Na drodze do wojny

Miałem wtedy zaledwie dziewiętnaście lat. Sytuacja polityczna była napięta, ale nie interesowałem się tym zbytnio. W głowie wtedy miałem dziewczyny, a nie politykę. Może to był mój błąd. Może wtedy mógłbym się przygotować. Byłem świeżo po napisanej maturze. Wyniki nie były oszałamiające, ale nie planowałem iść na studia, dlatego się tym nie przejmowałem. Zostały mi ostatnie wakacje w życiu i chciałem je wykorzystać. Rozpoczęły się już w czerwcu. Miałem odłożoną mała sumkę pieniędzy dzięki, którym mogłem się bawić. Jak wyglądało moje życie? Ciągłe imprezy i wyjścia z przyjaciółmi. Żyłem tak przez miesiąc, do czasu gdy poznałem Adę. Spotkałem ją lipcowej nocy na dworcu w Gdyni. Od razu mi się spodobała, a wyglądała na zagubioną. Podszedłem do niej i zapytałem czy nie potrzebuje pomocy.

-Cześć. Zobaczyłem Ciebie i pomyślałem, że może potrzebujesz pomocy.

-Aż tak to widać? -powiedziała z lekkim uśmiechem

-Jestem dobrym obserwatorem.

-Tak? To możesz mi powiedzieć gdzie kupię bilet.

Potem zaprowadziłem ją do kasy biletowej. Okazało się, że jedziemy w tę samą stronę. Od tamtego dnia zaczęliśmy ze sobą pisać, a później spotykać.

We wrześniu skończyły się moje wakacje. Musiałem znaleźć pracę, a zawsze chciałem pracować w wojsku. Zapisałem się na najbliższe szkolenie. Miało ono trwać cztery miesiące. Trochę się jego bałem, ale nie dlatego, że mógłbym nie dać rady, ale dlatego, że pojawiła się Ada. Rozmawiało nam się cudownie i myślałem, że taki czas może pogrzebać naszą znajomość. Wtedy chciałem by była kimś więcej. Piętnastego września wyjeżdżałem na szkolenie. Jechałem pociągiem z Gdyni do Ustki. Stałem sam na peronie i czekałem na swój transport, wtedy ujrzałem Adę. Nie sądziłem, że przyjdzie mnie pożegnać. Staliśmy dokładnie w tym samym miejscu, w którym spotkaliśmy się pierwszy raz.

-Nie spodziewałem się Ciebie tutaj.

-Myślałeś, że tak łatwo uciekniesz?

-Od Ciebie nigdy bym nie uciekł. -Powiedziałem z nieśmiałym uśmiechem.

-To dlaczego teraz to robisz?

-Mój wyjazd to nie ucieczka od Ciebie.

-Wiec czym jest?

-Krokiem w przyszłość.

-Ale dlaczego wojsko? Nie wiesz co się dzieje na świecie? -Powiedziała spoglądając na moje dłonie.

-Wojna do nas nie przyjdzie, a nawet gdyby to obiecuję, że przeżyję i wrócę do Ciebie.

Po tych słowach nastała cisza. Patrzyliśmy sobie w oczy. Staliśmy wpatrzeni w siebie chyba przez pięć minut. Nadjechał mój pociąg, a ja nieśmiało pocałowałem Adę i odszedłem bez słowa. Widziałem jedynie jedną łzę na jej policzku.

Po godzinie drogi pociągiem dotarłem do Ustki. Na peronie czkali już żołnierze, którzy mieli nas odwieźć do jednostki. Chyba byłem pierwszym z elewów. Od razu podszedłem do porucznika i się przywitałem.

-Witam panie poruczniku.

-Witam. -Zbadał mnie pewnym wzrokiem.

-Jestem elewem. -Powiedziałem niepewnie.

-Tak to widać. -Po czym się roześmiał.

Rozmawialiśmy wraz z innymi żołnierzami do czasu przyjazdu reszty kandydatów. Załadowali nas na stare ciężarówki i zawieźli do jednostki. Po dotarciu na miejsce, kazali nam zabrać swoje rzeczy i ustawić się w dwuszeregu na placu apelowym. Dowódca jednostki rozpoczął swoją przemowę. Wyjaśnił główne zasady i powiedział co mamy zrobić po apelu. Porucznicy zaprowadzili nas do pokoi gdzie mieliśmy zostawić swoje rzeczy, a następnie udać się do magazynu po mundury. Miałem zaledwie sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, więc nie było problemu z doborem.