Nakrętki Tymbark

Wszystkie dzieciaki z ulicy Grobelnej prócz zdzierania kółek deskorolki czy nabijania fejmu na instagramie, trwoniły swój bezcenny czas na zwiększaniu swoich kolekcji. Tomek z drugiego piętra mieścił w swoim dobytku czterdzieści dwie sztuki bakuganów, za to Hania z klatki obok czterdzieści książek autorstwa Stephena Kinga (chociaż wszyscy wiedzieli, że było ich tak naprawdę trzydzieści pięć, ale nigdy nie starałam się w to wnikać). Poza dwójką moich sąsiadów reszta dzielnicy również przeznaczała swoje oszczędności na znaczki pocztowe, figurki bohaterów Gwiezdnych Wojen, dodatki do Simsów i plakaty z Nicki Minaj.

Ja zbierałam nakrętki z Tymbarka. W przeciągu czterech lat uzbierałam około tysiąca sztuk. Najgodniejsze uwagi jednostki z najzabawniejszymi sloganami przypinałam do jednej z czterech tablic korkowych (z czasem ilość tablic rozrosła się do sześciu). Natomiast resztę wrzucałam do plastikowych worków na śmieci i chowałam w szafie. Czasami, gdy odwiedzali mnie przyjaciele, wyciągałam dorobek z ukrycia i rozdawałam jego drobną część.

Każdego poranka, uśmiech na mojej twarzy wzniecało spojrzenie w stronę zawieszonej kolekcji. Wszystkie kapsle, które do niej przynależały, były jednocześnie moimi motywatorami i pocieszycielami. Moim ulubionym napisem był "Uwięziony w fabryce, SOS" - niestety z czasem tekst stał się prawie niewidoczny w przeciwieństwie do pozostałych, zupełnie, jak gdyby napis nie był wydrukowany, lecz napisany. Jednak trzymałam go, dopóki nie zanikł całkowicie. Za każdym razem, odczytując jego kolejne, wyblakłe litery do głowy przywodziła mi myśl o tym, jak jabłko-miętowy napój błaga o litość otaczające go maszyny, gdy przejeżdża przez taśmę produkcyjną. Zawsze było mi wtedy do śmiechu z własnej głupoty i ekscentrycznej wyobraźni.Tak więc także i teraz — nie zawahałam się parsknąć śmiechem.

Natomiast Pan z piwnicy, pod pokładem maszyn, ponownie zapłakał, zakręcając przy tym kolejny napój, wstrząsając i kładąc go na stertę.