łowczyni zmierzchów

kiedy pojawiło się niejasne przeczucie

pierwszy przebłysk wątpliwości wkradł się w myśli

przyszpilone zwojami już nie wzlecą

pokrętne utkane z lepkich nici zawieszone nad nami

przeznaczenie

 

trzymałaś kruche ciałko niczym skulonego żebraka proszącego o życie

radosny optymizm narodzin porozrywał na kawałki nadzieję

jak pękniety wazon byłem wybrakowany i nikt mnie nie mógł naprawić... mamo

 

za oknem mrok mieszał się z krzykiem sowy płomykówki

nie odleciała jeszcze choć wkrótce zniknie razem z nią

łowczyni zmierzchów
Autor: Pasja
Czytano 378 razy
Data dodania: 04.03.2020

Średnia ocena: 4.9  Głosów: 8

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (16)

  • Piotrek P. 1988 04.03.2020
    Bardzo dobry tytuł, metafory, plastyczność, fantazyjność, niespodzianki. 5, pozdrawiam :-)
  • Pasja 04.03.2020
    Piękne dzięki za tak obrazowy komentarz. Pozdrawiam i ciepłej nocy życzę
  • DEMONul1234 04.03.2020
    Dobre ^^
  • Pasja 04.03.2020
    Bardzo mi miło za dobroć DEMONIE :))
  • Anonim 04.03.2020
    Podobało mi się, a szczególnie:
    pierwszy przebłysk wątpliwości wkradł się w myśli jak bezszelestny motyl
    przyszpilony zwojami już nie wzleci
    ino bym tego bezszelestnego motyla zamienił na coś innego.

    Pozdrawiam.
  • Pasja 04.03.2020
    Witaj Antoni G
    Dziękuję pięknie za zajrzenie i sugestię. Może pomyślę.
    Serdecznie pozdrawiam
  • betti 05.03.2020
    Trochę przegadalas, trochę. Myślę, że niewielka korekta zrobiłby z tego wiersza perełkę. Szczególnie końcówkę bym poprawiła. Ale to ja, Ty zrobisz jak uważasz.
  • Pasja 05.03.2020
    Dzięki za sugestie i zajrzenie. Zbyt szybko wrzuciłam, a odleżyny są wskazane. Teraz wiem, że poezja jest jak gotowanie rosołu; powinna długo mrugać.
    Pozdrawiam
  • Bożena Joanna 05.03.2020
    Wzruszył mnie ten krzyk nowonarodzonego, który nie doczeka dorosłości ani szczęśliwych chwil. Zapadł już na niego wyrok. Pustułka nie odpuści. Serdecznie pozdrawiam!
  • Pasja 05.03.2020
    Wielkie dzięki za odbiór i że jesteś
    Pozdrawiam
  • Szpilka 05.03.2020
    "jak pękniety wazon byłem wybrakowany i nikt mnie nie mógł naprawić... mamo"

    Ładne porównanie i ładne przedstawienie smutku ?
  • Pasja 05.03.2020
    Dziękuję za smak i zajrzenia.
    Miłego dnia
  • Marsjasz 05.03.2020
    Dwie twarze tego wiersza: pierwsza bardzo piękna i depresyjna, zrozumiała i całościowo czytelna; druga: porwana i niekonsekwentna w formie (przyszpilony motyl wkrada się w myśli). Może odwrócić i unieruchomić myśl - nie motyla?
  • Pasja 05.03.2020
    Dziękuję za twoje myśli i za sugestie dla moich. Poprawiam przez cały czas.
    Pozdrawiam serdecznie
  • MarBe 15.03.2020
    Optymizm napędzany nadzieją, który scala nie tylko rozbity wazon na kawałki.
    Pozdrawiam.
  • Pasja 15.03.2020
    Witaj MarBe
    Sama już nie wiem czy lepszy optymizm, czy sama nadzieja. Pozdrawiam
    Pozdrówka

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania