Kryształ nadziei cz.20

Gdy Jan i Nadzieja doszli już na błonie klasztoru, zastali tam nieoroszonych towarzyszy. Był to Jakub z wojskiem. Przez małą chwilę bracia patrzyli sobie w oczy, aż cisze przerwał rozkaz Kuby.

- Straże zabrać ich do klasztoru. Gwiazdę wrzucić do celi. A Jana zamknąć w jednej z komnat.

- Ty, jak mogłeś?! Nadzieja uciekaj!

Ale żołnierze zabrali ich oboje. I wprowadzili do klasztoru, który został siłą przejęty przez wojsko. Nadzieja była prowadzona krętymi schodami, do lochu. Gdy w końcu dotarli, do lochów Nadzieja tylko zamkniętych w celach zakonników. Którzy szeptali coś między sobą. Nagle zatrzymali się obok celi, w której już była jakaś kobieta. Otworzyli drzwi po czym wrzucili tam gwiazdę. Z początku nie wiedziała kto to, jest lecz po chwili rozpoznała matkę.

- Mamo? Co ty tu robisz?

- Złapali mnie, gdy na was czekałam. Jak już zdążyłaś, zauważyć klasztor też podbili.

- Ale po co ty? To o mnie chodzi!

Nagle drzwi się otworzyły i weszła Lili.

- Jaki piękny obrazek. Ale już niedługo. Straże zabrać je na błonie.

W tym samym czasie Jan siedział wpatrzony jak w obraz, w róże którą dała mu matka. Zastanawiał się czemu, to właśnie jemu przypadła taka trudna misja. Ale z zadumy wyrwał go głos brata.

- Janie, już czas.

- Czas na co. Co jeszcze może być ważnego. Nie mam nic. Matka i ojciec w niebie. Ty rodzony brat wystawiłeś mnie do wiatru. A Nadzieja..

- Nadzieja zawarła układ, z Czarnymi Braćmi. Jeżeli mi nie wierzysz, to chodź.

I wyszli na błonie. A tam czekała już Lili i gwiazdy. Ale Nadzieja nie patrzyła mu w oczy. Była jakaś inna, wystraszona.