Motyle umierają we mgle

mgła niczym kot ślepy snuje się bez celu

ociera o nogi przydrożnych topoli

bezszelestnie stąpa po strzępach papieru

niewysłanych listów i pragnień – to boli

brzozy pachną jutrem słońcem przesączone

ciepłym znakiem krzyża na pieczonym chlebie

niby takie same a jakby zmienione

tułają się myśli bezdomne – bez ciebie

za oknem świt kruchy – motyl z porcelany

jeden szept zbyt głośny marzenia roztrzaskał

może kiedyś dobrnę do swojej przystani

godząc się z przeszłością lecz dzisiaj – to farsa

zmrokiem każda ścieżka wspomnieniami grzeszy

i kamień na drodze łka słoną wilgocią

brnę z przyzwyczajenia w kolejne oddechy

zmagając się z życiem i sobą - lecz po co