Komando Mgła I

Komando Mgła

Część I

Dla Canulasa

Ten tekst powstał po bardzo dobrej opinii Canulasa odnośnie TW „Okruch człowieczeństwa pośród morza krwi". To, co tutaj przedstawiam, to początek opowieści o specjalnym oddziale Fallschirmjäger (niem. Strzelec spadochronowy) tzw. "Zielonych diabłów", który należał do wojsk powietrznodesantowych Luftwaffe, najbardziej elitarnej jednostki wojskowej III Rzeszy. Ci ludzie byli prawdziwą elitą elit. Kiedy czytamy o II wojnie i elitarnych jednostkach, zazwyczaj wszyscy piszą o Waffen SS. Różnica między nimi polegała głównie na tym, że oddziały SS były co prawda całkiem dobrze wyszkolone, ale także przesycone fanatyzmem, co rzeczywiście dawało piorunujący efekt, jeśli weźmiemy pod uwagę choćby takie dywizje jak Totenkopf, czy Hitlerjugend. Natomiast Fallschirmjäger to byli zimni zawodowcy, znakomicie wyszkoleni, ale walczący bez fanatyzmu. Można spokojnie uznać je za wzorowe jednostki tzw. komandosów, choć wtedy tak ich nie nazywano.

Zamieszczony tutaj pierwszy odcinek jest takim pomieszaniem historii i fabuły. Miejsca, jednostki, dowódcy, czy czas są autentyczne, a przygody „Komanda Mgła” to wrzucona w realia historyczne fabuła.

Będę bardzo wdzięczny za wszelkie komentarze, bo nie ukrywam, że to moje ukochane klimaty.

Szli gęsiego, jeden z drugim, tak blisko, jak tylko się dało. Na przodzie sierżant Müller, który miał największe doświadczenie, a do tego sokoli wzrok. Puszcza była stara, bardzo stara, a to nie ułatwiało marszu, bo musieli przedzierać się przy pomocy długich noży, którymi wycinali sobie drogę. Mieli do przejścia około dwudziestu kilometrów, co gdyby szli traktem nie stanowiłoby żadnego problemu, ale przedzieranie się w gąszczu było istnym piekłem. Grube i twarde gałęzie sięgające praktycznie do samej ziemi, nie ułatwiały zadania.

Mimo tego dowódca oddziału kapitan Klaus von Luck nie chciał iść traktem, obawiając się przypadkowego spotkania radzieckich żołnierzy. Nie mogli sobie na to pozwolić, gdyż nie chcieli się ujawnić przed dotarciem do celu.

Zadanie, które mieli do wykonania, było bardzo trudne. Przeniknąć przez linie obrony czerwonoarmistów, a następnie przejść dwadzieścia kilka kilometrów za liniami nieprzyjaciela i zlikwidować sztab 78 dywizji piechoty, która wsparta dwoma brygadami czołgów, broniła zawzięcie swoich pozycji. Kolejne ataki 3 dywizji pancernej nie przynosiły niczego poza coraz większymi stratami. Radziecki generał Aleksander Michałkow znakomicie potrafił dowodzić zarówno swoją piechotą, jak i czołgami, z których większość została ukryta w wykopach, przez co były bardzo trudne do zniszczenia. A kiedy już kilka razy wydawało się niemieckim czołgistom, że przerwali obronę, z ukrycia wyjeżdżały stojące w odwodzie rosyjskie T-34, które ogniem swoich dział 76 mm bardzo skutecznie niszczyły słabo opancerzone czołgi Panzer II i Panzer III, w które wyposażona była dywizja. Co prawda było także dwanaście Panzer IV, ale te, choć lepiej opancerzone także ustępowały czołgom rosyjskim. W końcu po dwóch dniach bezowocnych ataków, dowodzący 3 dywizją generał gen. mjr Hermann Breith poprosił dowództwo korpusu o posiłki. Jednak zamiast tego przysłano mu kompanię Fallschirmjäger pod dowództwem kapitana Klausa von Lucka. Dowódca korpusu rozkazał, żeby oddział przeszedł linię frontu i zaatakował sztab rosyjskiej dywizji, przez co w momencie niemieckiego ataku nie miałby kto dowodzić obroną. Generał Breith nie był zachwycony, ale rozkaz to rozkaz. Mało tego, oddział von Lucka jako jednostka specjalna podlegał bezpośrednio pod sztab korpusu, więc pole manewru dowódcy 3 dywizji było bardzo małe. Generał miał raczej nadzieję na dodatkowe czołgi, albo chociaż wsparcie lotnicze. Pomysł z atakiem na radziecki sztab wydawał mu się mało realny, tym bardziej, że żołnierze von Lucka jeszcze w tej kampanii nie walczyli, a swój chrzest bojowy mieli przejść właśnie tutaj. Breith wyraził swoje wątpliwości całkiem otwarcie, ale dowódca korpusu podtrzymał swój rozkaz.

Kapitan Klaus von Luck swoją wojnę rozpoczął w 1940 roku w Norwegi, gdzie dowodzona przez niego kompania elitarnych wojsk spadochronowych działająca w ramach 1 batalionu pułku Fallschirmjägerregiment Nr 1 miała za zadanie opanowanie lotniska Fornebu koło Oslo. Niestety piloci mający ich dostarczyć blisko lotniska lecąc we mgle i śnieżycy pomylili drogę. Kiedy kapitan wylądował, okazało się, że znalazł się prawie pięćdziesiąt kilometrów od celu. Na dodatek z jego kompani liczącej 125 żołnierzy udało się zebrać 48, reszta albo została zrzucona gdzie indziej, albo zabłądziła w śnieżycy. Mimo tego zabrał swoich ludzi i ruszył w stronę lotniska.

Niestety pech prześladował ich nadal. Kiedy spadochroniarze przemierzali jedną z dolin, nagle dostali się pod ogień karabinów maszynowych. Straty były duże, czterech zabitych i dwunastu rannych. Jednak najgorsze było to, że o zaskoczeniu nie było już mowy. Klaus postanowił wycofać żołnierzy i skierować się inną drogą. Po kilku godzinach marszu okazało się, że po pierwsze niesienie rannych opóźniało marsz, a po drugie stan kilku z nich pogarszał się. Kapitan wiedział, że potrzebna będzie ewakuacja. Na szczęście po kilku kilometrach znalazł miejsce, gdzie mógł wylądować samolot Ju-52. Korzystając z radiostacji, wezwał pomoc. Pilot przyleciał następnego dnia rano, wylądował i zabrał rannych. Klaus z resztą żołnierzy ruszyli dalej. Kiedy już dotarł do swojego batalionu, jego dowódca major Erich Walther nawet nie przyjął wyjaśnień Lucka, tylko kazał go aresztować za niewykonanie rozkazu, złe dowodzenie i wpakowanie żołnierzy w pułapkę.

Po kilku dniach kapitan odleciał samolotem do Niemiec. Groził mu sąd polowy. Ponieważ oddziały

Fallschirmjäger walczące w Norwegi podlegały Luftwaffe, von Lucka zawieziono na teren jednej z baz szkoleniowych, gdzie miał czekać, aż przyjadą wyznaczeni przez dowództwo oficerowie, którzy mieli osądzić kapitana.

Klaus jednak nie zamierzał potulnie czekać na wyrok, tylko opisał całą historię bardzo dokładnie i przez znajomego pilota przekazał swojemu wujowi. Generał Baron Hans von Luck był jednym z najbliższych współpracowników generała Alberta Kesselringa dowodzącego 2. Flotą Powietrzną. Baron, chcąc ratować krewniaka, poszedł w jego sprawie do dowódcy i o dziwo bardzo szybko przekonał swojego szefa. Już następnego dnia przyszedł rozkaz przeniesienia Klausa do sztabu 2 floty. Kiedy już dotarł na miejsce, wziął go pod swoje skrzydła Baron i mianował szefem ochrony jednego z podległych mu lotnisk, jednocześnie starając się storpedować powołanie sądu wojskowego. Niestety sprawa zaszła już tak daleko, że nawet jemu nie udała się ta sztuka. Jednak zdziałał tyle, by przekazano jego sprawę do wyjaśnienia przez dowództwo 2 floty. Generał zadbał o to, żeby powołano na sędziów oficerów, co do których był pewien, że podejdą do sprawy bezstronnie, a co jeszcze ważniejsze samych pilotów, a nie oficerów z Fallschirmjäger. Sam fakt, że udało mu się tak pokierować sprawą, pokazywał, że Baron miał wielkie możliwości i z nich skorzystał.

Posiedzenie sądu odbyło się 1 lipca 1940 roku w bazie, której ochroną dowodził Luck. W skład sądu weszło trzech oficerów: dwóch majorów i pułkownik, który przewodniczył rozprawie.

Klaus nie bez strachu stawił się przed ich obliczem. Zapytany bardzo dokładnie opowiedział, co się wydarzyło i dlaczego nie mógł wykonać rozkazu. Pokazał na leżącej na stole mapie, gdzie powinien zostać zrzucony, a gdzie rzeczywiście wylądował. Następnie nakreślił trasę, którą przebył, a także opisał dolinę, w której jego oddział został ostrzelany. Podkreślił bardzo trudne warunki marszu, prawie metrowy śnieg, zamieć i temperaturę minus 30 stopni. Pozwolił nawet sobie na stwierdzenie, że w takich warunkach nie mieli szans dostrzec ukrytych na górze Norwegów, choć sami jakimś cudem zostali odkryci i ostrzelani. Kiedy skończył, zadano mu kilka pytań, po czym kazano wyjść i czekać na werdykt.

Dla kapitana był to bardzo gorący moment. W pokoju właśnie decydowała się jego kariera w wojsku. Jeśli sąd uzna go za winnego niewykonania rozkazu na polu walki, zostanie zdegradowany i w najgorszym razie rozstrzelany, lub wysłany gdzieś daleko z wieloletnim wyrokiem. W jego głowie tysiące myśli latało niczym rój wściekłych szerszeni. Luck miał jednak trochę szczęścia, bo jak zauważył, wszyscy trzej oficerowie byli pilotami, czyli mogły na nich zrobić wrażenie ekstremalne warunki panujące podczas akcji, a także fakt, że mając do dyspozycji 1/4 ludzi nie miał szans zdobyć lotniska. Inaczej by to wyglądało, gdyby sadzili go oficerowie wojsk spadochronowych, dla których mróz czy śnieg nie stanowią żadnej wymówki.

Jak się okazało, już po piętnastu minutach drzwi się otworzyły i został zawołany do środka. Szedł dość chwiejnym krokiem, a po twarzy śmigały go podmuchy to gorąca, to zimna. Zameldował się.

- Panie kapitanie von Luck. Po zapoznaniu się z pańskimi wyjaśnieniami i po naradzeniu się z obecnymi tu oficerami podjęliśmy następującą decyzję. Uznajemy pana za niewinnego głównego zarzutu niewykonania rozkazu, a pozostałe pana rozkazy uważamy za słuszne. Jest pan wolny.

- Tak jest – Klaus wyszedł i dopiero po kilku minutach doszło do niego, że mówiąc prosto, wywinął się tak hańbie, jak być może nawet śmierci. Jednak wiedział też, że jego kariera wśród żołnierzy Fallschirmjäger dobiegła końca.

Na początku 1941 rok, kiedy Hitler zdecydował się wysłać kontyngent swoich wojsk do Afryki, Klaus, który po prostu nudził się, zgłosił się na ochotnika i znowu dzięki protekcji Barona został przydzielony do 5 dywizji lekkiej, gdzie objął dowództwo kompani piechoty. Kiedy przybył do Afryki wraz z oddziałami Afrika Korps dowodzonymi przez generała Erwina Rommla, od razu trafił na pierwszą linię frontu. Po kilku tygodniach służby zauważył, że Anglicy często atakują ich na pustyni, pojawiając się, można powiedzieć znikąd, niezauważeni przez patrole. To były takie oddziały widmo, atakowały i znikały wśród morza piasku.

Kiedy po kolejnym takim niespodziewanym ataku jego oddział poniósł spore straty, kapitan wpadł na pomysł stworzenia czegoś podobnego. Miał szczęście, bo akurat tak się złożyło, że dwa tygodnie później jego dywizję odwiedził Rommel. Klaus postanowił zaryzykować i wykorzystując okazję, zapytał generała, czy może przedstawić swój pomysł. Dowódca AK kiwnął przyzwalająco głową. Kapitan w kilku słowach opisał, co ma na myśli. Generał był człowiekiem otwartym i nowatorskim, więc natychmiast podchwycił pomysł, wziął ze sobą kapitana do sztabu i kazał mu nakreślić na piśmie, jak ma wyglądać taka specjalna jednostka.

Klaus miał to już w miarę poukładane wszystkie klocki, więc po dwóch dniach zameldował się u dowódcy. Rommel wziął dokument i zaczął czytać. Na jego twarzy nie widać było żadnych czuć, jednak kiedy doczytał do końca, uśmiechnął się, wskazał kapitanowi krzesło.

- Podoba mi się to, co Pan napisał kapitanie. Taki oddział na pewno by nam się przydał. Dlaczego nie zrobić tego samego co Anglicy, czyli wypady za linie frontu, uderzenia i szybki odskok. Możemy zaskakiwać ich tak samo, jak oni nas, a do tego mając taki oddział możemy spróbować wytropić i zniszczyć podobne wojska wroga. Jak pan to widzi?

Luck przez prawie godzinę opisywał swój pomysł. Dowódca AK ani razu mu nie przerwał, co dowodziło tego, że zgadza się z pomysłem swojego podwładnego. Generał Rommel był bardzo wymagającym oficerem, ale oprócz tego był zawsze otwarty na nowe pomysły. Jednym z takich przykładów było wykorzystanie dział przeciwlotniczych kalibru 88 mm do niszczenia czołgów. To właśnie we Francji po raz pierwszy użyto ich na jego rozkaz do niszczenia francuskich i brytyjskich pojazdów pancernym ze znakomitym skutkiem.

Kiedy skończył, Rommel pokiwał z zadowoleniem głową.

- Jak widzę ma pan wszystko dopracowane, nawet nazwę – generał sam był perfekcjonistą, więc potrafił docenić dobry plan działania.

- Komando Mgła, hm... no dobrze. Jak rozumiem chciałby pan dowodzić takim specjalnym oddziałem?

- Tak jest panie generale – teraz, kiedy przedzierał się przez krzaki i zarośla, scena ta stanęła mu przed oczami tak, jakby wydarzyła się wczoraj, a nie prawie rok temu. Kiedy pisał swoje spostrzeżenia dla generała, nawet nie podejrzewał, że zostanie mu powierzone dowodzenie elitarnym oddziałem. Przecież Rommel praktycznie go nie znał, a za to miał w swoim otoczeniu wielu takich, którzy podjęliby się dowództwa. Jednak tym razem widać uznał, że młody oficer z niskim przecież stopniem nadawał się do tak trudnego zadania.