Mamo...?

Julek był najszczęśliwszym dzieckiem na świecie.

Pomimo tego, że nigdy nie miał ojca oraz

rodzeństwa, z którym mógłby się bawić, miał ukochaną mamę.

Która niestety, ale często pracowała. Miała długi i musiała pracować aż na trzy etaty, by pieniądze, które oddawała starczyły, chociażby na chleb dla jej synka.

Przez częstą pracę, mama rzadko bywała w domu i chłopiec czuł się samotny. Miał 7 latek, a chłopiec musiał się uczyć bez niczyjej pomocy, odrabiać lekcje... A raz nawet sam spędzić święta, co bardzo go potem bolało.

Gdy mama przychodziła z pracy o godzinie siedemnastej, była bardzo zmęczona i od razu szła położyć się do siebie. Codziennością było, że malec przychodził do jej pokoju i pytał nieśmiało: „Mamo, o której cię obudzić?”

I mama podawała godzinę, ale zazwyczaj spała dłużej. Gdy już się zdrzemnęła, szykowała się, by zaraz potem iść do kolejnej pracy, a swoje dziecko zostawiać same.

Pewnego dnia, gdy Julek siedział przy stoliku w kuchni i robił lekcje, usłyszał dzwonek do drzwi. Było to dla niego normalne, gdyż zawsze nieraz do drzwi ktoś dzwonił. A mama powtarzała mu, by nikomu nie otwierał, tak więc zawsze się słuchał jej polecenia.

Tym razem usłyszał przez drzwi, że to policja i jego mama miała wypadek.

Czym prędzej otworzył im je i razem z mężczyznami chłopiec pojechał do szpitala radiowozem.

Gdy tylko policjanci dowiedzieli się gdzie leży, szybko razem z Julkiem ruszyli do sali wyznaczonej dla niej.

Niestety jakiś brodaty lekarz, powiedział, że chłopiec nie może tam wejść i 7 latek musiał usiąść na krześle obok drzwi. Był zrozpaczony i przerażony, jego młoda główka nie mogła nadążyć za tym wszystkim. Podszedł bliżej drzwi i usłyszał głos lekarza, który z kimś rozmawiał:

„Traci bardzo dużo krwi, a rana jest głęboka. Może także się udusić".

Chłopiec był świadom, że coś takiego jest poważne, więc jego serce zaczęło nerwowo dygotać. Miał ochotę rozpłakać się na cały szpital, ale był zbyt zdenerwowany. Nie chciał by poza tym, przerywać tym panom w białych fartuchach, operowania mamy.

Po 10 minutach siedzenia na krześle podeszła do niego miła pani pielęgniarka i zaproponowała by zagrać w gry planszowe. Julek pomimo zdenerwowania zgodził się i jego myśli lekko odpłynęły.

Nie wiedział, ile czasu zajęła mu gra, ale po chwili drzwi otworzyły się i z sali zaczęli wszyscy wychodzić.

- Już po wszystkim mały, idź zobaczyć mamę - powiedział lekarz, czochrając małego po głowie.

Chłopiec radośnie przybiegł do sali, ale jego humor lekko odszedł, gdy zobaczył, jak jego mama leży słaba.

Była cała blada, jakby ktoś umalował ją farbkami na biało. Kiedyś w przedszkolu malowali takimi chmurki!

Obok łóżka, na którym leżała, stał taki bardzo śmieszny telewizorek, który pikał, pokazując kreseczki ledwo skaczące do góry.

Jego mama miała ledwo otwarte oczy i oddychała lekko ustami. Podłączone miała na dłoniach takie dziwne plastry z czymś pośrodku.

Julek podszedł do niej delikatnie i usiadł na skórzanym, małym taboreciku.

Głowa jego rodzicielki lekko odwróciła się w stronę chłopczyka.

- Mamo... O której cię obudzić? - spytał cicho Julek.

Nagle kobieta wbiła paznokcie w łóżko i zaczęła niewyraźnie jęczeć. Julek pomyślał, że mama coś chce mu powiedzieć i nagle zobaczył jak w telewizorku, zielone kreski zaczęły skakać szybciej i głośniej pikać.

Do sali wpadli lekarze. Może przyszli zobaczyć tamte śmieszne kreseczki.

Dwie panie w białych fartuszkach zablokowały Julka i zaczęły ciągnąć w stronę wyjścia z sali, chociaż chłopiec upierał się, krzycząc, że dopiero przyszedł. Niestety wiercenie i gryzienie po rękach nic nie dało.

Wychodząc z sali, Julek ostatni raz zerknął w ekran telewizorka, ale kreski zamieniły się w jedną ciągłą linię, a pikanie zamieniło się w jeden, długi dźwięk.

9 latek przekroczył próg cmentarza.

Nie był już tym radosnym dzieckiem co kiedyś.

Spojrzał poważnie w tył i popatrzył na swoich przybranych rodziców, którzy patrzyli na siebie niepewnie.

Ruszył przed siebie, a szeleszczące liście oznaczające jesień, były jedynym odgłosem, który go otaczał. Gdy szedł coraz dalej, mijając różne groby, głębiej rosła w nim melancholia.

W końcu zobaczył szary, skromny grób leżący niedaleko ścieżki.

Podszedł do niego i przeczytał tabliczkę.

„Nie pytamy, dlaczego nam ją zabrałeś, Panie,

ale dziękujemy za to, że nam ją dałeś".

Odgarnął piasek, który zdążył się nazbierać przez ostatnie dwa lata.

Stał potem dziesięć minut w zupełnym milczeniu, wyprostowany naprzeciwko grobu.

W końcu schylił się i zapytał nagrobka:

„Mamo... O której cię obudzić?".

--------

Wybaczcie, nie umiem pisać smutnych opowiadań, ale to chodziło mi po głowie od jakiś 4 dni ;_;