Maile niewysłane

Sprzed chwili, pod wpływem impulsu. Błagam, nie linczujcie. :)

***

Proszę, odejdź! Proszę, daj mi spokój!

Miałam usunąć wiadomości, wyrzucić zasuszone kwiatki, wyprać bluzę z Twoim zapachem, wymazać wspomnienia. Nie umiem. Próbuję kliknąć „usuń”. Prawie mi się udaje. Jeszcze tylko opuścić dłoń na klawisz i będzie w porządku, i nie będę miała do czego wracać. Ale chcę mieć. Zamykam okienko, nie potrafię.

Zgniatam kwiatki w palcach. Och! Nie, nie chciałam tego. Biedne… Nic już nie zostało. Wyrzucam! Sukces? Dlaczego muszę wynieść śmieci?! Muszę? Nie! Stoję nad koszem, worek ciąży coraz bardziej. Mam przecież wiadomości… Wrzucam.

Nie potrafię wcisnąć „OK.”. Za trudne. Nie chcę. Zresztą… po co? Przecież wszystko i tak pamiętam. Robię screeny. Tak na wszelki wypadek, żeby mieć… Nie, usuwam. To bez sensu. Wiadomości też znikają. Teraz wspomnienia. Nie da się! Nie umiem…

Słyszę Twój głos. Palce drżą nad klawiaturą. Wejdziesz? Zapukasz? Nie, nie rób tego, bo będzie bolało. Proszę. Kroki się zbliżają, są już obok drzwi. Oddech przyspiesza, serce zaczyna bić gwałtowniej, mięśnie się napinają… Odchodzisz. Słyszę, jak się śmiejesz. To nie jest drwina, ale i tak boli. Jestem egoistką, skoro nie potrafię zrozumieć, że jesteś szczęśliwy…

Wiem, że miałam nie pisać. Przepraszam. Trudne takie. Nie da się przestać. Próbuję. Och… Tak bardzo bym chciała, żebyś…