Moja operacja cz. 2

Dalej zwiniętego w kłębek, ale już na metalowej konstrukcji z kółkami, powieźli mnie na salę operacyjną. Po drodze tak mimochodem pobrali ode mnie mocz do analizy, chyba nawet jeszcze był jakiś na cito rentgen, nie pamiętam tych szczegółów, ból przyćmiewał wszystko. Przerzucili mnie zgodnym ruchem na raz, dwa, trzy i hooopsa! na łoże operacyjne, lampa jak słońce w pełni waliła po oczach, kazano liczyć od stu do zera. Policzyłem drżącym głosem może do dziewięćdziesięciu pięciu i ... film mi się urwał. Zapadła totalna ciemność, pustka kompletna, trwająca ledwo ułamek sekundy. Dalej w ciemności, poczułem walenie w pysk i niecierpliwe komendy, bym otwarł oczy, bo już po operacji. Pobudka kurwa! i kurwa mi się wyrwała ze zmiętych ust, to walenie po pysku wcale nie było fajne. Czego oni chcą, przecież otwieram z całych sił oczy na roścież, że bardziej się nie da, ale to nie moja wina, że nic nie widzę. W końcu dali mi spokój, pewnie ta moja "kurwa" ich uspokoiła i znów zapadłem w nicość.

Obudziłem się w pełnym słońcu, blask był inny, miękki, nieoperacyjny, w jasnej sali. Popatrywałem wkoło, same jakieś stare dziady, coś tam pogadywali, zagadywali, pomrukiwali, o młodzieniec się obudził! Witamy, witamy, z jakiej jednostki jesteś? Z trudem do mnie docierało, czego chcą ode mnie. Jakieś durne i kłopotliwe pytania. Jaka jednostka? Nie wiem, o co chodzi, chodzę do szkoły... Aaaa, bo myślałem, że ty młody żołnierz jesteś. To szpital wojskowy, no dziwne, że akurat do nas trafiłeś, na sale dorosłych, skoro ty dzieciak jeszcze. Tu same pułkowniki, kapitany, majory leżą, ale nie martw się, zaopiekujemy się tobą.

Już nie słuchałem tego marudzenia, pić mi się cholernie chciało. Miałem sacharę w gębie, suszę kompletną; znowu zapadłem w letarg i śniło mi się, że pływam w basenie pełnym pepsi i pije sobie do woli i nurkuję, i znowu piję. Później zmieniam basen na pełen wody mineralnej, bo już ta pepsi mi obrzydła. Z lubością się w niej zanurzam i wchłaniam płyn z ożywczego zdroju wszystkimi, wyschniętymi porami ciała.

Obudziłem się. Tym bardziej poczułem wszystkie pustynie świata skumulowane w mojej gębie. Pić, zamiauczałem. Ktoś nacisnął dzwonek, ktoś przyczłapał, zwilżył mi usta mokrym, zimnym, szmacianym gałganem. Był szorstki i ohydny, ale i tak byłem wdzięczny.

W życie szpitalne wpadła rutyna, leżałem z podkurczonymi nogami, bo tylko w takiej pozycji nie rwały mnie pocięte mięśnie brzuszne; pytania o stolec, były codziennym "dzień dobry", krótkie pogaduszki lekarza z pacjentami, prześwietlenie nas badawczym wzrokiem, rzut oka na kartę przypiętą do łoża z nic nie mówiącym, zagmatwanym wykresem, zmarszczka na czole, no tak, no tak, wszystko jasne, jest jak być powinno, krótkie dyspozycje, szemrane i szeptane w ucho pielęgniarki, skrupulatne notatki, kiwanie głowami, atmosfera skupienia, kościelna trochę, jak podczas liturgii. Kapłan naczelny omiótł nas fartuchem, białym kitlem, nie ma czasu, nie ma czasu, szybciej, szybciej, tu nic się nie dzieje. Nie ma ich już. Codzienny obchód lekarski.