Lekcje Thorú (miniatura)

Knuta co wieczór pisał w swoim pamiętniku. Był to nawyk, który polecił mu znajomy lokaj, z którym korespondował od czasu do czasu. Skrobał piórem wszystkie swoje drobne grzeszki, przewinienia wobec Rodu dla którego pracował: zauważone i ukarane, niezauważone i nieukarane, oraz te najgorsze: Niezasłużenie ukarane. Tych było najwięcej: Kopniak od starszego syna Pana. Szturchnięcie od młodszego syna Pana. Cztery inwektywy obrażające jego matkę. Dwie uchybiające jego męskości. Jedno złe słowo o jego pochodzeniu. I tak dalej, Knuta skrobał pracowicie przy świetle ogarka świecy, którą łaskawie zezwalano mu zabrać, gdy wymieniał Państwu na nowe.

Nie jest łatwo być lokajem, o, nie. Kiedyś było inaczej... Kiedyś, kiedy Knuta był młody i przystojny, zdarzało się, że Pani - prawdziwa, pełnokrwista, francuska dama - przychodziła do niego, gdy Pan wyjeżdżał. A gdy kilka lat później zmarła, Pan ożenił się ponownie i zaczęły się naprawdę ciężkie czasy dla ulubionego francuskiego lokaja dawnej Pani. Gdy był młodszy, jakoś łatwiej było mu znosić uszczypliwości. Może też i delikatniej szczypano? Nowa Pani była dużo młodsza niż Pan, urodziła mu kilkoro nowych synków, z których Knucie, mimo usilnych prób, nie udało się polubić ani jednego.

Z pewnością nie najlepszym wyjściem było, od kilku zresztą lat, posuwanie najmłodszej córki Pana - kilkunastoletniej Thorú - podczas lekcji francuskiego, które były przedśmiertnym wymogiem dawnej Pani. Która zdecydowanie życzyła sobie, żeby to właśnie on, Knuta, pilnował edukacji dziewczynki. Zdecydowanie nie był to najmądrzejszy ruch z jego strony jako lokaja, ale nie mógł się też i powstrzymać. Każdego dnia przez dwie godziny miał obowiązek uczyć Thorú płynnej mowy i literatury francuskiej. Każdego dnia dziewczynka spędzała z nim godzinę na czytaniu - wcale nie musiała już ćwiczyć, od wielu miesięcy była lepsza od niego - a drugą...

Przez drugą godzinę utwierdzała go w przekonaniu, że wymordowanie ich wszystkich z nią włącznie jest pomysłem bezsensownym - wszak to ona każdego dnia około południa opróżniała jego zbiornik na fluidy życia, przez co mniej agresywnie podchodził do wieczornych pamiętników. Odkąd rok czy dwa temu zaczęła sama z siebie, chętnie obrabiać go ustami, mniej było: "zapierdolę świecznikiem, zmiażdżę ryj butem, rozkurwię jej szpetne, grube dupsko jej własnymi, zasranymi trzewiczkami z kokardami", a więcej: "po prostu ich zadźgam we śnie, by nie cierpieli oni, ani przez nich i ja". Nawet czasem posuwał się do "Dziś na pewno ich nie zarżnę."

Kiedyś, każdej nocy przez kilka lat, przed snem zabierał się za ostrzenie i polerowanie długiego sztyletu, który jego dziadek przywiózł z którejś wojny. Odkąd zaś nocami Thorú zjawiała się w jego kwaterze półnaga i gorąca, chętna na repetę z południa, nóż leżał tak samo naostrzony, jak go dawno temu zostawił. Ale leżał i był w pogotowiu, powtarzał sobie lokaj. Sam jego widok dawał Knucie nadzieję.

Ten drugi, nocny sztos, następował zawsze według tego samego wzorca; Thorú wchodziła, zamykała drzwi i rozkładała nogi. Knuta bez ceregieli wchodził ostro w zawsze już mokrą i gotową cipkę nastolatki, jakby każdym ruchem bioder sztyletował wszystkich, którzy danego dnia go upokarzali. Odliczał w głowie, w myślach, każdego członka Rodu od najdalszych, najrzadziej widzianych kuzynów i braci Jaśnie Pani, na koniec zostawiając ciężkie przewiny mieszkańców posiadłości, synów i córki Pana, grzechy jego samego i Jaśnie Pani. Na sam koniec, właśnie, zostawiając sobie tę drugą dziurkę.

Tam, w najwrażliwszym miejscu, kończył każdego wieczoru, tam właśnie, symbolicznie i dosłownie odbijał sobie na lordzie Panu i jego rozpuszczonych synalkach i tępogłowych córkach i Jaśnie Pani o grubych udach i wielkiej dupie, wszystkie ich spojrzenia, kopniaki i idiotyczne rozkazy. Opryskliwe komentarze. Policzki i fałszywe oskarżenia, głupie żarty całej rodziny odbijał sobie, co noc masakrując jej mały, różowy, obrośnięty blond włoskami, odbyt.

Thorú była niewinna i nigdy go nie uraziła ani nie prześladowała. Nigdy też nie zrobiła mu nic złego - od chwili swojego urodzenia była cudem i czystą dobrocią. Aniołem.

Zgnębiony i zły na nich wszystkich i na siebie pchał więc, łapczywie wchodząc coraz głębiej i mocniej i wreszcie strzelał obficie, prosto do odbytnicy Thorú. Która przez cały czas milczała, przyjmując wszystkie jego pchnięcia bez słów i z uśmiechem, jedynie ustawiając biodra w najkorzystniejszym, dla nich obojga, położeniu.

Po tym prawie od razu zasypiał, a rano, gdy wstawał, nie było po niej śladu. O piątej wstawał, by od wpół do szóstej służyć całemu jaśniepaństwu. I tak co dzień. Co dzień od kilkunastu, może kilkudziesięciu miesięcy. Nie liczył. Grunt, że oczyszczał umysł i rano nie czuł nienawiści z dnia wcześniejszego.

Czas mijał.

Pewnego dnia cała rodzina, z Thorú włącznie, pojechała do jakiejś ciotki i nie rozmawiali w ciągu dnia. Odstępstwo od normy w codzienności - brak domowników do dokuczania mu i brak ulgi w ustach Thorú - wyszło mu na zero. Nie było złości, którą musiałby z siebie wyrzucić. Zaś gdy wróciła (a razem z nią cała rodzina) i przyszła nocą, godzinę później niż zwykle, pospiesznie uprzątnął stolik i upchnął wszystko w sekretarzyku. Położył się i czekał, ale ona usiadła na łóżku i odezwała się po raz pierwszy. Miała słodki, dźwięczny głos, którego dotąd nie użyła w jego kwaterze ani razu.

- Znalazłam schowany pamiętnik...

Był w szoku. Cala werwa go opuściła i zmiękł mu. Tej nocy nie rżnął jej bez opamiętania, jak zawsze. Nie zmieniał się w dzikie zwierzę, nie penetrował jej w żaden sposób, wcale. Czekała dłuższą chwilę, a potem wyszła, zgasiwszy świecę. Knuta odczekał chwilę, zapalił zapałkę i otworzył szufladę na dnie szafy, w której trzymał swoje pamiętniki. Wszystkie były na miejscu. Jednak, czy były tak samo ułożone? Nie mógł wiedzieć. Nie potrafił sobie przypomnieć, jak je ułożył, i czy nie namieszał sam, gdy parząc palce, usiłował wydobyć z gasnącej zapałki jeszcze odrobinę światła. Pozamykał wszystko na czuja i położył się do łóżka.

Następnego dnia wstał rano tylko po to, by w roztargnieniu dowiedzieć się że sztylet, który zawsze leżał na parapecie, zniknął. Podejrzewał, że to Thorú go schowała, by nie wprowadził w czyn swoich gróźb z pamiętnika. Nie, żeby chciał wszystkich zarżnąć od razu, we śnie...

Ale gdyby dać mu możliwość, okienko, czy nie skorzystałby? Za lata upokorzeń? Setki kopniaków i cmoknięć Jaśnie Pani?

Wyszedł, jak zawsze, o ustalonej porze, umyty i ubrany. Ubranie wyprasowane i wyszczotkowane zawsze poprzedniego wieczora, leżało na nim jak zawsze wyśmienicie. Dziś jednak czuł się w nim zupełnie nie na miejscu. Czuł spojrzenia na plecach; oczekiwał, że w każdej chwili po niego przyjdą, wyprowadzą, wsadzą do aresztu lub po prostu rozstrzelają i zakopią w ogródku. Pchną go jego własnym nożem... Tak myślał, wypełniając jednak swoje obowiązki co do joty. Jeśli miał odejść, to z klasą.

W altanie w ogrodzie, gdzie od lat uczył Thorú francuskiego, siedziała dziewczyna i czytała coś. Była to oprawiona w różową skórę książka - rękopis, jak zdołał na pierwszy rzut oka ocenić Knuta. On, który znał każdy zakamarek posiadłości, wszystkie książki w bibliotece i poza nią, nie widział jej nigdy wcześniej na oczy.

- Co czytasz? - zapytał nieco sucho po francusku, stając za nią i zerkając jej przez ramię, usiłował oprzeć oczy o litery.

- Pamiętnik - odpowiedziała w tym samym języku, odwrotnie niż tym razem on, przepięknie modulując głos. Widać było i słychać, że włożyła całe serce w każdą zgłoskę.

- Opowiedz mi o wczoraj. Jak ci minął dzień? - zapytał, usiłując ogarnąć wzrokiem jak najwięcej, jednak na próżno. Złożyła bowiem książeczkę i zaznaczyła leżącym obok piórem miejsce, gdzie czytała.

Knuta spojrzał na wystające z książki pióro i przypomniał sobie, że poprzedniej nocy w pośpiechu założył stronę we własnym pamiętniku właśnie sztyletem dziadka, i schował całość do szuflady sekretarzyka.

Odetchnął z ulgą.

- Znalazłam wczoraj ciekawy pamiętnik i nie potrafię się od niego oderwać. - Odpowiedziała na poprzednie pytanie. Tak samo, jak robiła to setki razy wcześniej, gdy zadał jej lekturę z obszernej biblioteki Pani. Rozmawiali o ręcznie szkicowanych obrazkach na kartach przez równiutką godzinę, wyznaczoną przez specjalną klepsydrę, a potem, niemal od razu, gdy przesypał się piasek; gdy ostatnie ziarenko opuściło górną komorę, urwała w połowie opowieści o obrazkach i skupiła się w całości na drugiej części ich spotkania.

Pierwszy raz w trakcie patrzyła na niego przez cały czas, i pierwszy raz on odwzajemniał spojrzenie. Nie trwało to godziny, o, nie. Nie trwało nawet pięciu minut. Kilka razy musiał poduszką zdusić krzyk, a gdy skończył, odłożył poduszkę, ale oczy pozostawił zamknięte. Wstydził się. Nie miał czego i wiedział o tym, ale wstydził się i tak.

- Ça va? - spytała Thorú.

Knuta westchnął, odetchnął kilka razy i odważył się otworzyć oczy. Jego penis całkiem zmiękł, a choć Thorú wyglądała na gotową na jeszcze, nie postępowała. Kiedyś już jej wyjaśnił, że dwa sztosy dziennie to optymalna ilość i nie chce wypadać z rytmu. Bo mógłby zawieść, a nie robi się coraz młodszy, niestety. Męska duma i takie tam.

Schował męskość z powrotem i oporządził się. Zerknął na zegar, mieli jeszcze grubo ponad pół godziny.

- Możesz kontynuować, Thorú. Mówiłaś, że pamiętnik należał do...?

Dziewczyna odpowiedziała od razu całym zdaniem, jak nauczył ją przed laty.

- Pamiętnik należał do twojej pierwszej Pani, Knuto. Do mojej matki.

Knuta westchnął na wspomnienie odległych czasów. Dawna Pani miała klasę, a ta? Ta ma zeza.

- Czy... Czy Jaśnie Pani pisze o czymś... Ciekawym? - spytał Knuta, karcąc się w myślach za wścibskość i nielojalność wobec zmarłej.

Thorú przekartkowała całość przy nim. Na każdej stronie był, pisany po angielsku krótki opis wspaniałego szkicu. Wiatraki, krzewy jeżyn, ogrodnicy, schody... U góry na każdej stronie również była data, zapisana ozdobnym pismem z zawijasami. Zaś z tyłu, na ostatniej stronie przed okładką była adnotacja napisana w jakimś dziwnym języku. Usiłował przeczytać.

- "Mec jotsej atun...Kot mezar mytiyz ai cwmetse juwonz". Rozumiesz coś z tego? - spytał Thorú, która pokręciła głową. Czytał dalej.

- "Menysnikus myta w orubge izdebein ceic jo. Ogerot kok cei zdezs wreip". I dalej... "Tak się cieszę!". Wygląda trochę jak greka, nie sądzisz? - spytał. Nastolatka obracała w palcach stronę. Poprosił dziewczynkę o przepisanie dokładnie i czytelnie wiadomości, po czym skończył lekcję, jak zawsze.

Myślał o wiadomości cały dzień, zupełnie inaczej podchodząc do codziennych psot zgotowanych mu przez domowników. Nie tylko nie dał się wyprowadzić z równowagi... Nawet nie zauważył większości sytuacji, na które każdego dnia był cięty, i które każdego dnia musiał sobie odbić w pamiętniku i z Thorú.

Po pracy, wieczorem zasiadł do pisania. Według jego zegara, dziewczynka nie miała przyjść jeszcze przez co najmniej godzinę. Przepisał dokładnie, litera po literze, całość. Jedyne słowa, które trzymały się kupy, to: Kot, myta, w, kok.

- Toż to, kurwa, nie ma sensu! - powiedział po cichu. Zaczął bazgrolić ołówkiem na marginesach, co mu się nigdy dotąd nie zdarzyło... Nie w swoim pamiętniku. Nie w oficjalnych papierach. Czas mijał. Knuta bazgrolił losowe słowa i obracał je na wszystkie strony. Nic mu nie wychodziło. Wziął nawet lusterko i próbował dalej. Z tego wszystkiego zapomniał na śmierć, że czas leci. Pisał akurat "kok" i zauważył, że pisane od przodu i od tyłu wygląda tak samo. W dodatku czyta się tak samo. Tak samo litera "W".

Spróbował z "Kot". Litery miały osie symetrii, ale to tyle. Nic z tego. Knuta westchnął.

Otworzyły się drzwi i weszła. Zamknęła drzwi i usiadła na jego łóżku. Rozebrała się. Czekała. Knuta włożył znów sztylet między strony (podobało mu się to połączenie), schował całość do szuflady i podszedł do łóżka.

Tym razem nie było w nim agresji i nie grzmocił jej ostro i do upadłego, z nastawieniem na odgrywanie się za krzywdy, tylko robił to powoli i delikatnie. Tym razem jęczała. Gdy poczuł, że nadszedł czas, włożył jej w odbyt i tam skończył. Jak zawsze.

Potem, gdy leżał w łóżku i udawał że śpi, usiłował zrozumieć, co było inaczej. Bezskutecznie. Usłyszał, jak Thorú ubiera się i wychodzi.

Następnego dnia w altanie wszystko było inaczej. Każde przyszło ze swoimi notatkami i porównywali swoje pomysły. Knuta zaproponował, by odwrócili cały tekst na próbę. Ustalili, że on będzie pierwszy czytał, a ona zapisywała, a potem się zamienią.

- "pier szwedzi ec kok tor... ego... Ojciec nie bedzie gburowatym sukinsynem" - przeczytał. - Bez sensu, "Pier Szwedzi ec kok tor ego", bełkot, a potem nagle to z ojcem, który nie będzie gburowatym sukinsynem. - Spojrzał na dziewczynkę i pogroził jej palcem. - Nie powtarzaj tego słowa nikomu.

- Pierwsze dziecko! Knuta! Nie szwedzi, tylko dziecko, spójrz! - wskazała mu miejsce, w którym zrobił błąd. Powtórzył.

- Pierwsze dziecko kok torego...

Knuta! Pierwsze dziecko, którego ojciec nie będzie... - spojrzała na niego. Kiwnął głową, ale i tak nie skończyła. Postanowiła kontynuować czytanie.

- Znowuj... Znowu, zapisz: "znowu"! - pisnęła. Zapisał.

- Znowu... jestem wciąż... Y? I? Tym razem... Tok nuta je stojcem. Nie rozumiem. "Stojcem"? Przeczytaj całość na głos! - wykrzyknęła, podekscytowana.

- "Pierwsze dziecko, którego ojciec nie będzie... Hm, hm. Znowu jestem w ciąży i...? - głos uwiązł mu w gardle. Dziewczynka uniosła na niego wzrok. Nie odwzajemnił spojrzenia. Nie śmiał. Patrzył na stół, na którym, oprócz pamiętnika, była jedynie klepsydra.

Podążyła jego wzrokiem na stolik i dostrzegła, że w klepsydrze piasek był w całości przesypany. Zabrała się ochoczo do niego, podekscytowana zabawą w zgadywanie zaszyfrowanej wiadomości.

Knuta zamknął oczy i zaciskał mocno powieki. Żałował, że zostawił sztylet w pokoju...

Miał bowiem ochotę wbić go sobie w serce aż po rękojeść.