Urzekający tekst. Porwał mnie od początku do końca :) Cieszę się, że nareszcie doczekałam się Twojego tekstu, bo jak kiedyś Ci pisałam, posiadają one w sobie coś prawdziwego i szczerego. 5
"Zieleń była nadzieją, bez, której człowiek podobno usycha niczym niepodlewany kwiat." ~ bez przecinka przed "której".
"Jak to? Pomyślałam." - "Jak to?, pomyślałam."
Brakowało mi twoich opowiadań, ale to już znam, choć chyba je trochę zmieniłaś, czy mi się tylko tak wydaje? W każdym razie podoba mi się i liczę na coś nowego, bo potrafisz pokazać w tekście urzekającą kruchość i delikatność. Podoba mi się fragment: "Mówił, że czekanie na mnie zabija go. Potrzebował mojego ciała, dotyku ust, pocałunków składanych z wielką goryczą, a przede wszystkim potrzebował chłodnych dłoni." To tak, jakby ludzkie ciała były dla bólu tym samym, co narkotyki. Czekam na więcej ;)
Już dawno miałam zajrzeć do tego tekstu, ale jakoś zawsze brakowało czasu... Teraz za to mam go odrobinę, więc jestem. Zawsze lubiłam Twoje teksty, choć jakoś za wiele ich nie zdążyłam przeczytać, za tę emocjonalność, niekiedy zmysłowość, to, co związane jest z życiem wewnętrznym człowieka. Wciąż zresztą pamiętam Twoje kilkuczęściowe opowiadanie, które było pierwszym na opowi, jakiem nie poruszyło i jednym z niewielu w ogóle, którym udało się dotrzeć na tyle głęboko, żeby chociaż musnąć moją duszę, dotknąć ją i poruszyć. Za to zawsze będę Cię pamiętać z opowi. Ten tekst jest również emocjonalny, ukazuje, jak łatwo człowiek może uzależnić się od bólu, co brzmi paradoksalnie, a jednak przecież tak właśnie jest. Ty dodatkowo pokazałaś to też z drugiej strony. Uosobiłaś ten ból i nadałaś jemu i człowiekowi wspólną nierozerwalną relację, w której nie potrafią żyć osobno, wciąż szukając się nawzajem. Wszystko to zamknęłaś w taką klamrę, rozpoczynając i kończąc obrazami związanymi z określonymi barwami, które od razu mogą pojawić się w umyśle czytelnika i głębiej zanurzyć się w treść. 5:)
A ja nigdy nie zapomnę Twoich komentarzy :) Miło mi, że gdzieś tam musnęłam Twoją duszę, bo to dla mnie najważniejsze, żeby czytelnik poczuł. Dziękuje za komentarz :* Pozdrawiam
NataliaO, myślę, że moich komentarzy nie zapomni większość z tych, u których pojawiłam się kilka razy :D Bo po pierwsze nadal nałogowo wypisuję wszystkie błędy, jakie zauważę, a po drugie ostatnio mam problem ze zwięzłością w komentarzach i zdarzyło się nawet, że jeden z komentarzy przekroczył ilość znaków samego tekstu... To jest wyjątkowo krótka wypowiedź jak na mnie ostatnimi czasy.
Mało kiedy tu wchodzę ale dziś postanowiłam zajrzeć ma Twój profil i od razu przypomniały mi się stare, ale jakże wspaniałe czasy gdy codziennie czytałam Twoje opowiadania ;) miło było znów poczytać coś Twojego autorstwa ;) i jak zawsze tak i teraz przez Twój tekst po prostu się płynie ;)
Komentarze (36)
Rozpoczęcie i zakończenie z cieniami świetnie zamyka całość, pełną żalu.
Dam 5
Bardzo proszę i miło Cię znów słyszeć
"Jak to? Pomyślałam." - "Jak to?, pomyślałam."
Brakowało mi twoich opowiadań, ale to już znam, choć chyba je trochę zmieniłaś, czy mi się tylko tak wydaje? W każdym razie podoba mi się i liczę na coś nowego, bo potrafisz pokazać w tekście urzekającą kruchość i delikatność. Podoba mi się fragment: "Mówił, że czekanie na mnie zabija go. Potrzebował mojego ciała, dotyku ust, pocałunków składanych z wielką goryczą, a przede wszystkim potrzebował chłodnych dłoni." To tak, jakby ludzkie ciała były dla bólu tym samym, co narkotyki. Czekam na więcej ;)
Nie zmieniałam tekstu.
Wstawiłam, jak to ja impulsywnie, a nie widzę sensu wstawiania czegoś nowego.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania