Love kills-rozdział 10-Przyjęcie

Na stołówce Harry na mnie patrzył, uśmiechał się lekko.

I wcale nie miałam halucynacji.

Przy wszystkich uczniach,przy Veronice która była wściekła,że zamiast się nią zajmować patrzy na mnie Lucy Davis.

To było takie dziwne,wiecie to tak jakby Elvis Presley do Was machał.

Czułam się nieswojo,nie lubię być obserwowana.

Nie wiem co on planuje.

 

***

Mama wysłała mnie na zakupy,sama nie ma czasu przygotowania do przyjęcia zaręczynowego idą pełną parą. Zaprosiliśmy naszą rodzinę, pastora oraz kilka rodzin z miasta.Jimmy,jest osobą publiczną i znaną,więc to normalne.Obawiam się,że może pojawić się Veronika a bardzo bym tego nie chciała.

 

Chodziłam teraz zagubiona po sklepie.Nie mam pojęcia gdzie,są czekoladowe posypki.Zawsze były przy słodyczach a teraz ich nie ma.Jak ja nie lubię tych sklepowych przemeblowań.

 

-Pomóc Ci w czymś?-usłyszałam niebański głos Blake.

 

Wstrzymałam oddech.

Czy on mnie śledzi!?

Owszem to małe miasto i można często spotkać znajomego.

Jednak Harry nie robi zakupów. Robi to ich gosposia.

 

-Co tutaj robisz?-spytałam zadowolona, że nie zajęknęłam.

 

-Robię zakupy?-spytał rozbawiony.

 

Dobra i w tym momencie nie wiem co mam powiedzieć.

 

Harry zerknął na mój wózek.

Był pełny,przeróżnych rzeczy.W końcu przyjęcie to przyjęcie.

 

-Przyjęcie zaręczynowe-odpowiedziałam.

 

-A no tak,zapomniałem twoja mama wychodzi za mąż.

 

-Tak.

 

Niezręczna cisza.

 

Wyglądał dzisiaj bardzo przystojnie.Niby jak zawsze zwyczajny biały lub czarny t-shirt i spodnie.Jego włosy były bardziej roztrzepane,pachniał cudownie.No i te hipnotyzujące zielone oczy,nie wspomnę o uśmiechu z uroczymi dołeczkami,który zwala z nóg.

Wygląda jak bóstwo.

Zawsze idealnie. Nawet jak biegnie spocony na bieżni.

Ma w sobie to coś.

Taki urok.

Jesteś z nim w pomieszczeniu i od razu wiesz,że to ktoś ważny.

Gdyby nie był dupkiem z charakteru to naprawdę nazwałabym go idealnym mężczyzną.

 

-Czego szukasz?-podrapał się po nadgarstku.

 

Nowy tatuaż, napis

Ciekawe co oznacza,chyba że tak po prostu go zrobił.

 

Aż tak to widać?

 

-Posypki czekoladowe.Czemu jesteś dla mnie taki miły?

 

Stop, czy powiedziałam to na głos?

 

-Lucy po prostu chcę być dla Ciebie dobry,nie zasłużyłaś na wcześniejsze traktowanie wyszeptał.

 

Zrobiło mi się ciepło na sercu.

I poczułam jak moje oczy zaczynają wilgotnieć.

Nie teraz!

Wzruszył mnie tym.

Jestem wrażliwa i taka błahostka mi wystarczy.Głos w mojej głowie szepnął jedno zdanie.

Tylko,że tę błahostkę wypowiedział Harry Blake do Ciebie.

 

-Jeśli to kolejny żart to daruj sobie-westchnęłam i pchając wózek poszłam dalej.

 

Harry powinien zostać aktorem, dobrze wychodzi mu udawanie.

 

***

Na przyjęcie postanowiłam założyć srebną przylegająca do ciała długą sukienkę.Makijaż zrobiłam taki jaki poleciła mi Spencer.Zobaczymy czy jej się spodoba.

Gdy byłam już gotowa,zajrzałam do pokoju mamy.Stała przy oknie,spoglądała na ogród za naszym domem.Wyglądała cudownie. Swoje włosy lekko upięła, jak zwykle nie potrzebny był jej makijaż, ale tym razem zrobiła wyjątek i wytuszowała rzęsy a usta pomalowała błyszczykiem.Założyła granatową suknię,która także była długa jak moja,ale na dołu lekko się rozchodziła.Z tyłu miała odkryte plecy.

 

-Wyglądasz jak księżniczka-powiedziałam a ona wzdrygnęła się.

 

Nie zauważyła mnie wcześniej.

 

-Dziękuję Ty także jesteś piękna-uśmiechnęła się do mnie.

 

-Po kimś to mam-puściłam jej oczko.-Jesteś gotowa?-spytałam,bo slyszalam z dołu jak Jimmy wita pierwszych gości.

 

-Oczywiście-powiedziała i wziąwszy mnie za rękę,zeszłyśmy na dół.

 

***

Ludzi schodziło się coraz więcej jednak Spencer i jej rodziny nadal nie było.

 

Stałam na schodach,przez co mogłam wszystko dokładnie widzieć. Mama z Jimmym rozmawiali z ciocią Emily i wujkiem Jacobem,moje kuzynostwo grało w berka,a kuzynka w moim wieku rozmawiała ze swoim chłopakiem za to dziadek zawzięcie dyskutował z sąsiadem o polityce.

Każdy z kimś o czymś przy drinku rozmawiał. Dobrze,że goście czują się swobodnie.

W domu było głośno,ale gdy zadzwonił nasz dzwonek to goście odruchowo spojrzeli.

Mama wraz z Jimmym poszli otworzyć.

 

Szklankę,którą trzymałam w domu upuściłam z hukiem na schody.

W drzwiach stała rodzina Blake.Harry miał na sobie białą koszulę,coś innego.

Wszystkie oczy spojrzały na mnie a Harry drwiąco się uśmiechnął.Powrócił.

 

-Przepraszam-wymamrotałam i poszłam do swojego pokoju.

 

Mam nadzieję, że przeze mnie nie popsuło się przyjęcie.

 

Nie minęła chwila,a usłyszałam pukanie do drzwi.Pewnie mama zmartwiła się moim zachowaniem.

 

-Proszę-powiedziałam.

 

To nie była mama tylko Harry.

 

-Tak na Ciebie działam?-spytał rozbawiony.

 

-Wyjdź-warknęłam.

 

-Proszę, proszę Lucy pokazała róźki.Potrafisz być niegrzeczna co?-spytał i usiadł obok mnie na łóżku.

 

Jego zapach,czemu on tak dobrze pachnie!?

 

-W łóżku może też byś była dobra-szepnął mi na ucho.

 

Wzdrygnęłam się.

Oto Harry i jego wahania nastroju.

 

-Pomyśl, utrata dziewictwa z Harrym to by było coś-ponownie się zaśmiał.

 

On,jest obrzydliwy.

 

-Wyjdź stąd!-krzyknęłam.

 

Nie wytrzymałam.

 

Położył swoją dużą dłoń na moim udzie.

 

-Wiem,że tego chcesz-przygryzł wargę.

 

Nim zdążyłam zareagować drzwi gwałtownie się otworzyły.

Wściekły Dylan patrzył na Harr'ego jakby miał go zabić za to przerażona Spencer stała za nim.

 

-Daj jej spokój-warknął.

 

-Nie przeszkadzaj nam,Lucy zaraz straci swoje dziewictwo-ścisnął moje udo.

 

Dylan tylko pociągnął Blake za koszulę. Uderzył go w nos.

 

-Chcesz się bić?-zaśmiał się.

 

-Spróbuj jeszcze raz zaczepić Lucy a pożałujesz tego-wycedził wciąż szarpiąc go za koszulę.

 

Spencer podbiegła do mnie.

Przytuliłam się do niej,jako pierwsza zobaczyła moje łzy.

 

-Nic się nie stało-głaskało mnie po głowie.

 

Stało się i to w miejscu,które traktowałam jako bezpieczne.

 

Dylan wyprowadził Harr'ego choć ten wciąż bezczelnie się uśmiechał. Słabo to wyglądało kiedy ciekła mu krew z nosa.

 

-Palant z niego-wycedziła Spencer.

 

Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Chciałam tylko wybuchnąć płaczem,ale to przyjęcie.Nie chcę go zepsuć mamie i Jimmiemu.

 

-Jak do tego doszło?-spytała.

 

-Gdy przyszli nie spodziewałam się tego,stukłam szklankę i wróciłam do pokoju wtedy przyszedł.-powiedziałam drżącym głosem.

 

-Dupek.

 

-Ładnie mówiąc to dupek,ale skąd wiedzieliście, że tu będziemy?

 

Spencer uśmiechnęła się.

Nie rozumiałam dlaczego.

 

-Zapytaliśmy się twojej mamy i nam powiedziała. Tylko gdy dodała,że Harry poszedł za Tobą,źli pobiegliśmy tutaj.

 

-Dzięki,Dylan znów postawiłeś się w mojej obronie.-westchnęłam.

 

-Nie ma sprawy,pójdę ogarnąć tego dupka.-powiedział i wyszedł.

 

-Lubi Cię-powiedziała radośnie.

 

Wystawiłam jej język, ona zrobiła udawaną obrażoną minę.

 

-Nie będziemy razem.

 

Westchnęła.Jak dziecko kiedy nie dostanie u fryzjera lizaka.

 

-Czemu?

 

-To twój brat i po prostu nie.

 

-Co po prostu nie?-spytał Dylan wchodzący do pokoju.

 

Przestraszyłam się. Dobrze,że nie słyszał początku zdania.

 

-No Lucy powiedź-wyszczerzyła się Spencer.

 

-Nic ważnego.Chodzi o szkołę-odpowiedziałam szybko.

 

-A okey,jak coś doprowadziłem do porządku tego frajera. Więc nikt się nie domyśli,że mu przywaliłem.

 

-Dzięki,po raz kolejny ratujesz mi życie -wysłałam mu uśmiech.

 

Przed oczami stanęła mi scena w sklepie, kiedy Dylan udawał mojego chłopaka.Może powinnam mu kupić czekoladę?Czuję się mu coś winna.

 

-Nie przesadzaj, zwykła pomoc przyjaciela-puścił mi oczko.-Schodzimy na dół? -spytał.

 

Pokiwałam głową.

 

-Zejdźcie już, ja się chwilę ogarnę i zaraz będę-uśmiechnęłam się.

 

-Spoczko,umieram z głodu-powiedziała Spencer a ja i Dylan wybuchnęliśmy śmiechem.

 

-No co!?-zapytała oburzona i wyszła z pokoju a za nią powędrował blondyn.

 

***

Nie wiem czy kiedykolwiek czułam się niezręcznie jak w tym momencie.Nadszedł czas na wspólną kolację. Wszyscy goście zajęli swoje miejsca.Harry również. Usiadł naprzeciwko mnie.Triumfalnie się uśmiechał a ja miałam ochotę się rozpłakać.

On naprawdę uwielbiał patrzeć na cierpienie.

 

-Może młodzi pójdą na taras?-spytała mama.

 

Dzięki mamo.

Rozumiem,że chcecie się nas pozbyć. I swobodnie porozmawiać bez swoich dzieci,ale jeśli młodzi to nie tylko Spencer,Dylan,kuzynka Caroline i jej chłopak Dave,ale też Harry.

 

-W porządku -powiedziałam i zaczęłam wstawać.

 

Zaraz po mnie wszyscy to zrobili,no oprócz Harr'ego.

 

-Zanim pójdziemy na taras,pokażesz mi toaletę Lucy?

 

Nienawidzę go. Przy gościach zachowywał się tak dobrze.Gdybym powiedziała jaki,jest naprawdę. Jaki ma stosunek do dziewczyn,ale i do każdego to nikt by mi nie uwierzył.Przecież Harry to taki młody gentleman.

 

-Oczywiście-uśmiechnęłam się,mam nadzieję,że nie wyszedł sztuczny bądź z obrazą.

 

Nie chcę by goście coś pomyśleli.

 

Reszta udała się na taras a ja pokazałam Harremu  toaletę.

 

-Może wejdziesz ze mną? -zapytał z tym swoim uśmieszkiem.

 

-Spadaj-fuknęłam i poszłam na taras.

 

Spencer i Caroline siedziały na ławce,która znajdowała się na ganku a mężczyźni stali.

Oni są kulturalni jednak znając życie Harry rozłożyłby się na tej ławce a nam kazałby stać.

 

-No siostra ten Harry to fajny chłopak-powiedziała Caroline.

 

-Jest bardzo dobrym aktorem tak naprawdę to z niego dupek-westchnęłam.

 

-Popieram-podniosła do góry rękę Spencer.

 

-Ja też-powiedział Dylan.

 

-Co Wam zrobił? -spytał Dave chłopak Caroline.

 

Wzruszyłam ramionami.

Niby nic a jednak dużo.

 

-Nic wielkiego,ale irytuje swoją osobą-zrobiłam grymas na twarzy.

 

-Czyli nie lubimy?-spytał Dave.

 

-Nie lubimy-zaśmiałam się.

 

-I oto on idzie-westchnęła Spencer.

 

Miałam chęć spojrzeć za siebie,ale nie.

Jeszcze pomyśli, że go wyczekuje.

Na pewno jakoś by to skomentował.

 

-Cześć wszystkim,jestem Harry Blake.

 

Prychnęłam.

Nawet nie wiem dlaczego.

Po prostu, reakcja nie do opanowania.

 

-Co Ci nie pasuje Davis?-spytał sarkastycznie.

 

Tak,twoja osoba w moim domu.

 

-Nic nie zrobiłam-wydukałam.

 

-Ja jestem Caroline kuzynka Lucy a to Dave-pokazała ręką na niego-mój chłopak-siostra się uśmiechnęła.

 

Znałam ten uśmiech.Dla wszystkich którzy jej nie znają wydaję się być serdeczny.

Ten oznacza"Mam Cię gdzieś"

 

-Miło poznać przyszłą rodzinę.

 

Wytrzeszczyłam oczy i zarumieniłam się. Zabrakło mi powietrza,reakcja Spencer była taka sama. Czy ja dobrze słyszałam? Czy on ma wobec mnie jakieś zamiary?

 

-Oficjalnie chcę powiedzieć,że chcę by Lucy była moją dziewczyną-puścił mi oczko.

 

Stał obok mnie,jego dłoń powędrowała na mój tyłek.

 

-Weź tę dłoń-wycedziłam.

 

-Oj przestań,być taka niedostępna-szepnął mi do ucha.

 

Przeszedł mnie dreszcz. To było obrzydliwe,ale poczułam jakieś  ciepło w środku.Czy to normalne?

 

-Nie będę się powtarzała.

 

-Nie słyszałeś?-spytała Spencer.

 

-Dobra,spokojnie-podniósł ręce do góry-widzę że sztywne towarzystwo.

 

-Przy Tobie,tak-powiedział Dylan.

 

On go nienawidził. Widziałam to w jego oczach.Miał z nim do czynienia tylko wtedy kiedy to ja miałam problem z Harrym.

 

-Jesteś o nią zazdrosny? Przecież to nie twoja dziewczyna-zaśmiał się-wiem,że udawaliście.

 

-Tak nie,jest moją dziewczyną ale kobietą,która zasługuje na szacunek i szczęście.-wyszeptał.

 

Dylan to świetny chłopak. Dziwię się czemu nie ma dziewczyny.

 

-Dziękuję Dylan-uśmiechnęłam się do niego,odwzajemnił.

 

A Spencer szczerzyła się jak wariatka i gdyby nie było Blake i gości to skakała by z radości.

Wiem,że chcę nas zeswatać.

 

-Też mi kiedyś za coś podziękujesz-powiedział głośno Harry.

 

-Wątpię,wszyscy tutaj w to wątpią.

 

-Popieram-powiedziała Caroline.

 

-Wszyscy przeciwko mnie?Ty to zrobiłaś co?-wycedził do Spencer.

 

Dylan się spiął. Tak samo jak mnie broni też swoją młodszą siostrę.

 

-Może tak może nie.Ja coś tam napomknęłam,ale to twoja zasługa.Wystarczy na Ciebie spojrzeć i wszystko wiadomo.Jesteś bardzo przewidywalny-puściła mu oczko.

 

Kocham ją. Po prostu kocham kocham i jeszcze raz kocham.

Jest całkiem inna niż ja.Potrafi walczyć o swoje,bierze z życia garściami i nie boi się na przykład takiego Blake.

 

-Nie jesteś sprytna jak myślisz,zobaczymy kto wygra.

 

Czy on prowadzi jakąś grę?

Zwycięstwo,przegrana.

Blake to naprawdę dziwny chłopak.

 

***

Siedziałam w kuchni z mamą. Było już po przyjęciu zaręczynowym.Goście wszyscy odjechali. Ja mogłam spokojnie porozmawiać z mamą przy kubku kawy.Mimo,że mam 16 lat pozwalała mi ją pić. Mówi, że jak była w liceum to robiła to nałogowo.

 

-Jak w ogóle rodzina Blake została zaproszona?-spytałam.

 

Mama wzruszyła ramionami.

 

-Jimmy jako pastor,utrzymuje z każdym mieszkańcem dobry kontakt.A tak się składa,że rodzina Blake ufunduje remont ołtarza w kościele. Więc zwyczajnie w świecie wypadało ich zaprosić.

 

No tak wszystko jasne.

Bogata rodzina udaje szlachetnie dobrą i pomaga w kościele.

 

-Teraz rozumiem.-uśmiechnęłam się.

 

-Nie lubicie się z Harrym?-spytała popijając kawę.

 

Westchnęłam.

 

-Nie należy do moich ulubionych osób.

 

Zaśmiała się.

 

-Tak samo było z twoim tatą. Na początku się nienawidziliśmy potem kochaliśmy a później wróciliśmy do początku. Teraz do tego stopnia,że twój ojciec mieszka we Włoszech-ponownie się zaśmiała.

 

Ma taki czysty śmiech, przyjemny do słuchania.

Przypominający stare dobre czasy.

 

-I nie przyjechał na zaręczyny.-dopowiedziałam.

 

-Nie mógł,z drugiej strony to mogłoby być niezreczne.

 

Były na zaręczynach.

To byłoby mega niezręczne.

 

-Dziwnie by było.

 

-No właśnie,a teraz szykuj się do szkoły.

 

-Już już-zaśmiałam się,dopiłam ostatni łyk kawy i poszłam na górę zrobić się na bóstwo jak to mówią dziewczyny w moim wieku.

 

***

 

-To nie prawda-szeptałam do siebie cała się trzesąc.

 

Usiadłam na podłodze.

Nie ważne, że będą się na mnie patrzeć jak na wariatkę.

Zawalił mi się świat.

Mam do tego prawo.

 

-Nie wierzę w to.To na pewno pomyłka-szepnęłam,Spencer pochyliła się do mnie.

 

-Tak mi przykro Lucy.

 

-Nie, nie nie!-krzyknęłam-To niemożliwe.

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania