Moja mała cicha prośba.

Daj mi nadzieję mój przyjacielu,

pozwól mi wierzyć w to, co nierealne.

W to co zarazem brzydkie i piękne

ważne i banalne.

W coś co rani i uszczęśliwia zarazem,

coś co jednocześnie jest prośbą i nakazem.

dosłownością i metaforą

burzliwym morzem i cichą ostoją.

Daj mi siłę gdy życie daje w kość

pozwól mi wierzyć w miłość,

Pomóż mi zrozumieć to, co niezrozumiałe.

Pomóż mi odnaleźć wielkość w tym co małe.

Pomóż mi w każdym nawet błahym słowie

swoją własną piękną dostrzec opowieść.

Naucz mnie słuchać cichy bo zgiełk mnie ogłusza

poprowadź do celu, gdy w podróż wyruszam.

Nacz mnie kochać bo wciąż nie umiem,

naucz świat rozumieć, bo go nie rozumiem.