Luciferium

Arcykapłan Francipek spoglądał zza kuloodpornych szyb swego satanomobilu, na obrzydliwy wielotysięczny tłum którym tak bezbrzeżnie, niewypowiedzianie gardził.

Tłum falował, krzyczał i śmierdział.

Pojazd zatrzymał się a uzbrojony bysior otworzył drzwiczki. Kapłan wysiadł ostrożnie, uważając by powłóczysta czarna szata nie dotknęła brudnej ziemi. Flesze rozbłyskiwały wśród pierwszej z trzech światowych nocy ku czci samego diabła.

Był ambasadorem piekieł, namiestnikiem, namaszczonym, jedynym. Ktoś gwizdnął, ktoś rzucił przekleństwem.

Nienawidzili go a ich nienawiść jak rozgrzany wulkaniczny pył oblepiała jego pomarszczone rysy, z wiekiem co raz mniej ludzkiej twarzy.

Wąskie szparki źrenic starca zlustrowały zidiociały, bydlęcy tłum.

Śmieci tego padołu, przybyły licznie by powitać fatum swego żywota. Telewizyjny helikopter jak mucha unosił się nad ogromnym gównem, przesyłając transmisję do teleodbiorników na całym świecie.

Jakaś obdarta kobieta o pustych oczach rzuciła w niego nadgniłym, cuchnącym płodem, który przykleił się do szyby zostawiając zielono - czerwoną smugę.

Na skinienie starca ochroniarze wywlekli ją z tłumu i zakatowali kopniakami.

- To powinno ich uciszyć.

Kraj który właśnie odwiedzał był zrujnowanym gospodarczo państwem o niewolniczej historii - zakulisowo podzielony między żydów, mafię i masonerię. Rządził nim marionetkowy prezydent Dupa a towarzyszyła mu jego skarlała małżonka.

Przybyli i ucałowawszy mu pierścień, pokłonili się w pas.

- Zapraszamy waszą godność - powiedział, pocąc się obficie prezydent, poruszając przy tym mechanicznie pożółkłą szczęką. Podczas gdy wojsko uspokajało rozjuszony tłum, Francipek udał się do pałacu po czerwonym niczym ozór diabła dywanie. Drzwi ciemnego dębu zamknęły się za nim i jego świtą, kładąc kres wrzaskom i oddzielając od spojrzeń pospólstwa.

Po nocy w której kazał prezydentowi patrzeć jak wyznawcy ciemności popełniają grupowy gwałt na jego brzydkiej (choć jak chodzą słuchy, dobrotliwej) żonie, zawieźli go na największą czarną mszę w miejscowości nazywanej Styksem ze względu na toksyczne składowisko odpadów do którego napływały śmieci z całej Europy.

Bose dzieci brodziły po kostki w gnoju, spokojnie przyglądając się widowisku ze zrezygnowanym na wpół obłąkanym z nieszczęścia wzrokiem. Karawan opancerzonych wozów jechał przez zapomniane przez boga wsie.

Dziś do Styksu napłynęło jeszcze więcej śmieci, ponad dwa miliony.

Stali stłoczeni w sektorach przedzielonych drutem kolczastym pod napięciem. Niektórzy ledwo żywi ze zmęczenia szli tu całą noc. Oczywiście nie z własnej woli.

Spędzono ich tu pod karą przymusowych robót. Stali teraz wynędzniali, wdychając gazową mieszankę toksyn do przeżartych chorobą płuc.

- Falujące morze nienawiści - pomyślał Francipek wchodząc na podwyższenie.

Na ogromnych rozmiarów telebimach zamigotała jego podobizna a strategicznie rozmieszczone głośniki buczały podprogowo zachęcając do gwałtów i samobójstw.

Arcykapłan kaszlnął w mikrofon drobinkami żółtej flegmy - przekrwione oczy straceńców obróciły się ku niemu z wyczekiwaniem początku końca. Para zżeranych trądem łysych pedałów kończyła właśnie zarażać się hivem.

- Ademus Satanus, tramtalala bęc! - melodyjnie zarzęził Arcykapłan mroku. Kamery uchwyciły jego czarny jak opasła pijawka język.

Słońce pokryło się czarną tarczą zaćmienia a na ludzi padł cień zwierzęcego strachu.

Trupio blady heroinista dawał sobie w żyłę, prąd ogrodzenia poraził jakąś czarnoskórą dziewczynkę.

- Witajcie skazańcy, obleczone mięsem trupy! - Przybyłem przedłużyć agonię w waszym beznadziejnym kraju, utopić nadzieję waszej bezsensownej egzystencji! Jeśli mieliście nawet najcieńszą - porzućcie ją, ponieważ wasz los nigdy nie ulegnie poprawie. Jesteście słabi i obrzydliwi - sami to wiecie. Wasze cherlawe dzieci przeklinają was, marząc o lepszym wyśnionym świecie...tylko śmierć nadejdzie.

Ale nawet ona was nie wyzwoli...- ktoś zawył przeciągle i potępieńczo.

- He, he, he - do końca waszej, tfu - absurdalnej egzystencji będziecie pracować na chwałę waszych panów, wy bezrozumne zwierzęta...w ogóle by mnie tu nie było gdyby nie to że bardzo chciałem zrobić wam przykrość, parchy!

Zakołysał jadowicie zieloną laską zwieńczoną podobizną łba węża. Jakiś mężczyzna krzyczał - zabijcie mnie, zabijcie! Nikt nie zwrócił jednak na niego uwagi.

Kapłan zasyczał a szparki w jego gadzich oczach jeszcze bardziej uwydatniły bestialską naturę ich właściciela. Wielka czerwona chmura oberwała się i na zebranych lunął kwaśny deszcz, parząc ich skórę. Niektórzy łapali krople do ust, drudzy wytrzeszczali oczy by nie musieć już widzieć, trzeci rwali sobie żyły zębami.

Francipek wyciągnął penisa i oddał mocz na szalejący motłoch, śmiejąc się ochryple. Gdy skończył, ledwo łapał oddech, ocierając łzy szczęścia.

- Dobra - rzekł do mikrofonu; - a teraz wysadzimy was wszystkich w powietrze.