"Loki"-Rozdział siódmy

Po tym, jak Layla z Lokim wrócili z wycieczki do jej ojczystej ziemi, oboje nie mieli czasu, by się spotkać. Co strasznie ucieszyło Asgardczyka, który mógł zakosztować odrobinę samotności, nikt nie popisywał się swoją mocą, żaden z uczniów nie wrzeszczał jak opętany. Ktoś zapyta, skąd taki spokój? Pod koniec września każda z czterech klas piszę ważny egzamin. Rozkłada się to tak:

I klasa, czyli żółtodzioby, zdobywają na nim swoją kategorię poziomu mocy.

II- ta, w której są nasi bohaterowie, wyniki ich testów oglądają różne światowe agencje, które w ramach praktyk biorą wybranych przez siebie, raz w tygodniu na praktyki.

III- ostateczne potwierdzenie poziomu mocy, egzamin ten umożliwia opcję zarobku na różnych misjach danej rangi.

IV- ostateczny sprawdzian, otwierający drzwi do zatrudnienia.

Oczywiście każda klasa ma swój podział od A do D, jednak nie ma to nic wspólnego z umiejętnościami, uczniowie są dobierani na zasadzie losowej od przyjścia do szkoły i pozostają w tym samym składzie, aż do ukończenia. Wszyscy chodzili cali w nerwach, oprócz Lokiego, który miał to wszystko gdzieś. Bez stresu odpoczywał, leżąc na dachu. Nagle drzwi się otwarły, a z klatki schodowej wypadł zdyszany Thor:

– Bracie pomóż!

– Co się stało? Czyżby jakąś krasnoludzka kobieta goniła cię z propozycją ożenku? – spytał beznamiętnie.

– Nie no aż tak źle nie jest, chodzi mi o egzamin. Nic na niego nie umiem. – Loki słysząc to, złapał się za głowę i powiedział:

– Powiedz mi drogi bracie, co to za problem dla nas bogów go zdać? Przecież wystarczy odrobinę naszej mocy, by zostać „S".

– W sumie masz rację, synowie Odyna nie dają się pokonać byle egzaminowi – Rozkołysał Mjolnira i poleciał dalej. Spojrzał z irytacją na oddalającego się, głośno pomyślał:

– Czasem zastanawiam się, czy to nie ja, jestem prawdziwym synem Wszechojca, w końcu głupota Thora obaliłaby nawet Yggdrasill – Wstał i za pomocą portalu przeniósł się do swojego pokoju, dzięki złotym monetom, sam go zajmował. Biurko, regały z mnóstwem książek i łóżko były jedynymi udogodnieniami, jakimi potrzebował. Wziął tomisko o potworach Niflheimu i przetransportował się do ulubionego lasku.

Znalazł odpowiednią gałąź i zagłębił się w lekturze:

Wąż Nidhögg-wysysa krew z ciał zmarłych i próbuje podgryzać korzenie Yggdrasilu...

Jakieś krzyki z głębin gaju przerwały mu aktualną czynność:

– Ależ księżniczko, strzała wiatru jest obowiązkowym zaklęciem dla członków Wysokich Elfów.

– Mam to gdzieś, widzisz, że próbuje, ale mi nie wychodzi...

– Panienko, pański ojciec też od razu tego nie opanował.

– Leiden, jesteś moją nauczycielką, nie cudotwórczynią. Do sprawdzianu pozostały dwa dni, a nawet podstaw nie opanowałam.

– Zróbmy tak, ja wrócę potrenować z innymi elfami, a księżniczka odpocznie trochę. Naukę będziemy kontynuować później.

– Niech będzie – Layla odetchnęła z ulgą, gdy mistrzyni oddaliła się, Loki nie mógł się powstrzymać, by jej nie dogryźć:

– Czyżby panienka czegoś nie potrafiła? Co za nieszczęście, przecież szlachta jest niepokonana.

– Daruj sobie, jakoś nie widzę u ciebie oznak żadnego treningu. – odrzekła, siadając na miękkiej trawie.

– Dla mnie to tylko nonsens.

– No tak, jak coś tak małego może obchodzić takiego boga, jak ty. Uważaj, bo twoje ego przygniecie cię do samej ziemi.

– Dobra, pokaż to zaklęcie, pomogę ci, bo przez ciebie nie mogę spokojnie poczytać.

– Co ty rob... – Asgardczyk znalazł się za nią i z jej torby wyciągnął zwój z elfickimi runami. Ręką zabrała mu rulon, z gniewem mówiąc:

– Tylko dla Wyższych Elfów, nikt inny nie może tego czytać.

– I tak się dziwie, że z tych mętnych instrukcji, ktoś się czegoś nauczył.

– Co masz na myśli?

– Punkt pierwszy, wypowiadając formułkę, skup wiatr w strzale. Jak można zrobić jednocześnie te dwie rzeczy? Nawet jeśli się uda, to i tak końcowy efekt będzie zmniejszony o połowę... A dalsze instrukcje, to dopiero dziwy... Kolejne formułki i bezsensowne czynności.

– Skoro jesteś taki mądry, to sam wykonaj to zaklęcie, bez podpowiedzi.

– Pożycz łuk i strzałę.

– Tylko nie zniszcz – odrzekła, podając mu własne uzbrojenie. Sprawdził cięciwę i jej naprężenie. W międzyczasie elfka spytała go:

– Ty na pewno wiesz jak go używać?

– Nie rozśmieszaj mnie, może nie jestem fanem tej broni, jednak będąc młokosem, ciągle polowałem z nim. – Delikatne brzękniecie, rozeszło się po okolicy. Nałożył strzałę, chwila skupienia i pocisk poszybował w kierunku skały, przebił go i utknął w ścianie urwiska, powodując liczne pęknięcia. Elfka ze zdumieniem patrzyła na strzelca, ten niezadowolony odrzekł:

– Wyszedłem z wprawy, strzała powinna zrobić ogromną dziurę w tej ścianie, a tu tak mizerny rezultat. Cóż za wstyd.

– To jest mizerny rezultat? Przecież to poleciało jak zaklęcie klasy A, świetlisty oszczep.

– Według mnie zmarnowałem energie i użyłem tylko sześćdziesiąt procent mocy tej magii.

– Dobra, teraz to ci nie odpuszczę. Naucz mnie – Podszedł do niej i wręczył jej łuk, podał następną strzałę z jej kołczanu, przybliżył się do niej, stojąc za plecami dziewczyny, chwycił jej dłoń, ta lekko rumieniąc się, powiedziała:

– Czemu tak blisko stoisz?

– Nie marudź, tylko słuchaj moich instrukcji. Nałóż strzałę i napnij cięciwę. Właśnie tak. Widzisz, jednak potrafisz słuchać.

– Nie gadaj głupstw, tylko mów dalej – Zaczęła się odczuwać dziwną radość z jego bliższej obecności, zaskoczyło to ją i lekko zdezorientowało. Jego głos delikatnie drażnił jej czułe uszy:

– Teraz się skup, zapomnij o regułkach i skup w strzale energie z otoczenia, poczuj podmuchy wiatru i przyciągnij je do grotu. Zamknij oczy, zapomnij o wszystkim. – Jej powieki opadły na piękne oczęta, uspokoiła oddech, oczyściła umysł. Zobaczyła prądy powietrza, które leciutko owiewały ich dwójkę. Skierowała jedną taką przezroczystą witkę do grotu, kumulując ją. Dobiegło ją wołanie:

– Wypuść pocisk, natychmiast!! – Nie zastanawiając się, tak zrobiła. Ogromny pęd powietrza niemal ją wywrócił, na szczęście oparła się na Lokim. Spojrzała na niego, a ten z ulgą wytarł sobie czoło:

– No, elfko pierwszy raz coś tak mocno mnie przeraziło. Kto by przypuszczał, że masz taki talent. Tak skumulowanej energii nie widziałem, od czasu naszej kłótni z Thorem. Gdybyś jeszcze dłużej tak kombinowana, całą okolicę szlag by trafił, a po nas nic by nie zostało.

– O czym ty mówisz? – spytała skołowana.

– Dotknij swój policzek – Przetarła dłonią po nim i poczuła krew. Rana była niegroźna i szybko ją zaleczyła. Spojrzała w kierunku, gdzie wystrzeliła strzale. W stromej ścianie urwiska widoczna była wnęka, szerokości ludzkiej ręki i przebijająca na drugą stronę.

Loki wrócił do czytania, mówiąc:

– Radziłbym ci jeszcze trochę potrenować, zanim użyjesz tego na teście...

Zignorowała jego uwagę i wróciła do ćwiczeń, zaskakując później swoją mistrzynię rezultatem.