Neglerioza rozdział XIII.

XIII. Dies ire, desire

Barman, jak prawie każdy w Analogii, pokłada się ze śmiechu. Uśmiecha się czystymi perłami, światłem, Adonis iberyjski.

Ale jaja! Głowa sprzed kilkuset lat nie chciała nic powiedzieć! Milczała jak zaklęta! Może uznał, Osman, że i tak nie znajdzie wspólnego języka z młodym, może miał zły dzień i nie w głowie było głowie występować, audytorium się nie spodobało, albo Prestidididididi był szachraj i kantował watażkę, nie chciał się dzielić gażą, zamiast odpalać dolę rzucał nędzne ochłapy...

Golutka jak święta turecka, albo lepiej - osmańska, sadzam ucelulitowane pośladki an - teraz będzie dobre - obrotowym stołku.

Był obity, garbaty skurwesyn, skórą byka, dzikiego el toro-mordercy torreadorów i matadorów, poskramiacza poskramiaczy.

Któreś z nas było lepkie. Obstawiam jego, bo choć w klubie jak w saunie - czasami przechodzą mnie dreszcze, przeszywa lodowy trójząb Neptuna (drgawy pijackie?).

Nie jestem spocona.

Myślałam, w bezgranicznej naiwności, że klapnę sobie, poślady rozpłaszczą się wygodnie, rozleją, przywrę do siedziska i przetrwam w takiej pozycji parę najbliższych szotów (co później - niech się martwi obsługa, wykidajło, albo pracownicy zakładu pogrzebowego; tak czy inaczej - tragarze zwłok).

A gdzie tam! Zachybotało, bujnęło, sztorm okazał się silniejszy, niż można by się spodziewać, łajbą obróciło o osiemset dziewiętnaście stopni (Celsjusza!), ciężkie procenty i promile zakołysały się w głowie sterniczki.

Zostałam bezceremonialnie wyrzucona z zajmowanego miejsca, zmyta przez fale, białe bałwany wódki z jogurtem śmietankowym.

Patrzcie, nagusy, Nawahowie, Apacze, drag queens w buraczkowych pióropuszach! Co tam niegadająca głowa, burleskowe laski tańczące teraz w gumofilcach kadryla! Tu jest prawdziwe przedstawienie: Upadła madonna z wielkim... guzem na potylicy.

Czuję, jak konfetti sypie mi się z paru cielesnych otworów. Rechoczą góra cztery osoby, jedna ciska w rozkwaszoną waderę skórkami pomarańczy. Ktoś ejakuluje mi na twarz musującym winem.

Na scenę wbiega gandżek azjatyckich "sobowtórów" Michaela Jacksona, przebrane z Elvisa skośnookie grubaski.

To jedna z grup z gatunku Florkei, hołdujących zasadzie "im głupiej i mniej śmiesznie - tym lepiej".

Publiczność (kompletnie niezrozumiałe!) zrywa się z krzeseł i sztormicznych stołków, zaczyna wyśpiewywać jakieś łu-czing-ziao. Wszyscy znają słowa na pamięć.

Oto ogłupiająca siłą mody: wszystko co nowe i będące na topie jest święte.

Rozumiem - nikt nie chce być lamusem, zapóźniony, uznany za leśnego stwora, ale ci tutaj, społeczność Analogii. dała się wkręcić w tryby jakiejś odmóżdżającej machiny, połknęła lukrowaną psia kupę i gładzi się z uśmiechem po brzusiu mówiąc, że było pyszniutkie.

- Za Biebera byście się wzięli, za Demi Lovato... Już oni robią lepszy syf, niż ten, kurwa, chlew. Balanga w ubojni dla wysztafirowanych robo-krów z demobilu... Chińczycy na Madagaska...- Chcę krzyknąć, ale jakaś dobra dusza obejmuje mnie wpół. Pioniuzje.

Słyszę niemrawe, a raczej nie bardzo mrawe "dźwigaj się, staraaa". Normalnie gada do mnie jak chłop małorolny, który pierwszy raz znalazł żonkę pijaną, leżącą w kartoflisku i każe wsiadać na furmankę, jeno szybko, coby sąsiedzi nie zoczyli, bo pośmiechowisko będzie, straszna sromota, na języki wezmą, wieś cała min się wypierdoli ze śmiechu.

I właśnie to próbuję powiedzieć dźwigaczowi łechty. I warg, w sumie sześciu. I piersi, pięt, włosów i wszystkiego, co we mnie pokrojone, chore, trefne, wiodące na zatracenie, przetratę, rozstratę.

Opieprzam Samarytanina, dźwigacza moich wad (piękna kolekcja), raków, prątków, wstydliwych chorób, chorób-orderów, powodów do dumy, moich wstydliwych zalet.

Co robisz, koleś, z tym podnoszeniem upadłych to tylko taka metafora, jakbyś nie wiedział. Jeśli ktoś się wypierdolił, ale jest kontaktowy i nie wstaje, to znaczy, że mu dobrze w pozycji wertykalnej, kucanej, siedzącej, kuźwa i niańkiem możesz być dla bachorów swojej konkubiny, pewnie masz za dużo empatii i zamiast normalnej znalazłeś sobie przechodzoną, mocno dzieciatą kobitę, rozwódkę, albo w separacji, dokarmiasz zwierzęta w schroniskach, na fejsie prowadzisz zbiórki na prowiant dla misiów z wrocławskiego zoo, przyznaj się! Naprawiacz się znalazł, monter światów!

"Dzień dobry, jak z VAYANOVKI, to pani zamawiała regulację charakteru?" - pieprzę trzy po trzy.

A tamten - bierze mnie pod ramiona i - jakbym naprawdę była bliską mu osobą - wyciąga z klubu. Gołą na ulice.

Gwałciciel-kanibal ratuje pijaczkę przed wytrzeźwieniem. Streetworker podrzyna gardło przypadkowo poznanej kobiecie. To jak - którą opcję wybierasz? Anioł, prorok, szarlatan, fetyszysta?

Nawet nie widzę jego twarzy.

Zabawny układ: ja gadam, on - ciągnie.

Ja szoruję pośladkami po płytach chodnikowych, zdzieram skórę i zostawiam za sobą krwistą smugę, jakby zaatakowała mnie ciota ciot.

On - ciągnie.

Dupa - ściera się.

Istna Via Dolorosa - od miejsca hańby do miejsca kaźni. Trzynaście stacji. Transformatorowych. Wszystkie nieczynne.

Brak prądu, żarówki działają na ślinę. Powiedz coś, pluń - a może zostaniesz oświecony. Obświecony. Obśmiany.