Lichwiarz - cena życia 2/2

Nie powinienem był tu przyjeżdżać, to przecież nie był mój problem, myślałem, jednocześnie stojąc przed dyżurką pielęgniarek i czując, jak bardzo spocone są moje dłonie.

Nigdy nie przepadałem za szpitalami i starałem się ich unikać, nawet jeśli miałem występować jedynie w roli odwiedzającego. Byłem pewien, że ludzie projektujący te wnętrza nie brali pod uwagę samopoczucia pacjentów, a jedynie pozory sterylności. Nigdzie ani śladu, nawet plamki, jakiejś cieplejszej barwy, choć był to przecież oddział dziecięcy.

- Przepraszam panią, na której sali znajdę Ivę Han? - zapytałem, przerywając pielęgniarce wpatrywanie się w ekran komputera.

Kobieta w średnim wieku, ze starannie upiętymi włosami, otaksowała mnie zdumionym spojrzeniem.

- Kim pan jest dla małej? - Wydepilowane brwi uniosły się lekko i uznałem, że nadzwyczaj rzadko ktoś pytał o to dziecko.

- Jestem, to znaczy byłem przyjacielem jej ojca - skłamałem gładko.

Pielęgniarka milczała przez chwilę, kiedy jednak doszła do wniosku, że nikt nie będzie miał jej tego za złe, zaczęła mówić.

- Do jutra będzie przebywać w sali numer trzy, a później przyjedzie po nią ktoś z opieki. Biedna mała.

- Dlaczego? Czuje się już na tyle dobrze, że można ją wypisać? - Z raportu moich ludzi wynikało, że stan dziecka nadal nie był najlepszy, więc możliwość opuszczenia przez nią oddziału bardzo mnie zaskoczyła.

Kobieta za konsoletą popatrzyła na mnie, wyraźnie mając ochotę postukać się w czoło.

- Leków nie podajemy już od wczoraj i tylko zajmowałaby łóżko. Po śmierci jedynego opiekuna nikt nie zapłaci za leczenie. - Nie wydawała się jakoś specjalnie przejęta, znieczulona poprzez rutynę. - Tak czy inaczej, nie było żadnej gwarancji, że terapia przyniesie efekty.

Przez chwilę stałem jak sparaliżowany. Ludzkie życie było warte tyle, ile ktoś był w stanie na nie wydać, powinienem był o tym wiedzieć lepiej niż ktokolwiek. Przełkąłem wielką kulę rosnącą mi w gardle.

- Gdzie znajduje się dział finansowy?

- Proszę zaczekać jeszcze chwilkę, zaraz przygotuję potwierdzenie wpłaty. - Człowiek przy okienku uśmiechnął się życzliwie, uśmiechem zarezerwowanym dla wypłacalnych klientów.

Machnąłem ręką. Chciałem stąd wyjść. Miałem wrażenie, jak gdyby wyrzuty sumienia, ostrymi zębami wgryzały się w moją duszę, wyszarpując ogromne rany. Marzyłem, by urżnąć się w trupa i zapomnieć o tym, jakim parszywym byłem człowiekiem.

Tego dnia los jednak postanowił nie oszczędzić mi niczego.

Podskoczyłem, kiedy ktoś niespodziewanie złapał mnie za rękaw marynarki. Wydawało mi się, że mam przed sobą ducha, a nie istotę z krwi i kości. Dziecko, dziewczynka, wydawało się prawie przezroczyste. Rzadkie, mysiej barwy włoski otaczały bledziutką twarzyczkę, z sinymi obwódkami wokół oczu, bardzo poważnych i smutnych. Stylizacji ducha dopełniała jeszcze biała koszula nocna.

- Pielęgniarka mówiła, że jeśli się pospieszę, zdążę pana zobaczyć – wyjaśniła, a ja przekląłem w myślach babsztyla. Spotkanie tego dziecka było ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę. - Kim pan jest?

Nie mając czasu na wymyślenie czegoś nowego, podałem tę samą odpowiedź, którą wcześniej usłyszała pielęgniarka.

Dziecko okazało się jednak bystrzejsze od dorosłej.

- Myślę, że pan kłamie. Mój tatuś nie miał przyjaciół wyglądających tak jak pan. W każdym razie dziękuję za podarowanie mi kilku kolejnych dni życia – uśmiechnęła się nieśmiało.

Poczułem, jak pożerają mnie ognie piekielne.

Uciekłem ze szpitala, z twardym postanowieniem, by już nigdy tam nie wracać, jednak następnego dnia znowu stałem przed oddziałem dziecięcym.