Kryształ nadziei cz.21

Na niebie pojawiało się już słońce, muskając ziemie swymi promieniami. Wszyscy stali jak zaczarowani. Wszyscy tylko nie Lili, która podeszła do Nadziei.

- Moja droga, już dziś będziesz ślubować. Temu któremu obiecałaś.

- Ty chyba nie rozmawiałaś z Gromem.

- A jeżeli tak to co? Nastanie świt on przybędzie, a Jan no cóż.

W tym momencie Jan podbiegł do swojej ukochanej. Już miał ją przytulić, lecz nagle upadł na ziemie. To Lili wbiła mu sztylet w plecy, który przebił mu serce. Jan wyszeptał jeszcze półgłosem.

- Nadziejo moja kochana. Ty podarowałaś mi najpiękniejsze dni. Myślałem, że też mnie kochasz.

- Bo tak jest. Kocham cię. Ale nie mów tak jak byś się żegna.

- Bo ja czuje, że odchodzę. Kocham cię.

I po tych słowach wyzionął ducha. Niebo pociemniało i zaczął padać deszcz. Ciemność opanowała świat. Było tylko słychać krzyk Kuby.

- Lili jak mogłaś! To mój brat!

- Poprawka to był twój brat. A ja jestem czarownicą!

Po tych słowach rzuciła czar na Kubę, który zasnął. A sama zaś wyciągnęła kwiat paproci. Chcę serca, chcę kryształu gwiazdy. I skierowała kwiat na Nadzieje. Lecz jej matka odepchnęła ją na bok. I czar trafił ją. Kobieta upadła, zaczęła mienić się wszystkimi kolorami. Z nieba dało się słyszeć krzyk. I została zabrana przez wiatry na nieboskłon. Został tylko mały kryształ. Lili była szczęśliwa. Pochyliła się po kryształ. A niebo dalej krzyczało.

- Nadziejo, siostro! Dalej zrób to.

- Haha. I co, kto wygrał.

Lecz Nadzieja wzięła zamach i przebiła jej serce.

- A ty niewdzięcznico. Co zrobiłaś.

I rozpadła się na kawałki. Błonie wyglądały jak pobojowisko. Nie miała już nic. Nagle z jej kieszeni wypadła róża, która zmieniła się w księcia Leska.