kwiaty

Kolejny oddech, napełniony zgnilizną

Przemarzłych marzeń

Pewnie nigdy się już nie ogrzeją,

Umrą, nim nastanie światło poranka

I pierwsza rosa

Wyrzucę je, jak poschnięte róże w moim ogrodzie,

Bo one są przecież niczym,

Nikną zbyt szybko,

Lepsze są sztuczne

Przyklejam wybite zęby

Na kropelkę

Podlewam kwiaty w swej głowie

Soplicą

Niech się zakorzenią w niej pędy wiśniowe,

Niech ludzie już lepiej nie myślą

Podnoszę łeb swój,

Jakby z ziemi, bo upadł dawno

Tylko trzyma się skurwysyn na szyi

Po co - niewiadomo

Powolnym krokiem

Wlecze się, toczy jeden z sąsiadów

Widziałam nieraz,

Jak w mroźne wieczory podlewa kwiaty

W swym mózgu

Strumieniem wódki i żalu,

Biorąc własne kostki na zakąskę

I myślałam sobie, widząc ten obraz

Że jesteśmy jak krople wody,

Sponiewierani przez sekundy,

Chcący być królami własnego oddechu,

Możnowładcy

Śmietników i spleśniałych kundli

Spoglądam, jak odgrzewasz

Prochy tej zgnilizny

W mikrofali, aż trzeszczy

Śmiejesz się,

Podgrzebując raz po raz widelcem,

Nie zastanawiasz się nawet, czy to bezpieczne,

Że mogę cię poparzyć

A ja pragnę tylko

Podlać nasze kwiaty

Wiadrem Soplicy i kroplą

Ciepła

Otwieram oczy z trudem,

Patrząc przed siebie

Mikrofala przegrzewała się,

Teraz jest zimna

Ściągam z swej głowy kwiaty,

Ściskając ich lodowate łodygi,

Jak twoje ręce

Owinę je w moją koszulę, by mogły być przy tobie z zapachem papierosów,

Których nie czujesz

Kolejny oddech, napełniony zgnilizną

Pomarzłych marzeń,

Wyrzucę je, pożegnam jak kwiaty i tanie wino

Pozostanie jedynie zapach chryzantem

I zabawy w chowanego z

Czasem

Zginą