Kruchy jak kartka papieru

Kartka papieru jest tak krucha.

Polana gorącą kawą.

Jej kąty nie są już tak ostre.

Śnieżny kolor zanikł,

gdzieś pod ciężarem książki.

Wszystko otula się brudnym kurzem.

Ten sam elegancki atrament,

Jest jak szkło zmiennokształtne.

A te podarte brzegi...

Są po prostu bezradne.

Leży po prostu spokojnie.

Spoczywa na tym drewnianym stoliku.

Ten, kto zapisał na niej historię,

jest kruchy jak kartka papieru.

Ma tę samą delikatność

I napisaną powieść na sercu.

Przygniata go ten sam ciężar.

Dokładnie z tą samą siłą.

Prawda jest jedna.

Każdy z nas ma w sobie ten delikatny stan.