,,Mamo, tato...Tak bardzo mi Was brakuję''

Jadąc nocmym autobusem obserwuję ludzi przez szybę. Każdy się gdzieś śpieszy. Niektórzy płaczą, inni się śmieją, a jeszcze kolejni z wielką powagą przeglądają swoje telefony. Opieram głowę o wilgotną szybę i zamykam oczy. Znów widzę ten sam pokój, słyszę krzyki rodziców, płacz dziecka sąsiadów na klatce schodowej, dym powoli ogarnia całe mieszkanie. Zaczynam się dusić, ale wtedy przychodzi tata. Łapie mnie za rękę i prowadzi na klatkę. Nie ma już tam dziecka. Rodzice każą mi iść przodem. Staram się biec jak najszybciej mogę. Nagle słyszę huk za moimi plecami. Zaczynam się powoli odwracać. Kawałek drewnianej belki spadł kilka centymetrów za mną. Pożerają ją języki ognia.

-Mamo! Tato!-krzyczę starając się dojrzeć czegoś tym rozgardiaszu.

Ktoś łapie mnie w pasie odciągając od rodziców. Staram się wyrwać, ale potężne ręcę strażaka mi na to nie pozwalają. Po kilku sekundach jesteśmy na zewnątrz. Staram się tam wrócić, jednak zablokowano mi drogę.

-Tam są moi rodzice...-wyszeptuję upadając na kolana.

Wyglądam żałośnie: cała ubrudzona sadzą, z rozmazanym od łez makijażu i roztrzęsionym ciałem. Jednakże nie interesuje mnie to...Ja...Ja...Chcę ich zobaczyć. Oni nie mogli tak po prostu umrzeć!

-Przepraszam...Proszę Pani...

Otwieram powoli oczy lekko zaspana. Zerkam na młodego mężczyznę przyglądającemu się mi z widocznym zaciekawieniem.

-Wszystko w porządku?

Kiwam delikatnie głową i szybko wysiadam z autobusu. Co prawda dwa przystanki za wcześnie, ale chłodne powietrze dobrze mi zrobi. Nikogo prócz mnie nie ma na przystanku. Włączam telefon i widzę ich na wyświetlaczu. Uśmiechnięci, przytulający mnie do siebie jak najmocniej. Przełykam gulę w kardle.

,,Kłamałaś...Obiecałaś, że ze mną zostaniesz''.

Wycieram łzy spływające mi po policzku. Minął miesiąc, a ja dalej płaczę, gdy tylko o nich pomyślę. Wiecie co jest w tym najśmieszniejsze? Bez nich stałam się nikim. Nie chodzico mto, że moja nowa rodzina jest zła...Problem właśnie leży w słowie ,,moja", ponieważ ja swoją straciłam. Chciałabym tylko, aby jeszcze raz mnie przytulili, powiedzieli, że kochają. Odpalam papierosa zaciągając się dymem. Co za różnica czy umrę na raka czy nie? Najwyżej szybciej się z nimi spotkam. Wdycham dym głęboko do płuc dalej pochłonięta moimi rozmyśleniami. Tak bardzo mi ich brakuję...Nic mi ich nie zastąpi. Matczynego ciepła i bezpieczeństwa w ramionach taty. Teraz jestem tylko zagubioną nastolatką w tłumie innych ludzi z problemami.

~~~

2mies. później

Odnalazłam bardzo ciekawych znajomych. Pokazali mi jak zapomnieć o rodzicach...Niestety ich sposób działał tymczasowo, a rany po zastrzykach pozostawały. Jednak wolałabym to, niżeli wciąż płakać do poduszki. Rodzina zastępcza już nie miała na mnie wpływy-trzy dni temu skończyłam osiemnaście lat. Całe moje ciało błagało o pomoc, jednak ona nie przychodziła. Czułam jak z dnia na dzień staję się coraz słabsza, umieram. Kilku znajomych mnie wyprzedziło. To nie ma znaczenia. Niedługo ich też spotkam.

~~

6mies. później

Leżę samotnie na trawie w parku oglądając gwiazdy. Błyszczą niczym diamenty. Zostałam już sama. Dzisiaj kolej na mnie. Z trzęsącą się ręką wstrzyknęłam sobie ostatnią w moim życiu dawkę. O wiele większą niż poprzednie. Zamknęłam oczy.

,,Nie chcę umierać". Czułam jak serce zaczyna mi przyspieszać, a ja spadam w otchłań nicości. Pływam w chmurach śmiejąc się i żartując z rodzicami. Nagle wszystko się kończy. Duszę się własną krwią. To sen czy rzeczywistość? Wszystko mnie boli, płaczę.

-Mamusiu...Tatusiu...Przepraszam, że macie taką żałosną córkę.

Przestaję oddychać. Moja głowa opada bezwładnie na trawę.

Teraz jestem tu z nimi...Oddzielona niewidzialną ścianą. Widzę ich, ale nie mogę dotknąć. Nie zasłużyłam. Zamiast walczyć zniszczyłam sobie życie. Czy było warto? Nie. Zrobiłabym inaczej? Nie. Byłam zbyt słaba na życie bez wsparcia rodziców. Ręcę wyciągnięte do mnie były tylko obłudą. Tak naprawde ludzie nie chcieli mi pomóc. Udawali. Teraz tylko pozostaje obserwować mi ich przez wieczność...W samotności.