Laboratorium... cz.4

- Dlaczego się nie odzywasz? - Ojciec posłał mi słaby uśmiech, ze stukiem odstawiając filiżankę na malutki stoliczek.

- Prze...praszam... - Pisnęłam spanikowana przyjmując postawę obronną. - Poprawię się...

- Zobaczymy. - Mężczyzna odszedł od okna wpatrując się we mnie wnikliwie. - Chciałbym z tobą troszkę porozmawiać, lecz te wszystkie dokumenty same się nie wypełnią... - Westchnął z żalem patrząc na stos kartek na swoim solidnym biurku. Po chwili spoczął przy nim biorąc do ręki czarne, piękne pióro, jakiego jeszcze nie widziałam. - Podejdź. - Jego głos przywrócił mi myślenie.Zrobiłam co kazał, lecz nogi nie chciały się mnie słuchać, plątały mi się, przez co omal się nie przewróciłam. Ojciec widząc w jakim stanie jestem, wskazał mi ruchem głowy metalowe krzesełko stojące pod ścianą. - Weź je tu i usiądź. Widzę że jesteś niedawno po dawce szczepień, co?

- Tak, proszę pana. - Mruknęłam cicho robiąc co każe.

- Jesteś bardzo grzeczna, jednak mów do mnie Tato. Przecież... jesteśmy prawie rodziną, prawda? - Jego głos był łagodny, jednak jego oczy zimne i ostre jak żyleta.

- Tak. T-tato. - Wydusiłam przytłoczona tym niepokojącym wzrokiem.

- Jak już mówiłem, musimy zacząć od formalności, więc... Podaj imię. - W jednej chwili jego głos przybrał profesjonalny, wyniosły ton. Zagryzłam nerwowo wargę starając się przypomnieć nadane mi imię.

- Ester.

- Wiek. - Mężczyzna nie podnosił na mnie wzroku, robiąc skrupulatne notatki.

- 12 lat.

- Aż tyle? - Przerwał pisanie, uśmiechając się tajemniczo. - Rozumiem, że byłaś najstarsza w klatce?

- Tak. - Ze strachu opowiadałam monosylabami. Tak by ukrócić tą niemiłą dla mnie rozmowę.

- Klatka? - Ojciec na powrót stał się dla mnie niedostępny, skupiając się na notatkach.

- 62.

- Ostatnie szczepienia?

- Wczoraj po obiedzie.

- Dobrze. - Mężczyzna odłożył pióro, i spojrzał na mnie z miłym uśmieszkiem. - Teraz mamy dużo czasu na rozmowę.

Patrzyłam w ziemię nie bardzo wiedząc jak mam zareagować. To jest moja pierwsza prawdziwa rozmowa z nim, i mówiąc szczerze, bardzo się jej boję. Jednak Ojciec wydawał się wyraźnie odprężony

- Zadam ci jedno pytanie. I musisz odpowiedzieć szczerze, dobrze?

Kiwnęłam głową podnosząc na niego zaciekawione spojrzenie.

- Czy wiesz co tu się dzieje?

~Tak w ramach pytania od autorki... macie jakieś szczególne pomysły jak to ma się dalej potoczyć? Oczywiście pytam z ciekawości, bo całą fabułę do końca opracowałam.~