Mój spalony świat

Dwa tygodnie i cztery dni jeśli mam być dokładny. Po takim okresie czasu od wybuchu epidemii straciłem swój sens życia. Musiało minąć go naprawdę sporo, aby dostrzec, że most budowany z taką starannością i dokładnością się dopala. Nie było czego ratować, zostały węgielki.

Napisał do mnie Sens. Mój przyjaciel na całe życie. -Upadł?- zapytał krótko i retorycznie. Nie odezwał się do mnie więcej.

Kilka miesięcy trwało życie z głową w chmurach. Upadek był niespodziewany. Ciemność, ból i samotność- jak skamieliny po dawnych przodkach, tak pozostałości po uczuciu pięknym i mi obcym. Miałem wszystko i nie zostało mi nic, prócz ciężko oddychających myśli.

„Dziś uczę się, znowu żyć sobą...”. Tekst piosenki śpiewany przez znany polski zespół. Dziś mówię go ja z trudem tłumiąc łkanie, płacząc jak bóbr do poduszki, wyciągając następną chusteczkę z paczki.

Jeden dzień wyciągnął ze mnie najlepsze chwile ostatnich tygodni i je przekreślił. Jak okrutne figle potrafi płatać życie zapewne jeszcze się przekonam. Otrzymam kolejne ciosy, będąc silniejszym na przyszłość.

Jutrzejszy dzień sprzeda wszystkim nieznany nikomu los i tylko mi stało się to obojętne. Słowo „dzisiaj” spisuję na straty. Zmęczony od płaczu siadam na skraju rozpaczy i poddaję się temu co nadejść ma o brzasku...