Krew na pościeli I "Oni"

Wysoka dziewczyna szła polną drogą w swej rodzinnej okolicy. Panował półmrok a nad polem unosiła się gęsta mgła. Nie wzbudzało to jednak w niej lęku ani nawet odrobiny niepokoju. Czuła tylko obojętność. Idealnie ułożone włosy w kolorze jasnego, karmelowego blondu rozsypywały się coraz bardziej z pomocą kropli deszczu i wiatru.

Nie zważała na to. Nie obchodziło ją to jak wygląda, mimo wszystko choćby wyglądała najgorzej zawsze czuła się jak królowa i stała z podniesioną głową... Jednak w tej chwili było jej ciężko. Serce Arlene Lyon cierpiało z miłości i cierpiała także jej duma. Nigdy nie przejmowała się opinią innych. Drwiła z głupich miłostek, ślepo zakochanych. Zawsze miała powodzenie jednak gdy wreszcie wśród tłumu adoratorów poznała kogoś kto poruszył jej serce, kogoś wyjątkowego czuła się jak w niebie. Czuła, że poznała swoją bratnią duszę a może i miłość życia... Jednak szybko do niej dotarło, że było to tylko złudzenie. Dowiedziała się o wszystkim co przed nią ukrywał w dniu swoich urodzin. Tego dnia widziała go także całującego się z jakąś dziewczyną i to przed imprezą urodzinową którą planował zrobić dla niej z znajomymi. Najgorsze było to że wszystkiego się wypierał. Była zawiedziona nim i sobą

- Jasna cholera - powiedziała, czując jak jej obcas wbija się głęboko w błoto. Pociągnęła nogą, jednak to nie pomogło. Zdjęła but i przykucnęła, próbując wyciągnąć go ze złością. Do jej oczu napłynęły łzy. Otarła oczy, jednocześnie brudząc swoją twarz rozmazanym tuszem i błotem. W końcu udało jej się. Odetchnęła z ulgą jednak w tej chwili zauważyła coś leżącego w gęsto rosnącym rzepaku. Przybliżyła się zaciekawiona. Poczuła strach zdając sobie sprawę z tego, że leżące tam "coś" wygląda jak... człowiek.

- Halo - szepnęła cicho - Słyszysz mnie?

Odpowiedzi nie było. Arlene podeszła bliżej, spoglądając na leżącą tyłem do niej postać o długich czarnych włosach i zdecydowanie kobiecej sylwetce. Wyciągnęła dłoń niepewnie.

- Proszę pani - powiedziała, dotykając delikatnie jej ramienia - Proszę pani...

Blondynka już chciała pobiec do najbliższego domu i poprosić o pomoc gdy nagle leżąca kobieta złapała ją mocno za ręce.

Odwróciła się a Arlene zobaczyła jej twarz... Nigdy w życiu nie widziała niczego straszniejszego. Była cała pocięta, wręcz zmasakrowana.

- Uciekaaaj - wydusiła kobieta, charcząc - Uciekaj... Umieram tysiąc razy, oni żywią mnie, zabijają, wskrzeszają... Uciekaaaj stąd!

Po chwili uścisk kobiety rozluźnił się i padła ona bezwładnie na drogę. Arlene poczuła że robi jej się słabo a serce podchodzi jej do gardła. Pobiegła przed siebie, prawie się przewracając.

- Pomocy! - zaczęła krzyczeć - Pomocyyyy!