Wierszee <*> Łany  Stokrotek Wiiersz <*>

Te powtórki nie wykasuję. Niech sobie będą. Trochę zmieniłem, wrzucając tu :)

≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈

   Łany Stokrotek

≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈

stalowe ostrze

znów wraca do mnie

w powierzchni skalpela widzę swą twarz

trudno mi bardzo o tym zapomnieć

z tętnicy zegara

wycieka mój czas

na trampolinie

stoję wciąż w lęku

łany stokrotek są tutaj ze mną

pragnę się odbić z mego obłędu

defektem mózgu

nakarmić ciemność

samotny jestem

na skraju czegość

wiatr porywisty spycha na nowo

myśli kołują wciąż blisko tego

lecz białe ptaki

szybują nad głową

.

.

ťťťťťťť

  Przeinaczenie

ťťťťťťť

wznoszę się coraz niżej

mrokiem oświetlam

drogę

ciałem swym ranię kolce

drzwi do siebie

progiem

żagiel wyzwala tajfun

ciało myśli

przygniata

instrument gra muzyką

pieniądz resztę

wypłaca

wszystko pod księżycem

odwrotną świeci

stroną

kopiec z piasku topnieje

lodowce zasypać

mogą

zawiść usnęła w przyjaźni

miłość daleko

za nami

mózg defektem umysłu

odbiciem w obrazie

rani

.

.

≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈

  Światłocień

≈•≈•≈•≈•≈•≈•≈

pozwól ciemności jasno świecić

cienia możliwość odebrano

czy ma tu spłonąć

ogniem zakryta

ciałem zwęglonym

kochanym za mało

nie ta słodycz co miłość wymusza

zabija gorycz słowem wychwala

zrywać owoce

co dłonie ranią

bólem zwątpienia

gdy umysł oszalał

zranione nuty na krwawej bieli

muzyka sercem pulsu stęskniona

w niej pięciolinia

kluczem zamknięta

łódka symfonii

ciszą zniewolona

wróć nadziejo w te myśli mroczne

na ile możesz czystym lśnieniem

pomóc nie zwatpić

i tak po ludzku

łzy znowu przytul

światłocieniem