że już są odgryzione przez leśne bestie wszelakie. To wtedy ich ocieplanie nie ma żadnego sensu. A zatem siedzą, gadają i nawet nie wiedzą, co za krzywda ma teraz początek na skraju lasu i kto ową krzywdę na barkach dźwigać musi.

 

A ciężar targać musi: Starsza Kuzynka – piąta woda po kisielu - Wrednej Śnieżki, co ją nieboraczkę z izby zamkowej wygnała. I za co? A za to, że za dużo luster potłukła, ale najpierw z nimi gadała. Śnieżka nie mogła zrozumieć, jak można konwersować ze zwierciadłem. Nawet nadwornego konowała – psychiatrę do Kuzynki swej wezwała. Lekarz umysłowy owszem przyszedł, ale sam chciał się od lustra, tego i owego dowiedzieć. Na przykład, czy żona go zdradza z lekarzem od rozwolnień. Śnieżce było tego stanowczo za dużo. Dwóch świrów w jednej komnacie, to o dwóch za dużo. A Kuzynka lustra tłukła w diabły, bo żadne nie chciało powiedzieć, że jest brzydsza od Śnieżki. Wtedy miałaby szansę, że ją kuzynka nie wygna na zbity pysk. A Śnieżka i tak wygnała, gdyż budżet państwowy był znacznie nadszarpnięty, produkcją luster.

 

Nagadane i pośniadaniowe krasnoludki, zbierają się do wyjścia. Nie mają wcale na to ochoty. Ale trzeba jakoś zarobić na remont grzyba w którym mieszkają. Między blaszkami zaczyna przeciekać, a i rurkami nieproszone robactwo się tłoczy. Mogli by oczywiście potrzebny mech wyrwać z lasu, ale to by było nieekologiczne działanie. A zatem – chcąc nie chcąc – muszą zarobić na syntetyczny. Mimo, że śniadanie zjedli, to do zakładu im nie spieszno. Swoją frustrację, wyśpiewują wesoło, idąc:

 

Hej ho, hej ho

gdziekolwiek by się szło

to nie do pracy nie do pracy

bo to zło

 

Nagle raptownie przystają. Tak że ostatni wpada na pierwszego poprzez wszystkich między nimi. Temu na przodzie broda staje słupka i uważnie słucha. Każdy kłaczek w inną stronę się wychyla.

 

 

Kuzynka wlecze się przez las, jak stłuczone zwierciadło, targające swoje kawałki. Czyli nie można rzec, że człapie żwawo. Z przyzwyczajenia trzyma w łapce małe okrągłe lusterko. Ale cóż to za gadanie z takim maleństwem, co nawet za bardzo mówić nie umie. Jedynie ino cicho popiskuje. Trzeba do ucha dokładać, żeby cokolwiek zrozumieć z tego całego mamrotania. A odbicia w nim, tyle co kot łez wylał.

 

Krasnoludki zmieniają trasę. Dzisiaj robią sobie wolne. Zgodnie ze słowami pieśni przewodniej. Są ciekawe, co tam się w kniejach wyprawia.

 

Wygnana na poniewierkę spogląda w górę. O zgrozo! Lepiej żeby nie spojrzała. Na gałęziach drzew wiszą ludzkie ręce. I to dłońmi do dołu. Jakby wyrastały z tego, na czym zawieszone. Każda trzyma małe lusterko i denerwuje idąca, puszczając zajączki po jej oczach. Mimo, że sytuacja nie jest groźna, to Kuzynka wyobraża sobie, co one mogą wyprawiać, gdy nocka zapadnie. Jak na przykład skaczą z drzewek, łapią ją za szyję i duszą. Na dodatek lustro podsuwają, żeby widziała jak oczy wytrzeszcza i język wywala. Jej serduszko z tego wszystkiego, najchętniej by się do własnego przedsionka schowało. A może z tej zgryzoty, jej umysł omamy wymyśla?

Nagle jakaś ręka stuka ją w głowę. Omal, że upada na runo ze strachu.

Słyszy głosy:

– A bodaj to, co to jest?

– Stare babsko i tyle.

– Nie aż tak.

– Nawet ładne, gdy spojrzeć z dala.

– Smutne jakieś.

 

Nagle krasnoludki słyszą głos:

– Do jasnej ciasnej, oczywiście, że jestem smutna. Wredna Śnieżka mnie wygnała. A wiecie za co?

– My dopiero przyszli. Nic nie wiemy.

– Ja też dopiero przyszłam, ale wiem za co. Za lustra.

– To takie coś, gdzie człowiekowi odbija? – zapytał rozsądnie krasnal.

– Nie chciało mi rzec, że jestem brzydka. Wyobrażacie sobie?

– Nie musimy. Wystarczy spojrzeć.

– To skoro tak… to ja wracam.

– Ale my żartowali. Da się patrzeć.

– No to mam prze...

– Proszę się waćpanna nie wyrażać. Zwierzątka słuchają.

– Zaprosicie mnie do domku swego?

– No jasne – odpowiedziały wszystkie siedem.

 

A w komnacie zamkowej, popłoch niesamowity. Kuzynka dała nogę. Śnieżka jest zrozpaczona. Najbardziej brakuje jej luster. Teraz je nawet pokochała. Nie trzymała nerwów na postronkach swoich. Co ona tam robi sama w lesie. Na pewno ją napadły jakieś zbóje niewychowane, bez ogłady wszelakiej. Muszę jej szukać. Muszę!!! Ale najpierw walnę się lustrem w głowę, jeżeli jakieś znajdę. Pokrętna natura ma.

 

– Fajny grzyb. Nawet przestronny – rzekła zaproszona.

– Dbamy o niego.

– A o porządek?

– Też.

– A w którym miejscu, że zapytam?

– Im rzadziej sprzątamy, tym większa uciecha nasza z porządku.

– A kiedy ostatnio?

– Jeszcze wcale. Nie możemy przyzwyczajać się do radości. Bo spowszednieje.

– Aha.

 

Śnieżka biegnie zdyszana, siódmym zmysłem, wiedząc gdzie. Stoi przed chatką grzybową. Zagląda przez okno. Widzi Kuzynkę, jak wystaje z bałaganu. Jej oczy cieszy taki widok. Zbóje ją nie zjadły. Została przygarnięta przez rozkoszne maluchy. Stoją wokół niej.

 

Stara Jędza idzie przez las. Dźwiga koszyk z owocami. Ma uśpić Śnieżkę. Tak jest w scenariuszu powiedziane. Dyszy, jęczy i nosem kiwa na wszystkie strony. Nawet ptaszka strąciła, co usnął na niskiej gałęzi. Widzi Wielkiego Prawdziwka. Jest blisko. Co raz bliżej. Puk puk, puka do drzwi. Słyszy:

 

– Wiemy, że to ty. Właź.

 

Jędza wchodzi razem ze Śnieżką, co w takiej sytuacji pukać nie musiała. Kuzynka zauważa krewną i pragnie zwiać. Ale one we dwie w progu stoją. Słyszy słowa:

 

– Przebacz mi te lustra.

– Przebaczam.

– No to fajnie. Wracamy.

– Zjedz jabłuszko na drogę – mówi Jędza.

– Umyj najpierw – krzyczą krasnale – Dbaj o zdrowie.

– E tam – rzecze Śnieżka – I jabłko zjada.

 

W tym momencie zaczyna się prawdziwy koszmar. Obżarta jabłkiem, wcale nie zasypia. Wręcz przeciwnie. Zaczyna szaleć. Krasnoludki napastować. Ale tylko przez chwilę. Biega po wszystkich możliwych kątach. Tłucze naczynia. Prostuje nos jędzowaty. Szarpie białe brody. Kłaki z nich wyrywa. Wrzeszczy, że lustra są cudowne.

 

– Co ja narobiłam – tym razem wrzeszczy Jędza – Pomylić jabłka musiałam.

– O cholera! Kopnęła mnie w czułe miejsce.

– Mnie też. Nawet dwa razy.

– Zróbcie coś wreszcie – drze się Kuzynka – Bo całego grzyba rozwali.

– Właściwe jabłko musiałam zgubić w lesie. Krasnale, biegnijcie tam… a łaj dostałam… Jak znajdziecie… a łaj znowu… to migiem z nim do mnie.

 

Krasnalki wybiegają jak szalone, martwiąc się o domostwo swoje. Śnieżka tymczasem biegnie na piętro, skakać po łóżkach. Żadne nie ocaleje w całości.

Wreszcie zasypia. Nie przez czary, ino ze zmęczenia. Grzyb nadal się chwieje z rozpędu. Po chwili nieruchomieje. Tak samo jak obrazek z portretem na ścianie. Przodek trzyma się ramy i wisi. Po chwili włazi z powrotem do obrazu i nieruchomieje. Chatka też. Nastaje złowieszcza cisza.

 

– Gdzie się podziały maluchy – pyta Jędza Kuzynkę.

– No właśnie. Długo nie przychodzą.

– Wyjdźmy na podwórek. Zerknijmy.

– Dobry pomysł.

 

Wychodzą na zewnątrz. Krasnoludki śpią jak zabite. Aż im się brody unoszą od oddechu. Chrapią przeraźliwie na cały las. Bardziej odważne zwierzątka stoją wokół i ziewają.

 

– O żeż w mordę – rzecze Jędza – Ogryzka po gruszce. A byłam przekonana, że mam jabłko. Żdżarły i koniec. Jedyne wytłumaczenie.

– Jedną gruszką się podzieliły? – nie wierzy Kuzynka.

– Duża była. Mutant. Jak dynia.

– Aha. To rzeczywiście mogły. Jak długo będą spać?

– Aż ich Królewicz nie pocałuje.

– Wszystkie musi?

– Wszystkie. Każdą sztukę z osobna.

– Będzie chciał?

– Nie.

– No to mamy problem.

 

Nagle słyszą słowa:

 – Jaki tam problem. Pocałuje wszystkie, ale pod dwoma warunkami. Po pierwsze: żądam folię na każdą brodę, żeby się kłakami nie zadławił. Po drugie: tak normalnie jak w bajce było, chce rękę Śnieżki za żonę.

– Tylko rękę? – pyta Jędza

– Rzecz jasna, resztę też – odpowiada Królewicz.

 

7 x cmok… Krasnale się budzą. Tylko brody nadal śpią.

 

Nagle słychać wołanie Jędzy:

– Do mnie! Ale już! Maluchy dobre były i podzieliły się dynią… to znaczy: gruszką.

Całość biegnie do wspomnianego miejsca. Patrzą i co widzą? Ano Jaś i Małgosia smacznie śpią.

– Ależ Jędzo – rzecze wzruszony Królewicz – Ta urocza para, dzięki Tobie, do chatki Jagi Baby nie dotarła. Nie będą upieczeni. Życie im uratowałaś. Dobra z ciebie kobieta.

– No coś Ty . Bez przesady – rzekła Jędza. Mówiąc to oczka spuszcza zażenowana. Lecz nagle dochodzi do siebie – bo daleko nie ma - i wrzeszczy:

– Kto pocałuje Małgosie?

My!!! - zawołały wszystkie Krasnoludki.

– A Jasia?

– Jasiu niech śpi. Co sobie będzie chłop żałował – powtórnie zakrzyknęli maluchy.

– Ależ nie może tak spać na poszyciu leśnym. Wilka dostanie i zmarnieje od zimna. Królewiczu, pocałuj go. Masz wprawę – rzekła Kuzynka.

Królewicz, jako że z niego uczynny człek, Jasia całuje. A obudzony go za to po buzi tłucze. Nawet zaczynają się szarpać, ale przerywa im wrzask Jędzy:

– Wielki Prawdziwek podskakuje! Śnieżka wyspana! Zaczyna znowu szaleć!

Wszyscy biegną jak stoją do chałupy.

– Oj, oj, oj – płaczą Krasnoludki – Co za bałagan. Nawet my to widzimy. Kto to posprząta?

Wreszcie łapią wojującą. Wierci się wśród nich, a oni razem z nią na obrzeżach złapania. Podbiega Królewicz, by ją w usta pocałować i czar oddalić. Ale cel jest ciągle w innym miejscu. Tak bardzo głową obraca. Widzi zarys latających ust. Nagle mu się udaje. Śnieżka jest spokojna. Tyle tylko, że Królewicz zaczyna szaleć. Na szczęście tylko chwilę. Lecz na tyle długo, że Jędzowaty nos prostuje. Widocznie czar był zmęczony.

Teraz wszyscy leżą i dyszą obwicie.

 

Słyszą, jak ktoś w kółko powtarza :

– Nie chcę być za diabła pięknym łabędziem. Pragnę zostać szarym kaczątkiem.

Idą w kierunku głosu. Przystają. Patrzą.

– A tej co znowu? – pyta Kuzynka.

– Zatruła się czymś.

– Zostawmy ją. Jak dorośnie, to zmieni zdanie.

– Ja bym nie zmieniła – rzekła Śnieżka – Fajnie być taką szarą kulką.

 

Wtem zauważają, że znajdują się w podłużnym, długaśnym wgłębieniu. Las i wszystko wokół, łącznie z nimi, zaczyna się po bokach podnosić. Ogromne ściany - mimo wszystko - wydają się przyjazne. Nie mają wrażenia, że zostaną życia pozbawieni, ale też nie wiedzą, co jest grane.

Słyszą z wysoka donośny dziewczęcy głosik:

– Mamusia każe mi przestać, bo się nie wyśpię. Jutro znowu was poczytam. A teraz do łóżeczek i spać. Zamykam książeczkę.

– Tylko nie spać!!! – zakrzyknęli w ostatniej chwili przed zamknięciem.

 

 

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (1)

  • Bożena Joanna 10.03.2018
    Niesamowite opowiadanie, wszystkie baśnie na raz w innym ujęciu, fantastyczna lektura i zakończenie. Lektura tej opowieści to czysta przyjemność i trochę refleksji "Fajnie być taką szarą kulką". Pozdrowienia!

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania