Księżniczka plantacji II: Ostatni ucałunek

Głębokie Południe, 1809 r.

Minął tydzień, odkąd ojciec murzynkę zabił.

Wpierw zatłukł ją biczem, a następnie podpalił.

Kolorystycznie niewiele się odmieniła.

Powoli kończy się ta historia zawiła.

Dziewczyna przez kilka dni w męczarniach konała.

Słyszałem jej wycie, gdy bandaże zmieniała.

Z ciekawości, przychodziłem na to popatrzeć.

Po tym wszystkim zwykła pod siebie się załatwiać.

W jej ciele, bez skóry, zalęgło się robactwo.

Była to adekwatna kara za partactwo.

Tak powiedział ojciec, który nie miał pojęcia,

Iż skłamałem mu, celem murzynki ujęcia.

Przed zgonem, zdołał jeszcze wylać na nią wrzątek,

Na oczach przerażonych, czarnych niewiniątek.

Po tym jak stwierdził zgon, skrył jej zwłoki w spichlerzu.

Wcześniej, ku przestrodze, przykuł je przy pręgierzu.

Czułem pokusę, by wychłostać kogoś jeszcze,

Lecz niestety baty były w użyciu wszystkie.

Nocą wymknąłem się z pokoiku mojego.

Nie pragnąłem dotąd jeszcze bardziej niczego,

Jak ucałunku niezrealizowanego.

Wkradłem się do spichlerza, gdzie leżały zwłoki.

Oprócz nich, leżały tam jeszcze jakieś tłoki.

Powoli, do zwęglonego ciała podszedłem.

Na spękanych wargach ucałunek złożyłem.

Myślicie, że dokonałem marzenia swego,

Całując ją po ustach? Nic bardziej mylnego…