Nie ma

Papierowe serce mam, które się zmienia w proch co dnia.

I nie ma już ludzi, są tylko cienie a, i życie to złudzenie.

Nie ma już wody, są tylko łzy wypłakane nad światem tym.

A papierowe słowa płyną, płytkie jak rzeka.

Co doliną śpiewa piosenki, smutne dzwięki.

Świecie ty płyniesz fala powodzi, tylko że częściej nas zwodzisz.

I prowadzisz w ciemne doliny, na których dnie.

Wszyscy cierpimy.

Papierowe serce mam, nie mam już uczuć został piach.

Nie już ptaków, są tylko wrony wpadłam w ich sidła.

Muszę być jak i oni, co słońca nie czują.

Nawet już wulkan dał za wygraną, i z rozpaczy płacze lawą.

Wiatr już nie goni, przyjaciół swych wilków.

On jak i rzeka żyje już chwilką.