Łzy Elaine — Wstęp

Elaine zawsze wierzyła w prawdziwą miłość, mimo że w życiu zaznała jej jedynie namiastkę.

Matka urodziła ją w wieku zaledwie szesnastu lat. Twierdziła, że to zmarnowało jej przyszłość. Często powtarzała, że żałuje, że nie oddała córki do bidula.

Wtedy miałaby święty spokój oraz choć jeden problem z głowy.

Ojca nie poznała nigdy.

Życie uśmiechnęło się do niej, gdy pewnego wyjątkowo upalnego lata poznała Arthura.

Zakochała się w nim na zabój. Był jej pierwszą, najszczerszą miłością.

Układało się pięknie, a ich plany sięgały dalekiej przyszłości, choć piętrzyły się przed nimi przeszkody, które dla wielu byłyby nie do pokonania.

Im się udało.

Pierwsze dwa lata znajomości żyli na odległość i Elaine z ręką na sercu mogła powiedzieć, że pomimo częstych sporów to były najlepsze dwa lata jej życia. Uśmiech rzadko schodził z twarzy, a powodowała go nawet zwyczajna wiadomość z rana o treści ”miłego dnia„.

Czuła się wyjątkowo.

W zimie zamieszkali razem. Była pewna, że poznali się na tyle dobrze, że nic nie będzie w stanie tego zniszczyć.

Niestety.

Arthur pokazał swą prawdziwą twarz.

Uzależnił przerażająco wrażliwą istotę od siebie i bawił się każdą jej emocją.

Nie potrafiła odejść. Tak bardzo kochała tego człowieka.

Nie raz jednak miała ochotę rzucić to wszystko w diabły. Wynieść się i zniknąć bez słowa.

Przez następne trzy lata przyjmowała z zaciśniętymi zębami raniące ją słowa.

On – mężczyzna, za którego mogłaby oddać życie, chyba tak naprawdę jej nienawidził. Nieraz usłyszała, że już jej nie chce, że jest okropna, do niczego się nie nadaje, a jedyne, co potrafi to go denerwować. Wypominał moment, w którym wyciągnął ją z emocjonalnego dołka i zabrał od matki.

Przytakiwała i za każdym razem przepraszała za swoje złe zachowanie, obiecywała, że nie będzie go już tak bardzo denerwować.

Wtedy przychodziły dni, kiedy było jak na początku ich znajomości. Odczuwała szczęście takie, które pozwalało wręcz unosić się nad ziemią.

Potem znów Arthur znajdywał rzecz, przez którą miał prawo się rozgniewać.

Elaine stała się wrakiem człowieka. Przemoc psychiczna zniszczyła ją doszczętnie, lecz serce wciąż ślepo kochało.

I wtedy ją zostawił. Dla Elaine życie się skończyło, bo przecież jak funkcjonować bez kogoś, kto był jak powietrze?

Niezbędne do dalszego istnienia.