Największy strach dzieciństwa, mój, Twój, prawie każdego.

Pozdrawiam każdego, komu ta historia będzie bliska. Chciałem tym tekstem zakończyć swoje złe wspomnienia i przekuć je w coś, być może bardziej prawdziwego. Po prostu nie chciałem jej tak zapamiętać. Myślę, że Wy też nie. Miłej lektury.

***

Ostatnie promienie słońca odbijały się od kolorowej szybki zatopionej w białym drewnie drzwi wejściowych. Nagle otworzyły się one z wielkim hukiem i Muminek wybiegł na werandę.

- Muminku zwolnij! – krzyknęła matka, widząc go przez okno.

Biegnący jej nie słyszał, ponieważ już pędził przez soczystą zieleń podwórka. Młodzieniec wskoczył na kamienistą ścieżkę i gnał dalej, wzniecając tumany kurzu za sobą. Dobiegł do łukowatego, drewnianego mostku, na którym już ktoś siedział i patrzył w kryształową, wolno płynącą wodę.

- Ryjku! – krzyknął Muminek.

Na co przyjaciel zareagował potwornym krzykiem.

- Chcesz mnie zabić? – Ryjek złapał się za serce, a długie uszy opadły mu wzdłuż głowy.

- Ale z ciebie tchórz!

- Nie tchórz, tylko osoba przezorna i zapobiegliwa.

- Ryjku – Muminek zbliżył do niego twarz – Wiesz jak to się nazywa w szerszych kręgach?

- Nie.

- Tchórzostwo!

Słońce spokojnie kończyło swoją wędrówkę po niebie, obserwując jak dwóch przyjaciół goni się po kamienistej ścieżce. Przebiegli koło zdziwionego włóczykija i pognali dalej.

- Chłopaki! – krzyknął chłopak w słomianym kapeluszu, lecz tamci nie zwrócili na niego uwagi.

W pewnym momencie, przed biegnącymi, pojawiła się mała postać w czerwonej sukieneczce i fryzurą przypominającą drzewko na czubku głowy.

- Stać! – głos miała mocniejszy mimo wielkości swych płuc.

Przyjaciele zatrzymali się ciężko dysząc.

- Gdzie biegniecie? – zapytała biorąc się pod boki i obserwując ich spod przymrużonych powiek.

- Ja uciekam – uśmiechnął się Muminek.

- A ja próbuję go złapać, ponieważ nazwał mnie tchórzem! – Ryjek wycelował oskarżycielskim palcem w zdyszanego towarzysza.

Mała Mi uniosła jedną brew.

- Ale on ma rację!

- Osz ty…

- Co tu się dzieje? – zapytał Włóczykij, który właśnie ich dogonił.

- Ryjek się maże, bo Muminek nazwał go tchórzem – drobna istota przewróciła oczami.

- No, ale to prawda – cicho powiedział chłopak w znoszonym ubraniu.

- Jesteście potworni! – wykrzyknął Ryjek i usiadł na kamienistej ziemi.

- Nie płacz, ma to swoje plusy! –Muminek usiadł obok przyjaciela i poklepał go po plecach.

- Jakie? – wyjąkał zalany łzami Ryjek.

- No… Nigdy nie stanie ci się krzywda.

- Bo zawsze uciekniesz – dodała złośliwa Mała Mi.

- Dokładnie Ryjku! To twoja zdolność do przetrwania – dołączył się Włóczykij.

Zapłakany chłopak spojrzał na przyjaciół, po czym się uśmiechnął i wysiąkał nos w swoje długie uszy.

- Ryjku, dostaniesz nagrodę pocieszenia – wyszczerzyła się dziewczyna.

- Jaką?

- Możesz mnie nieść do domu! – i wskoczyła mu na barki.

Złapała za uszy i przybrała pozę jeźdźca konnego.

- Wio, mój dzielny rumaku.

- Mała Mi! Złaź!

Ryjek zaczął wierzgać i skakać. Nagle drobny pasażer ugryzł go w ucho.

- Ał!

- Cicho! Zrzuć mnie, a nie ręczę za siebie! – groźba była bardzo wyraźna, a Mała Mi była zdolna to spełnienia swoich gróźb.

- Chodźcie. Powinniśmy wracać – Włóczykij patrzył w niebo.

Wtedy słońce schowało swą promienną twarz za zboczem góry, a na przyjaciół spadł delikatny mrok. Atmosfera stawała się coraz gęstsza, a cisza coraz bardziej przytłaczająca. Nikt się nie odzywał w drodze powrotnej, każdy chciał być już na miejscu. Z każdym kolejnym metrem ich kroki stawały się coraz szybsze, coraz bardziej nerwowe. Na werandę praktycznie wbiegli, walcząc o to, kto pierwszy wejdzie do bezpiecznego domu.

- Dzieci! Co się stało? – zapytał tata Muminka, gdy przyjaciela rozłożyli się na parkiecie tuż za drzwiami.

- Sami nie wiemy – odparł Włóczykij.

- Tam się zrobiło tak, strasznie – wyjąkał Ryjek.

- Po prostu chcieliśmy być już w domu – uśmiechnął się do ojca Muminek.

- Jesteście głodni? – mama Muminka pojawiła się w progu kuchni.

Wszyscy chórem przytaknęli i zasiedli do kolacji. Zjedli, posprzątali po sobie i rozsiedli się w salonie, przy ogniu kominka. Nagle płomień delikatnie się załamał i skurczył w sobie. Tata Muminka zmarszczył brwi i podszedł do paleniska. Włóczykij, w tym czasie, stanął przy oknie i wyjrzał na zewnątrz.

- Ale mrok – szepnął – Nic nie widać.

- Jak nic nie widać? – Muminek podszedł do przyjaciela – Faktycznie. Tato, masz lampę?

Ojciec chwilę się zastanowił, po czym wyszedł do innego pomieszczenia. Wrócił ze stara lampą naftową, zapalił ją i podał synowi.

- Odważni jesteście, co? Nie zachodźcie z werandy.

Przytaknęli i wyszli. Włóczykij, Muminek z lampą, trzęsący się Ryjek i Mała Mi.

- Nic nie widać, nawet z lampą! – krzyknęła dziewczyna.

- Ale zimno – zatrząsnął się Ryjek.

Wtedy mrok jakby jeszcze bardziej zgęstniał. Nastała namacalna cisza, wpełzająca po schodach werandy i zagnieżdżająca się w sercach śmiałków. Oddech każdego był bardzo wyraźny, coraz szybszy. Czy to panika? Nie. Chwilo, tylko uczucie dyskomfortu, delikatnego przeczucia, że coś jest nie tak.

- Czuję się, jakby ktoś mnie obserwował – szepnęła Mała Mi.

Muminek próbował uspokoić oddech, ale nic z tego nie wychodziło i wtedy zobaczył, że z jego ust unosi się biała para.

- Włóczykiju, widzisz to?

- Tak, jest bardzo zimno. Wracajmy.

Jakby wypowiedział zaklęcie. Wszystkie światła w domu zgasły, nastała ciemność, w której stała zimna skorupa budynku, który nazywali domem.

- Co jest?! – Muminek podszedł do drzwi i próbował otworzyć, lecz one nawet nie drgnęły – Mamo! Tato!

Odpowiedziała mu tylko cisza.

- Kuchenne wejście! Idziemy.

- W tą ciemność? Nie ma mowy! – jęknął Ryjek.

- A co? Wolisz tu stać? Jak chcesz! My idziemy – Mała Mi zaczęła schodzić po schodach za Muminkiem i Włóczykijem. Gdy chłopcy stanęli na trawie, do ich uszu doszedł delikatny trzask. Muminek poświecił lampą i wszyscy dostrzegli szron na źdźbłach trawy.

- Patrzcie! – dziewczyna wskazała róże mamy Muminka.

Mróz atakował kwiaty, jak dzika bestia. Rośliny siniały, zapadały się w sobie, by na końcu pokryć się skorupą lodu.

- O nie, nie, nie, nie! – Ryjek zrobił kilka kroków w tył.

Nagle zamarł. Spojrzał na twarze przyjaciół, którzy się skulili i z przerażeniem wyrytym na twarzach, wpatrywali się w jedno miejsce. Miejsce na jego ramieniem. Serce waliło mu jak oszalałe, łzy napłynęły do oczu, a usta układały się w słowa błagające, by to nie była prawda. Postać za nim odetchnęła, zimny powiew owiał ramiona Ryjka, wywołując gęsią skórkę. Czuł jakby sama śmierć tchnęła mu w kark. Wiedział, co stało za nim, słyszał o niej nie raz. Górowała swoją posturą nad zlęknionym chłopcem i wtedy Ryjek się odwrócił. Światło, to drogocenne i jedyne światło, które trzymał Muminek, nie wystarczało, by oświetlić tę postać. Ryjek zobaczył tylko potężny kształt, jakby sama góra podeszła do niego i te dwa jasne punkty. Niewyraźne, mgliste spojrzenie, wyblakłe od nieznanej nikomu historii. Stracił możliwość oddychania, myślenia, działania. Potknął się i upadł na zmarzniętą trawę. Wtedy, w czerni ciemności, błysnęły zęby wyszczerzone w ogromnym, potwornym uśmiechu.

- Buka – szepnął Włóczykij.

Muminek podbiegł do Ryjka i złapał go za ramię. Buka wyciągnęła ręce w ich stronę, ale chłopak zdążył odciągnąć przyjaciela. Ruszyli biegiem w stronę drzwi kuchennych, a towarzyszyło im przeciągłe buczenie. Ktoś odwrócił się na moment, ale niczego nie dostrzegł.

- Chyba odeszła – wysapała Mała Mi.

Podeszli do drzwi i jęknęli z zawodem. Zamknięte. Wtedy ryjek schował się za plecami Muminka.

- Co jest?

Chłopak tylko uniósł rękę i wskazał palcem linie drzew. Mimo mroku kontur Buki był wyraźny.

- Może na plażę? – zaproponował Włóczykij.

Spojrzeli w tamtą stronę i zamarli. Kształt, tak bardzo im znany, tak bardzo znienawidzony, stał również i tam.

- Nie uciekniemy! – Mała Mi rzuciła się na drzwi i zaczęła je szarpać.

Nagle zamarła, patrząc w szybkę otoczoną drewnem. Wszyscy patrzyli na małą wojowniczkę, a ona głośno przełknęła ślinę.

- Jest tu – pisnęła cichutko.

Wtedy to zobaczyli, postać w szybce na drzwiach. Stałą tuż za nimi.

- Nie patrzcie na nią! Biegiem! – krzyknął Muminek i ruszyli wzdłuż domu.

- O nie! Lampa!

- Zostaw! Uciekaj! – Włóczykij pchnął przyjaciela.

Biegli przez mrok, na oślep, w końcu się zatrzymali.

- Co teraz? – wydyszał Ryjek – Gdzie ona jest?

- Pewnie gdzieś schowana! – krzyknęła Mała Mi, zdradzając jak spanikowany ma głos.

- Nie jest schowana – cicho powiedział Muminek.

- Co? – odpowiedzieli chórem.

- Patrzcie – chłopak patrzył w stronę domu, tam gdzie zgubił lampę.

Drogocenne źródło światła leżało na trawie, a potężna postać stała obok i patrzyła na nią bez słowa. Ogromne oczy, wyszczerzone zęby i ta… Bezradność?

- Co ona robi? – zapytał cicho Ryjek.

- Nie wiem.

- Chodźcie – powiedział Muminek i ruszył w stronę lampy.

- Zwariowałeś!?

Lecz chłopak nie słuchał, szedł dalej przed siebie. Buka stała w blasku światła i patrzyła na migoczący płomień, który odbijał się w jej wyblakłych oczach. Muminek stanął naprzeciwko. Postać powoli odniosła głowę, spojrzała na niego, po czym znów zapatrzyła się w lampę.

- Chcesz ją? – cicho zapytał młodzieniec.

Delikatny pomruk wypełnił powietrze, ale Buka nie odpowiedziała, dalej patrzyła się w światło. Wtedy Muminek poczuł jak wypełnia go smutek, smutek tej istoty. Bezdenna samotność, nieskończona, przerażająca.

- Możesz ją wziąć – uśmiechnął się do górującej nad nim istoty.

Spojrzała na niego.

- Chcesz?

Powoli potwierdziła skinieniem. Upiorny uśmiech nie schodził jej z twarzy, po prostu cały czas tam był.

- Chodźcie! – zawołał pozostałych – Nie skrzywdzisz nas?

Powolne zaprzeczenie. Ryjek, Włóczykij i Mała Mi stanęli obok Muminka. Ciągle niepewni, zlęknieni, z chęcią ucieczki w sercu.

- Jaka ty musisz być samotna – szepnął Włóczykij.

Buka na niego spojrzała, a cały smutek jej istnienia zawarty był w tym spojrzeniu. Muminek podszedł do lampy, podniósł ją i wyciągnął w stronę mrocznej postaci.

- My możemy być twoimi przyjaciółmi.

Patrzyła na niego przez chwilę, potem znów spojrzała w płomień lampy.

- Weź.

Powoli wyciągnęła ręce i chwyciła podarek. Natychmiast szron zaczął atakować powierzchnię szkła, a ogień zachwiał się złowieszczo. Buka, z zmartwieniem w spojrzeniu wyciągnęła ręce, by oddać prezent.

- Nie. Myślę, że zimno jest wyrazem twojej samotności – szepnął Muminek – Niech to będzie dowód naszej przyjaźni.

Buka patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, potem spojrzała na pozostałych. Lekko niepewni, ale przytaknęli.

- Możesz przychodzić, kiedy zechcesz – uśmiechnął się Muminek.

Łza pojawiła się w wyblakłym oku zjawy. Spłynęła po fioletowym policzku i skapnęła na powierzchnię lampy. Szron zaczął się topić, a Buka, gdy to zobaczyła, przycisnęła lampę do siebie. Światło w domu rozbłysło, wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku.

- Od razu lepiej! – krzyknęła Mała Mi.

Odwrócili się, ale Buki już nie było. Szron powoli się topił oddając, porwane w szpony mrozu, rośliny. Lekko zasmuceni, niepewni, co się stało wrócili do domu.

Na wzgórzu, schowana w mroku nocy stała Buka i obserwowała jak wchodzą do środka. W ręce trzymała lampę oświetlającą jej upiorny uśmiech. Wydała z siebie pomruk, odwróciła się i odeszła, lecz kwiaty już nie marzły w jej pobliżu.