zanik symbiozy↔Dekaos Dondi

Po raz kolejny wychodzę na zewnątrz. Świat nadal taki, jaki zapamiętałem. To dla wielu z nas, swego rodzaju przywilej. Nie wychodzimy zbyt często. Chociaż z drugiej strony, czy to rzeczywiście, można nazwać: wyróżnieniem? Czuwamy długi czas, nad tym, co wewnątrz, by większości, umożliwić korzystanie z zewnętrza. I trzeba też przyznać, że nie niszczymy otoczenia wokół. Natura pozostaje nie zagrożona, w swojej zmiennej niezmienności.

Lecz zdarza się, że my z wnętrza, od czasu do czasu, też pragniemy zaznać chociaż trochę radości, przebywania wśród tych wszystkich ożywionych, chociaż niemyślących, wspaniałych konstrukcji, które trudno ogarnąć naszym zrozumieniem. Zewnętrzni nazywają nas po cichu: kłopotliwymi świadkami. Śmieszna nazwa, ale wynika to chyba z tego, że jednak mają wrażenie, iż dzięki naszej, w pewnym sensie pracy, mogą żyć jak żyją. Nie chodzi o to, że pragniemy w ten sposób, nadwerężać ich sumienia. Taki układ obowiązuje, jak tylko sięgniemy pamięcią, gdyż nasza pojemność jest przeogromna. Są chwile, że pamiętamy za bardzo. W sumie żaden z nas nie narzeka.

I właśnie dzisiaj, mogę na jakiś czas, zasmakować chociaż trochę tego, co oni mają na co dzień. Niestety, pewna sprawa, zaczyna mnie niepokoić. Chyba zresztą nie tylko mnie. Świat jest piękny i nienaruszony. Żyjemy we wzajemnej symbiozie, z tym co nas otacza, chociaż zupełnie do siebie nie pasujemy. Całość, oprócz nas, jest biologiczna, inna. Jak zwał, tak zwał. Natomiast nasze ciała są zupełnie odmienne. I jeszcze jedna sprawa nas często gnębi. Mimo potężnej pamięci, tego jednego nie pamiętamy. Skąd przybywamy i dokąd zmierzamy. A co najważniejsze, kto nas skonstruował.

No ale nie o tym, aż tak chciałem rozmyślać. Pewne przesłanki, skłaniają do przypuszczenia, że tylko w mojej pamięci, zachowała się pewna informacja. Staram się jej nie pamiętać, jak tylko potrafię. Niby nic takiego, a jednak wywołuje we mnie, pewne oznaki niepokoju, a nawet niesprecyzowanego lęku. Jakby czegoś, co się zbliża lub w pewnym sensie, już jest, ale jeszcze mało widoczne. Świadczą o tym, pewne symptomy, których nie potrafimy do końca zrozumieć. Tym bardziej, że ów krótki tekst, jest dziwnie napisany. Coś w rodzaju przepowiedni, zupełnie nie pasującej, do naszej psychiki pojmowania. Zawierający nazwę, zupełnie nie znaną. Obyśmy się tylko nie stali, kłopotliwymi świadkami. A jednak zaglądam do pamięci, mając znowu nadzieję, że tekst zniknął. Niestety. Jest wciąż taki sam. „Ślady powstaną człowieka, uczyni je własnym słowem, popatrzy, pomyśli, pozmienia, on swoją wersje opowie”.