Koniec poety

Wielka pustka zapanowała w moim umyśle,

Nikt już nie dyktuje mi żadnych słów.

Czy tak wygląda śmierć zmyślonego poety?

Na ścianie pół tysiąca wyrazów, które stworzyły moje palce,

Dzisiaj są one dla mnie odległym wspomnieniem.

Chyba spotkała mnie przedwczesna emerytura.

Cały mój świat powoli pogrąża się w ciemności,

Nie potrafię już dostrzec swego drzewa pod, którym chciałem zasnąć.

Czy to już jest koniec?

Demon nie zieje ogniem nienawiści,

Wszystkie ostrza nagle zerdzewiały.

Już chyba niczego nie czuję.

Nawet łzy nie chcą spłynąć po mej twarzy,

Ich ocean dawno temu przemienił się w pustynię myśli.

Noszę w sobie świat, którego już nie ma.

Następne części: Koniec świata

Komentarze (10)

elenawest 22.02.2016

Smutne :-( nie oceniam, bo nawet nie wiem jak :-/

little girl 22.02.2016

Każdy ma gorsze dni, ale nie ma co od razu rezygnować, widzieć wszystko e czarnych barwach. Trzymam kciuki, żeby jednak wena wróciła i pozdrawiam. :)

nagisa-chan 22.02.2016

smutne a jak ty masz skończyć pisać to idę skoczyć z okna :-Q

Karo 22.02.2016

Mówię Ci: zmień styl. Twórz wiersze rymowane, teksty, FF, fantasy, SF itp... To ci pomoże ;) wiersza nie oceniam, gdyż mam wrażenie, iż jest pisany na siłę

D4wid 22.02.2016

Rymowanych nie umiem pisać, więc to odpada na 100%.

phototka 22.02.2016

"Nie potrafię już dostrzec swego drzewa pod, którym chciałem zasnąć." - przecinek w złym miejscu. Wiersz smutny, nie lubię typowych rymowanek, więc ode mnie masz plusa za taki układ wiersza! Mocne 4.

50shadesofblonde 22.02.2016

Mam nadzieję, że to koniec poety.

D4wid 22.02.2016

Moja wierna fanka jak zawsze aktywna :)

50shadesofblonde 22.02.2016

D4wid, jak zawsze!

D4wid 22.02.2016

50shadesofblonde Nie mogę odejść gdy mam tak wierną fankę :)

Koniec poety

Komentarze (10)

Napisz komentarz