LBnP 33 - Tajemnica ogrodu możliwości

– Nie mogę dzisiaj, Charlotte – powiedziała do słuchawki telefonu Diana, zakładając za ucho kosmyk długich, brązowych włosów. Jej błękitne jak niebo oczy, błyszczały radosnym blaskiem w świetle żarówki, rozjaśniając gładką, porcelanową twarz. Dziewczyna usłyszała po drugiej linii westchnięcie przyjaciółki, gdy ta mówiła, że bardzo zawiodła się na Dianie. Rozłączyła się. Nastolatka sięgnęła po dżinsową kurteczkę, nałożyła ją na czarne dresy, nie zważając na to, że będzie bardzo dziwnie wyglądała.

– Wychodzisz gdzieś? – zapytała ją przy wyjściu siostra bliźniaczka.

– Tak, do Ogrodu Możliwości – odpowiedziała Diana. Mieszkańcy miasteczka nazywali tak pobliski park, opowiadając przy okazji legendę o owym lesie. Wyszła z domu. Idąc za miasto, rozmyślała o Tajemnicy Ogrodu Możliwości. Właściwie to ona była tą tajemnicą. To ona wyła po nocach, nie dając mieszkańcom spać. Wchodząc w bramy parku, przywitała się grzecznie ze staruszką z siwymi lokami, brązowymi oczami, oraz pomarszczoną twarzą, która mimo podeszłego wieku, wciąż tryskała energią. Szła alejką, co chwilę mijając rowerzystów, nastolatków na rolkach, oraz panie z pieskami. Po chwili, upewniwszy się, że nikt ją nie widzi, skręciła w gęstwinę drzew. Schowała się za jednym z nich, i złapała za swój naszyjnik w kształcie połówki księżyca, z małym, fioletowym kamyczkiem, schowany pod bluzką. Sekundę później, zamiast dziewczyny, na leśnym podłożu stała srebrnoszara wilczyca, o demonicznych oczach, koloru najczystszego fioletu. Diana na swoich sprężystych, wilczych łapach, pobiegła przed siebie. Po chwili, dotarła do jaskini, w której, zamieszkiwała przyjaciółka Diany, również wilczyca, jednak niepotrafiąca zamienić się w człowieka. Nie mogła już, ponieważ zgubiła swój naszyjnik. Mimo wielu poszukiwań, nie znalazła go. Musiała pozostać we wcieleniu wilka już na zawsze.

– Luna! Jak dobrze widzieć twoją wilczą mordkę – powiedziała Diana do drugiej wilczki o czarnym jak węgiel futrze i czerwonych ślepiach.

– Twoją również, Diano.

Wilczyce poszły na spacer, żartując i wygłupiając się. Wkrótce jednak zostały zaatakowane. Mrok, bezkształtny cień, podążał za nimi, od kiedy wyszły tylko z jaskini. Diana poczuła uderzenie. Upadła ze skarpy. Przerażona, z złamaną łapą, próbowała biec, jednak przez ból w prawej przedniej łapce nie dawała rady. Chciała pomóc skomlącej Lunie, jednak nie mogła wyjść z przepaści. Nagle kula iskrzącego się, fioletowego światła, wstąpiła w Dianę, unosząc ją ponad korony drzew. Po chwili, zobaczyła takie samo światło, tylko że czerwone, wstępujące w Lunę. Wkrótce oba promienie połączyły się, tworząc na przemian fioletowy, i czerwony deszcz iskier. Złączona magia Diany i Luny z łatwością pokonała mrok, zadając mu bolesne uderzenia. Ludzie w parku obserwowali to tajemnicze zjawisko, unoszących się w koronach drzew wilczyc, złączonych w kuli dwukolorowego światła. Bezkształtny cień podniósł się. Wilczyce wiedziały, że to jeszcze nie koniec walki. Ciemność otoczyła drapieżniki. Kula światła, była jedynym punkcikiem światła nad lasem. Nawet księżyc znikł za drzewami. Wilczyce obserwowały tę przerażającą zmianę w otoczeniu. Bały się. Mrok uderzył w kulę światła. Rozpadła się.

– Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa – krzyczały dziewczyny, spadając na ziemię. Lunie w ostatniej chwili udało wyczarować złotą powłokę, wyglądającą jak utkana z wiatru. Wydawało się, że byle podmuch może ją zniszczyć. Jednak była bardzo wytrzymała. Deszcz iskier z zniszczonej kuli ranił przyjaciółki, pozostawiając jedynie zakrwawione futro. Nie czuły jednak bólu, znieczulone strachem. Upadły na powłokę. Cień był już wystarczająco blisko, by je zabić. Diana wstrzymała oddech, gotowa na uderzenie. Poczuła je. Dostała pięścią. Krew zalała trawę. Diana powoli umierała. Jak przez mgłę widziała pochylającą się nad nią Lunę. Widziała Cień, gotowy zaatakować drugą wilczkę. Diana błyskawicznie odepchnęła ją. Jednak było już za późno. Luna umierała. Diana zginęła. Ale ich przyjaźń nie przeminęła z wiatrem. Od tamtej nocy, w godzinach śmierci wilczyc w osiedlowym Ogrodzie Możliwości słychać ich wycie…