Opow *** Koło Ogrodu

W otulonej przez drzewa krainie, tańczą luzem gałązki, ubrane w sukienki z puszystego mchu i czterolistnych koniczynek.

Przegrubaśne poczciwe dęby z wiszącymi zębami w czapeczkach, szumią w rytm pluskającego czasu, w płynnych zegarach napędzanych rybami.

Z falującej zieloności wznoszą się kropelki muzyki. Przysiadają na listkach, niczym przezroczyste oczy ciekawskich motyli. Zatopione w rozkołysanym wzroku, szypułki dzikich truskawek, jeszcze bardziej czerwienią swoje krągłe ciała. W naciągniętych włosach wirujących harf, poganiane wiatrem klonowe nosy, swoim katarowym psikaniem, wygrywają zieloną, ciepłą melodię. Buszują w kwitnących nutach na falach przypominania o zmurszałych pniach i bolących sękach.

Starą samotną dziuplę owiewają wspomnienia w gęstych krzewach nieuniknionej przeszłości. Jeszcze tak niedawno gościła hałaśliwe cząstki życia. Wesoło trzepotały gołymi piórkami, domagając się robaczywych sił.

Zmęczone korony drzew z trudem kołyszą swoje czubate czubki. Taniec jeszcze trwa, pod batutą rozbudzonej szarym świtaniem jutrzenki. Rozłożyste górne czapy, ocierają konary o drgający obraz, rozgrzanego do niezłomności nieba. Potrącają niewyspane mechate baranki, czochrając białe pierzyny na poduszkach z wiatru. Co niektóre, te bardziej wyrwane z zakątków snów, stukają wściekle kopytkami o cumulusy, płosząc niewinne skrawki błękitu. Szybują ku ziemi, otwierając kluczem gęsi, fruwające domki z marzeń i kwiatów paproci.

Dużo drzew, jeszcze niedawno w odległej chwili, rodziło wiele owocowych dzieci. Podłamane fałszywą muzyką grających pił, straciły wiele ożywczych soków. Wsiąkły w podłoże, dla następnych pokoleń tanecznych par.

Mały lelek zupełnie nie wie, czy ma spać, czy fruwać tak... lelum polelum.

Ruch już teraz niewielki, w cieniu zaplecionych w ciszę piosenek. Spoczywają na stoliku przykryte okruszkami przyrody: strzępkami złotych liści, zapachem słodkiego poranka - którego cząstka przykleiła się do rozlanego strumyczka z miodu - oraz cierniowymi łodygami róży.

Wiklinowe fotele lekko przegniłe, lecz jeszcze podtrzymywane siłą woli własnego skrzypienia, dźwigają na sobie zmartwychwstałą marzannę. Nie powinno jej tutaj wcale być. W gustownym kapeluszu z wodorostów, łusek rybich i marchewek morskich bałwanów, uśmiecha się falującymi ustami, od przypływu do odpływu, po horyzont nieznanych rytmów przemijania i powrotów, chcianych i niechcianych plaż.

Rozmyśla nad swoim i nie swoim losem. Przebłyski słonecznych promieni, tańczą w jej rozczochranych włosach, uplecionych z kryształków lodu i spóźnionych ech. A każdy w inną stronę się ustawia, wskazując kierunek ziarnom i różnorodnym glebom.

Z ogrodu zasłanym koronkową ściółką tajemnicy, wiele już ptaków dawno odleciało, by zrozumieć swoje własne pieśni i kończący się taniec w tym miejscu. Niektóre jeszcze dźwięczą cichutko, zgubione z ptasich piórek, lecz ciepły, lekki podmuch, rozwiewa je w niewidoczną obecność.

Milknące odgłosy trzepotu skrzydeł, ulatują schowane w ich piórach. Za chwilę ucichną już niesłyszalne.

Kropla rosy przygniata pasikonika, z której za chwilę się napije.

Ślady nieskończenie puste czekają na okręgu. Gdy czas zatoczy koło, pewnie znowu się wypełnią.

                                                                                  °-O)»[]«(O-°               

                                                                                       O«[]»O                 

                                                                                        °~[]~°                 

                                                                                            []                   

                                                                                            []                      

                                                                                  ˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝˝