LBnR20_ Słowo - Piosenka o błaznach

Jak żyć, kiedy autorytetów brak?

A na głowę wali nam się cały świat

Słowa dziś też już nic nie znaczą,

A puste gesty nie wiele tłumaczą.

Ja wiem, na początku było, słowo

Co pogodzić miało cały świat,

Ale między ogniem a wodą nigdy nie zapanuje ład.

Więc naucz się czytać między wersami

I zbuduj na kartach historii niewidzialny most,

A gdy będziesz, w połowie drogi

Zapytaj się mnie

Czy my jeszcze...

Jesteśmy panami na tej ziemi?

Czy już bliżej do władców błaznów nam

Co obnażają z wad świat?

I wyszepcz i wykrzycz wiatru swój żal,

Ale kto powiedział, że tu wśród głupców

Nie będzie lepiej nam.

Jak żyć, kiedy myśli są zaplątane?

A ziemia i niebo zbyt mocno oddaliły się

I słowa tak szczerze wypowiedziane

Rozdrapuje starą ranę.

Ja wiem, że na początku było, słowo

Co uleczyć miało świat z wad,

Ale róża nigdy nie wyrzeknie się swych cierni,

Bo ona, choć piękna kocha ranić nas.

A więc naucz się czytać między wierszami

I na kartach tej bajki zbuduj niewidzialny most,

A gdy będziesz w połowie drogi

Zapytaj mnie,

Czy jeszcze...

Jesteśmy panami na tej ziemi?

Czy już bliżej do władców błaznów

Co obnażają z wad świat?

I wyszepcz i wykrzycz wiatru swój żal,

Ale kto powiedział, że tu wśród głupców

Nie będzie lepiej nam.

Bo oni, choć inni

To mają swój lepszy świat

Oddaleni od cierni

Kochają tak jak nikt.

Bo oni, choć naiwni

Mają swój lepszy świat

Oddaleni od strachu

Obnażają tych mądrych z wad.