Malarz

dniem ze słońca okradzionym

chowam wzrok gdzieś w górze

między małymi światełkami

rozsypanymi jak ziarenka piasku

jestem jak malarz

stojący przed płótnem nagim

kołysany jego biciem myślę

myślę jak mam namalować Ciebie

może leżącą w nieba błękicie

muskana delikatnie białym puchem

i ośpiewana ptaków śpiewem

wróbli gawronów i słowików

lub w trawie skrytą

zielenią mokrą cała otoczona

jak średniowieczny zamek przez pochodnie wojaków

tak Ty oświetlona świetlikami

mówi mi ktoś bym namalował jak Ewę

w szaty z wiatru ubraną

taka też jak Afrodyta jesteś

myślę jak zrobić to mam

już zegar złodziej zwraca słońce

ono wciąż biję

może oczy przed światem schowam

uszy szumem morza zakryję

jego uderzeniami

jak muzą prowadzony

Ciebie namaluję