marność istnienia - #2 - ogień

Ogień...

Ogień nigdy nie gaśnie.

Nie tak naprawdę.

Zabiłam w nim tą miłość

I zrzuciłam ze schodów

By potknęła się o krawężnik

I wybiła zęby

I połamała ręce

Marność istnienia zamalowuję czarnym mazakiem

Żeby nie było

Śladów oparzeń

I krwi

(to napisałem jako pastisz kilku stylów tu z opowi)