Miłość co się nie spełniła.

Patrzy na mnie niebo, i tonie w ciemności.

Bo widzi jak ja dziś, umieram z nieodwzajemnionej miłości.

Patrzy jak noc z dniem mi się miesza, jak jawa z snem gra o mnie w pokera.

Przecież ja nie kochałam milionera, tylko chłopaka o duszy marzyciela.

Który największą burzę, potrafił w żart przemienieć.

I nikt jak on nie zagłuszał, wyrzutów mego sumienia.

Które już dawno lód się zmieniło, i pękło jak lustro.

A przy okazji ludzi, swą prawdą zraniło.

Bo dziś minęło me lato, i nastała wieczna zima.

A ja jak ta róża, którą mi przynosiłeś.

Zakwitłam, zwiędłam i umarłam.

A ty gdzieś tam w świecie, dla innej róże przynosisz.

Dla innej, śpiewasz już piosenki.

Tylko wiedz, że twoja miła Julią wierną ci nie jest, nie była, i nie będzie.

Bo miłość ta szczera, prawdziwa, i bezkresna.

Tylko nam w śmie się zdarzyła.

A ja ją sama sobie wyśniłam.

Ale świat miał inne plany, mnie uczynił żoną magnata.

Który patrząc na mnie widzi, to czego ty przez tyle lat nie widziałeś.

Kobietę z duszą dziecka, która co dzień jedną myślą schodzi do piekła.

By z niego wrócić po chwili.

Bo serce mówi, kochasz też jego co dał ci dom i przedsionek szczęścia.

Tylko ta miłość z czasem przybyła, i z przyjaźni się zrodziła.

A ty stałeś się mężę kobiety chciwej, dla której do majątku jesteś dodatkiem.

Duszę dawno już z ciebie wyssała, i miejsce to zastąpiała kamieniem.

Ale wciąż jak głupia, i pewnie ty też żywisz nadzieje.

Że jeszcze kiedyś na jedne wody, wiatr nasze łódki przywieje.