Kruszec ludzki

Moje ręce twórcy chwyciły kruszec

Który bezwstydnie ucieka z mych dłoni

Pragnąc poczuć wielką swobodę

Chcąc stanąć się wiecznym cudem.

Stoją pośród szarości diamenty

Jeszcze nieoszlifowane przez me ręce

Głoszące każdemu o swej boskości

Która czeka ich w przyszłości.

Wciąż ten kruszec arogancki ucieka

Nie chcąc poczuć mocy mych dłoni

Na zawsze pozostanie węglem

Który tylko w ich marzeniach jest diamentem.

Stanie ten kruszec przede mną

Gardząc moimi boskimi dłońmi

Obwiniając mnie za ich szarość

Gdy tylko uciekali przed oszlifowaniem.

Komentarze (3)

Emerald 18.09.2016

Nie jestem kompetentną osobą do komentowania prac innych, ponieważ jestem początkująca, ale pozwolę sobie skomentować twoją. Przeczytałam tu kilka wierszy, różnych autorów, ale dopiero ten mnie zatrzymał i zmusił do przeczytania go dwa razy, drugi w większym skupieniu, i pomyślenia nad nim, co według mnie bardzo dobrze mówi o utworze. Dlatego z mojej strony 5 :)

D4wid 18.09.2016

Dzięki :D Staram się iść do przodu.

Upadły(D.F) 18.09.2016

Kruszec jako materiał do tworzenia (boski materiał, mógłbym ująć iż mowa tu o pisaniu i o wenie) Daje ci 5 i poprawiam do pisania chęć :)

Kruszec ludzki

Komentarze (3)

Napisz komentarz